Wat een dag was dit alweer! Op de nummerplaten van de staat Washington staat de bekendste berg van de staat afgebeeld, Mount Rainier. Strikt genomen is het een vulkaan, de grootste van de Cascades, de bergketen die we nu voor een stuk naar het zuiden zullen volgen. Uiteraard is het gebied rond de berg helemaal beschermd en dus is Mount Rainier al sinds 1899 een nationaal park. Twee miljoen mensen bezoeken dit park per jaar, en terecht, want wat is die berg prachtig en majestueus!

Op onze weg ernaartoe waanden we ons even op de ring van Antwerpen, want er stonden stevige files richting Seattle. Gelukkig konden we de meeste ervan gewoon omzeilen via de ‘Diamond Lane’, het meest linkse rijvak van de autosnelweg, waarop enkel auto’s mogen rijden waarin 2 of meer personen zitten. Carpoolen wordt dus echt beloond!

Het nationale park bestaat uit een lange weg die van de noordoostkant tot de zuidwestkant van Mount Rainier slingert. De weg maakt een grote bocht rond de berg. Je hebt dus vaak een mooi uitzicht op Mount Rainier. Vaak is het regenachtig en bewolkt, en hangt de top in de wolken, maar wij hadden geluk vandaag.  De eerste zichten werden nog wat belemmerd door wat wolken, maar het klaarde helemaal op en Mount Rainier zag er prachtig uit tegen een helblauwe lucht. Koud was het wel, 55°F (zo’n 12,5°C) is de koudste temperatuur die we hier tot nu toe gemeten hebben.

We waren van in het begin meteen onder de indruk van de berg. Hij is sowieso enorm, 4400 meter hoog, met permanente sneeuw en een 25-tal gletsjers, waarvan sommige echt fantastisch goed te zien zijn! We reden eerst naar Sunrise, het hoogste punt langs de weg dat met de auto te bereiken is. Van hieruit had je een enorm mooi zicht op Emmons Glacier. Ongelofelijk! Deze gletsjer groeit zelfs nog elk jaar aan. Binnen een paar jaar moeten ze dit park waarschijnlijk Glacier noemen, want hier zijn nog wél gletsjers te zien…

We hadden vanmorgen onderweg een broodje gekocht bij de Subway met de vriendelijkste bediening ooit en we gingen picknicken in het park. Bij het Sunrise visitor center was een heel picknickgebied, met een netwerk van picknickbanken en paadjes ertussen gecombineerd met links en rechts een verdwaald hert. Dat was nog eens een lunch met een view…

Daarna zouden we een wandeling van een kleine 6 kilometer doen die een stukje volgt van de Pacific Crest Trail, een bekende wandelroute waarover nu trouwens een film speelt in de zalen: ‘Wild’ met Reese Witherspoon. Uiteraard had je vanop de wandeling een prachtig zicht op Mount Rainier en andere omliggende bergen van de Cascades. We hebben hier in de parken een vaste rolverdeling: Robin rijdt en ik wijs de weg en geef intussen wat info over het park en de omgeving. Maar toen viel de kaartlezer in slaap. Zonnetje op de auto, in slaap gewiegd worden door de bochten, zalig zo’n auto-middagdutje. Bij de volgende splitsing in de weg, maakte Robin mij wakker om de weg te vragen en ik stuurde hem zuidelijk, gewoon verder het park door. En de kaartlezer sliep verder. Toen we helemaal in het zuiden van het park waren, bij een volgend visitor center werd ik weer wakker. En toen viel mijn frank: we hebben het startpunt van onze wandeling gemist! Die lag op dat stukje weg waar ik Robin dus half slapend had doen terugdraaien. Oeps.

Dan maar gewoon onze stempel halen en doorrijden naar Paradise, het drukst bezochte deel van het park. Ook weer van hieruit had je een prachtig zicht op Mount Rainier, de zuidelijke kant ervan nu. Daar gingen we een korte wandeling doen naar een punt waar je de Nisqually gletsjer heel goed kan zien. Bleek die wandeling toch niet dicht voor onderhoud zeker?? Het zat niet mee. Gelukkig kregen we van een ranger een kaartje mee van een goede alternatieve wandeling die ook dichtbij de gletsjer kwam. Uiteindelijk geraakten we dus toch aan het wandelen. Het was alweer een trail die stevig klom aan het begin, maar gelukkig was ze niet zo lang. Onderweg kwamen we een man tegen die hier in de buurt woont en een babbeltje begon. Hij zei dat we de beste berg hadden uitgekozen om te bezoeken vanuit België (zie titel van de blog), maar dat we dat maar aan niet teveel mensen moesten zeggen. En als we zijn zonen tegenkwamen, we kregen een hele beschrijving van hen, moesten we ze zeggen dat hij op dat stukje van het pad was. We hebben ze niet gezien… Het is hier inderdaad ook wel ontzettend rustig. Er zijn wel veel mensen in het park, maar de berg straalt een enorme rust uit. Dat zicht op de gletsjer was alweer indrukwekkend. Op de terugweg zagen we een grote marmot in de struiken langs de weg knabbelen. Wat een grote beesten! Een beetje verder zagen we er nog een, echt grappige knabbelende kopjes hebben die mannen…

