Met de app Wikiloc op onze gsm’s trokken we vanmorgen naar het bezoekerscentrum van het Parc Naturel Régional des Volcans d’Auvergne. Een hele mond vol, maar het is dan ook een gigantisch gebied met maar liefst 112 relatief jonge vulkaantoppen van 4000 jaar oud. Twee van die toppen lagen op de route van onze wandeling van 8 km: de Puy de Lassolas en Puy de la Vache. Op Wikiloc stond de wandeling als ‘easy’ gecategoriseerd en ook op de borden van het park zelf, stond ze geafficheerd als ‘petite randonnée’.

Eitje, dachten wij dus en vol zelfvertrouwen stapten we de bossen in naar onze vulkaantoppen.

Ik weet niet wat die Fransen hier gewend zijn, maar deze wandeling easy noemen, is wel héél opschepperig. Oké, wij slepen wat kilootjes teveel mee en onze condities zijn niet schitterend, maar wat hebben we gepuft en gezweet. Ik ben er zeker van dat in elk Amerikaans nationaal park deze wandeling ‘strenuous’ of zeer zwaar genoemd zou worden.

Het begon nog rustig en gemoedelijk, door de bossen onder de bomen. Ideaal, want het begon wat te druppelen, dus konden we meteen wat schuilen onder de bomen.

“Dat gaat hier flink vooruit”, dachten we, “aan dit tempo zijn we zo rond.”

Tot het pad plots stevig begon te stijgen. Na een poosje klimmen, puften we uit naast een bord met de kaart van de wandeling met de hoogtelijnen erop. “Hmm, dit waren nog maar de eerste lijnen die we dwars kruisten, en die liggen nog ver uit elkaar… Hierna liggen ze precies wat dichter en zijn het er een pak meer.” En inderdaad, na de bocht ging het pad zo steil omhoog dat we ons schrap moesten zetten bij elke pas om niet uit te glijden. En het pad bleef maar stijgen! Het uitzicht werd bij elke stap ook mooier en spectaculairder, maar na 250 meter klimmen op korte afstand, stonden we nat in het zweet. Niks gewend, vrezen we… Laat dit maar een goede voorbereiding zijn op onze wandelingen in Zwitserland over een paar weken!

Boven liepen we over de rand van een vulkaan en hadden we aan beide kanten een schitterend uitzicht over de vulkanen van de Auvergne en de Puy de Dome, waarschijnlijk de bekendste van de 112. Frankrijk blijft ons verbazen. Het was werkelijk een prachtige wandeling en ook ontzettend leuk omdat je met de mooie vergezichten beloond werd voor de inspanning. Dat was ook het geval bij de tweede top, de Puy de la Vache, die we bereikten na een heel stuk stevig af te dalen  (auw onze knieën) en dan, frustrerend genoeg, opnieuw te moeten stijgen.

We hadden ons net geïnstalleerd op de top met ons Subway-broodje toen we in de verte een onweer hoorden en zagen afkomen. We zagen de regen een top verder al naar beneden stromen en besloten toch maar ik te pakken en aan de afdaling te beginnen. Een gezin dat naast ons zat te picknicken deed hetzelfde en aan een stevig tempo gingen we naar beneden. Het begon gelukkig pas te regenen toen we opnieuw in het eerste stukje onder de bomen aangekomen waren. Alweer ideaal! We picknickten dan maar onder de bomen bij het bezoekerscentrum en tegen dan was het alweer grotendeels droog.

In de namiddag stond een autoroute door het park op het programma, langs een aantal rodelbanen en jawel, één achtbaan. De eerste rodelbaan in het bergdorp Mont Dore (dat wat vergane glorie uitstraalde) was jammer genoeg door de regen gesloten. Onderweg naar onze volgende stop, kwamen we, zonder dat we ervan wisten, een uitkijkpunt tegen over een vallei waarin twee gigantische rotswanden stonden: Les Roches Tuilière et Sanadoire. Alweer een prachtig vergezicht in de natuurpracht waarin we vandaag vertoefden! Onbegrijpelijk eigenlijk hoe weinig reclame hiervoor wordt gemaakt. In Amerika zou het hele park vol wegwijzers naar viewpoints staan, met parkings en pullouts bij mooie punten.

Parc Fenestre is een grote speeltuin met minigolf en heeft vorig jaar zowaar een achtbaan bij in het parkje gepoot. We passeerden er, dus kochten we één jeton voor de achtbaan -een powered coaster van Soquet- alleen.

Wat een brol was me dat!

De bemande rit voor ons ging te traag en haalde een heuveltje niet, waardoor ze wat heen en weer bolde op een stuk spoor tot ze opnieuw werd aangedreven en er wel over geraakte. Toen ze terug in het station stond, gingen van sommige karren de beugels niet open. De operator kwam langs met zijn boormachine om hier en daar wat aan te vijzen onder de karren en een andere man ging op een plastic stoel ergens onder de sporen staan om daar wat aan te gaan sleutelen. Naast de baan stonden grote blazers de baan af te koelen. We hebben ondertussen al veel gezien op dat gebied, maar zoiets nog nooit! We zijn er uiteindelijk ingeraakt en de baan stonk ontzettend verbrand. Ze hadden dus duidelijk wel wat problemen daar!

Onderweg belandden we -alweer onverwacht- op een avontuurlijke departementale weg (D36) die ons opnieuw prachtige zichten bood op de Auvergne en haar schattige kleine dorpjes. We vallen in herhaling, maar nog maar eens moesten we besluiten hoe mooi deze streek wel is!

Onze laatste stop was een rodelbaan in Super Besse, een dorpje dat tegen de rand van een berg gebouwd is, waar de weg ook stopt en dat in de winter als ski-oord fungeert. Nu oogde het vooral troosteloos en als een grote inbreuk op de prachtige natuur, de lelijke grote appartementsblokken, skiwinkels en ongezellige restaurants. Misschien is het er in de winter wel gezelliger…? Wij kwamen natuurlijk voor een ritje in de rodelbaan, die we nog net op de valreep konden doen, voor het opnieuw begon te regenen. Gelukkig, want het kot ging meteen dicht. We zochten nog naar een magneet in de plaatselijke souvenirwinkel, maar niks. Goedkoop voor ons, maar dat zouden de Fransen nog wél beter kunnen commercialiseren :-)

Robin had gezien dat er in Clermont-Ferrand naast de Subway een Mexicaans restaurant was en daar hadden we wel zin in na deze goedgevulde dag! Het bleek dan ook nog eens een supergoed en goedkoop concept te zijn, waarbij je zelf je maaltijd kan samenstellen en kan kiezen uit een heleboel opties. Vergelijk het met een Subway voor “Mexicaans” eten. Lekker! Fresh Burritos heette het en volgens ons ook een gat in de markt in België!

Morgen gaan we voor een weekje naar de camping in de Dordogne, waar Koen & Elke en Amber & Brent ons al zitten op te wachten en waarvoor we dus een hele koffer rommel zitten mee te zeulen. Hopelijk krijgen we de tent recht en geraken we geïnstalleerd zonder regen! Meer over onze doldwaze avonturen daar lezen jullie in latere blogs (die de komende dagen mogelijk niet meer dagelijks zullen verschijnen). Tot later!