Af en toe moeten er ook inkopen gedaan worden en dat gebeurde vanmorgen. We gingen eerst naar de AT&T om onze Amerikaanse sim-kaarten te herladen voor de tweede helft van de reis. De Walmart was onze tweede stop voor een nieuwe lading water, shampoo, een lunchke en snacks voor on the road. En in de Walgreens gingen we alle potjes van onze favoriete lippenbalsem halen die ze hadden (het waren er maar twee, we zullen nog wat wij Walgreens moeten stoppen). Naast het tankstation zagen we een opticien met ‘family medical care’. Ik was nog altijd wat aan het sukkelen met jeukende ogen en lenzen die moeilijk in te houden waren, dus daar zijn we ook even binnengesprongen om wat informatie te vragen. De oogarts van wacht had net even tijd dus voor ik het wist, zat ik in de stoel voor een onderzoek. Het blijkt een allergische reactie te zijn op vuiltjes die op m’n lenzen blijven hangen, dus heeft de vriendelijke man me ineens daglenzen meegegeven voor de rest van de reis. 99 dollar kost hier een uitje bij de dokter, maar daarvoor zijn er gelukkig verzekeringen.

Het liep al tegen de late voormiddag toen we eindelijk on the road waren naar Washington, de staat dan. Onderweg belde ik nog even via WhatsApp naar het thuisfront, dat is toch altijd leuk om hen na 3 weken nog eens te horen. Zalig trouwens, dat bellen via WhatsApp. Net kostte een kort telefoontje van 4 minuten naar de verzekeringen mij 35 euro. Belachelijk. Dat doen we dus niet meer!

Maar goed, we zijn vandaag dus nog een staat naar het westen opgeschoven. Het was best een lange rit door een Washington dat we ons niet helemaal zo hadden voorgesteld. Het eerste uur was het nog heel druk, door allemaal grote steden. Daarna volgden weer kilometers en kilometers van prairie en het absolute niets. Dat was ik gisteren nog vergeten te schrijven maar in Idaho en de hele oostelijke helft van Washington hangt momenteel een dikke smoglaag. Verschrikkelijk. Vooral omdat het alles er zo ongezond, mistroostig, donker en ongezellig doet uitzien. De zon geraakt er niet door, alles ziet grijs en van de bergen rondom je, zie je amper wat contouren. De eerste paar uren van de dag zag het landschap er dus niet zo zomers en fris uit. Het absolute dieptepunt kwam vlak voor we de bergen inreden, met wat kleine, vervallen, mistroostige dorpjes. Het was zelfs een beetje eng om erdoor te rijden.

Maar toen we de bergen inreden, werd het landschap mooier en vooral: de lucht werd blauwer. North Cascades National Park is grotendeels wildernisgebied, wat betekent dat je er niet met de auto in kan, er zijn zelfs geen wegen. Er is enkel één highway die door een deeltje van het park loopt en een rivier volgt waarin drie grote dammen gebouwd werden die Seattle van elektriciteit voorzien. Op die weg zijn verschillende uitkijkpunten vanwaar je een mooi zicht hebt op het prachtige azuurblauwe water. Heel speciaal van kleur… Je ziet wel overal hoogspanningskabels de vallei doorlopen en wat later rijd je langs een veld van generatoren en transformators, het is chique om te zien hoe hier energie wordt opgewekt.

Grappig moment van de dag: er zijn hier interstates: grote snelwegen, highways die door meerdere staten lopen en state highways. Die laatsten krijgen altijd een speciaal bord in een bepaalde vorm of met een bepaalde tekening. Deze in Washington was de kop van een persoon. Hmm, wie zou dat toch kunnen zijn? Denk denk denk…. Een president? Tot onze frank viel: Washington natuurlijk! De toegelaten snelheid op deze wegen is trouwens ook opmerkelijk. Op sommige stukken door de verlaten prairie mag je dan 60 mijl per uur rijden (100 km/u), belachelijk traag. Maar op die bergwegen met bochten en al mag je dan ook 60. En dan rijd je een dorpsgrens binnen, in een dorp dat bestaat uit 2 huizen en een tankstation langs diezelfde weg en daar moet je dan ineens vertragen naar 25. Het is me wat hier. Gelukkig kan onze Ford en zijn cruise control dat allemaal perfect aan. We zien hem nog altijd even graag, met zijn achteruitrijcamera en panoramisch dak!

Het visitor center lag achter het stuk nationaal park, toch als je zoals wij van oost naar west door het park rijdt, dus moesten we ons nog haasten om daar voor 18u00 te zijn voor onze sticker en stempel. We haalden het op de valreep en reden vandaar nog anderhalf uur door naar ons hotel. Op dat stukje weg reden we door het Washington dat wij ons hadden voorgesteld: bossen, bergen op de achtergrond, houten boshutten, roodachtige kleuren van de bladeren in de bossen. Prachtig, helemaal zoals in de films.

Nu zijn we vlakbij Seattle, en het doet toch raar dat we daar gewoon voorbij rijden. Maar steden hier zijn niet helemaal ons ding en dat zijn de dagen die gesneuveld zijn toen onze eerste reisplanning te lang bleek… ;-) Morgen gaan we naar Mount Rainier National Park!