We wisten niet goed wat we moesten verwachten van Olympic National Park en eigenlijk weten we dat na een dag nog niet. Het ligt op een schiereiland in het uiterste noordwesten van de VS en bestaat uit een stuk regenwoud, bossen en bergen. Vandaag reden we langs de westkant naar het noorden tot in Port Angeles en dat bleek ruim voldoende om een volledige dag mee te vullen. Het blijft toch nog steeds schrikken welke afstanden je moet afleggen tussen twee interessante punten in een nationaal park.

Staircase was het eerste plekje dat we bezochten vanmorgen. We gingen natuurlijk op zoek naar het ranger station voor onze stempel. Er bleek een renovatie gaande aan het station en veel beweging was er niet te zien. Na een korte verkenning daar in de buurt vonden we toch een ranger. Hij werkte pas vanaf deze zomer als ranger en kende het stempelsysteem nog niet. Dat hebben we hem dan toch even enthousiast uitgelegd!

Onze volgende stop was Port Townsend, een dorpje dat geen deel uitmaakt van Olympic NP, maar aan de kust ligt van de vele baaien hier rond Seattle en volgens de Lonely Planet een schattig dorpje is. Het was ineens een perfecte plek om te lunchen. We vonden een hot dog kraam dat ‘gourmet hot dogs’ verkoopt à la het nieuwe Jeroen Meus restaurant en ze waren ook wel lekker. Die van Robin met coleslaw was wel lekkerder dan die van mij met chili. Port Townsend was inderdaad een gezellig dorpje met veel leuke winkeltjes vol hebbedingen, gadgets, interieurspulletjes en toeristische prul. We liepen wat winkels in en uit, liepen even langs het water, waar kinderen in zeilbootjes aan het varen waren en genoten van even weer in de bewoonde wereld te zijn.

Daarna reden we naar Hurricane Ridge, het hoogste punt in het park vanwaar je een mooi zicht hebt op de omliggende bergen. We haalden een nieuw kouderecord: 47°F gaf de thermometer van de auto aan bij het visitor center bovenaan de berg. Een dikke 8°C. Brr! Stonden we daar in onze shortjes. In heel deze regio is het trouwens ineens een pak kouder dan we al 4 weken gewend zijn. Van voortdurend 30 graden naar 15…. Het is even wennen en voorlopig vinden we het maar niks.

Nu zijn we in Port Angeles, best een grote stad in het noorden van het schiereiland. Hier komen veel ferry’s aan vanuit Canada en Seattle dus er is wel wat toerisme. Raar genoeg is het totaal niet gezellig in downtown Port Angeles, waar ons hotel is. De straten zijn wat vervallen en alsof alles hier 30 jaar geleden wel hip en happening was, maar nu blijft enkel wat vergane glorie over.

Het was ook onze spannendste nacht qua reservering want we konden niets online doen en hadden in maart met het hotel geboekt. We hadden nadien nog eens terug moeten bellen omdat we geen bevestiging hadden gekregen en eerst moest er wel op voorhand betaald worden en dan weer niet meer, dus het was spannend of onze reservering in orde was of niet… Toen we hier aankwamen, was er ook niemand te bespeuren aan de balie. Een bordje met een telefoonnummer maar de telefoon lag gewoon aan de balie… Dan maar het reservenummer bellen… Blijkbaar moesten we toch dat ene nummer blijven proberen en inderdaad, uiteindelijk nam iemand op en ze ging komen. Gelukkig vond die vriendelijke vrouw ons terug in het systeem. Maar…. Ze moest ons waarschuwen en we konden kosteloos annuleren, want er zijn grote wegenwerken bezig aan de weg vlak voor het hotel en ze zouden de hele nacht met drilboren in de weer zijn. Net zoals de vorige nacht en ze had amper geslapen. Maar ze had wat kameropties, die zou ze ons laten zien en we kregen een megakorting. Het zijn echt mooie kamers hier. Jammer dat we niet aan de straatkant kunnen slapen want dat was een superkamer, met keuken en badkamer, gigantisch groot. Die konden we krijgen voor 40 dollar… Niks dus. Maar voor dezelfde prijs kregen we ook een kleinere kamer die verder in het gebouw lag, weg van de straatkant. We hebben het er maar op gewaagd om die kamer te nemen. Er zijn 4 kleine aparte badkamertjes hiernaast, maar voor die prijs klagen we niet. Hoop gewoon allemaal mee dat het lawaai niet te erg is vannacht.

We zijn net wel heerlijk gaan eten in de stad, bij Next Door Gastropub, een aanrader van onze vriendin van het hotel. Het bleek inderdaad de topper te zijn, want het was er zo druk dat volgens ons alle toeristen van het hele dorp hier kwamen eten. Maar het was de moeite! Robin at een fantastische burger met brie, rucola, vijgenconfituur, mosterd en spek en ik at een sla met krab (uiteraard de lokale specialiteit hier), citroen, tomaat, feta en venkel. We bestelden op aanraden nog de frietjes met look en parmezaanschilfers. Dat moet je nu echt eens proberen: look en parmezaan op de frietjes doen… Goddelijk! Ook mijn slaatje was heerlijk fris en zonder twijfel het beste slaatje dat ik ooit in de States heb gegeten.

We doen trouwens echt ons best om goed eten te vinden. Een Panda Express af en toe kunnen we niet laten, maar de burger-fastfoodketens doen ons weinig deze reis. In de plaats daarvan zoeken we lokale restaurantjes of diners met wat variatie op de kaart. Zo at ik vorige week in Glacier nog de beste forel ooit: met peterselie, look en amandelschilfers. Licht en lekker. Het gaat ons nog lukken om geen 10 kg dikker terug naar huis te komen…

Vanavond kruipen we eens extra vroeg in ons bed om way slaap in te halen. Althans, dat was het plan. Hopelijk vallen de wegenwerken mee!