Toen we terug waren van onze wandeling was het al 19u voorbij, dus we wilden meteen doorrijden naar ons hotel, nog anderhalf uur rijden. We gingen onderweg wel iets eten. Na een half uurtje rijden passeerden we een treinstel dat fungeerde als hotel en restaurant. Grappig, dus daar gingen we eten! Vreemd genoeg werden we niet naar de treincoupé gebracht waar mensen rustig zaten te eten, maar naar de bar coupé. We werden meteen luid verwelkomd en uitgenodigd om mee aan de bar te komen zitten. Daar zaten Amber en haar man, Kyle. En een houthakker, Matt. Dat je al zo zat kan zijn om 8 uur ’s avonds is toch een beetje bizar, maar die Amber was al ver heen. Ze praatte niet meer maar brulde alles wat ze zei en vond ons geweldig want ze was grote fan van Europa. Er kwam veel onzin en zever uit, maar tussen het zatte gelal, werden er ook interessante conversaties gevoerd over Amerika en Europa en thema’s als onderwijs, religie en racisme werden aangehaald. Het was ook vooral interessant omdat Amber en Matt heel verschillend waren. Amber had ‘law school’ gedaan, werkte als advocate en had nog een lening lopen van haar studies van 150 000 dollar. Hun huis hadden ze van de bank gekocht voor 55 000 dollar. Veel verdiende ze niet, dus ze vroeg zich af waarom ze gestudeerd had. Verder was ze ook negatief over alles wat Amerikaans was: mensen zijn dom, niet opgeleid, eten slecht en beseffen het niet, de politiek is corrupt, Bush was crap maar Obama heeft ook niet veel veranderd enz. Matt, de houthakker, was de niet-kritische Amerikaan. Hij was van school gestuurd toen hij 14 was, maar ja, waar heb je dat nu voor nodig, wetenschap en wiskunde? Hij verdiende meer dan 100 000 dollar per jaar als houthakker, woonde op een gigantisch domein dat ook goud waard was en was diep katholiek. Zijn dochter was geboren op de dag nadat Jesus Christ was gekruisigd, zo zei hij het. En ook: er is maar 1 religie en er is maar 1 schepper! Daar gaan we dus niet mee in discussie, want daar kan je gewoon niet aan beginnen. Het grappige was dat Amber het dan weer geweldig vond dat wij de evolutietheorie aanleren op een katholieke school (ondenkbaar in Amerika is dat!) en dat wij allebei lesgeven op een katholieke school, samenwonen en een relatie hebben maar niet getrouwd zijn! (Helemaal ondenkbaar, we zouden er zelfs voor ontslagen worden). Maf toch allemaal. Maar goed, toen het wat uit de hand begon te lopen en Amber Robin van zijn stoel trok om mee te dansen op Taylor Swift, zijn we toch maar aanstalten beginnen maken om door te gaan. Het was hilarisch en geweldig gezellig en we hadden daar gerust nog uren kunnen blijven, maar we moesten nog even rijden, dus zijn we maar doorgegaan.

We hadden trouwens een overheerlijke “elk burger” gegeten! Wikipedia heeft ons even moeten helpen, maar een elk in Amerika is blijkbaar een wapiti, een soort van hert. Superlekker en zacht is dat vlees!! De lieve barman excuseerde zich nog voor zijn zatte klanten, maar we hadden oprecht een geweldige avond gehad. Hij gierde het nog uit toen Robin in de conversatie het woord bratwurst gebruikte en daarmee zat het meest absurde avondmaal ooit hier in de States erop. Nog nagenietend en lachend zijn we naar ons hotel gereden, langs drie ronde punten by the way, dat is ook een vreemd gegeven hier in Amerika. Dat rare Washington toch…

We hebben vandaag ook onze 100000e view gehaald, zo vaak is onze blog dus al gelezen door jullie. Ook 100000 keer merci daarvoor! Het is vaak al laat als we nog zitten te schrijven of foto’s proberen te uploaden, we zouden dat natuurlijk niet doen als we het zelf ook niet leuk vonden, maar het is fantastisch als we merken dat mensen ons reis volgen en onze blog lezen en bekijken! Merci!!