Het werd nog eens hoog tijd voor een pretpark. Na vier stevige dagen in nationale parken, keken we eigenlijk allebei stiekem uit naar een dagje pretpark. We vinden die prachtige dagen in de natuur natuurlijk ook geweldig, maar de hele dag onbeperkte toegang tot cola, verfrissing en toiletten, daar valt ook iets voor te zeggen. Langs de kant van de weg in Idaho (Famoes Potatoes staat hier op de nummerplaten, supergrappig vinden wij) ligt Silverwood. Chantal en ik waren hier in 2012 al voorbij gereden en toen ik Robin daarvan een foto stuurde, snapte hij niet dat we er niet gestopt waren. Blijkbaar staan hier 2 vrij bekende houten achtbanen… Maar vandaag dus: Silverwood.

We werden al vroeg gewekt in onze rustieke cabin door de buren die tegen 6u opstonden om te gaan ontbijten. De ramen stonden open, want airco was er niet en veel isolatie zit er ook niet in de muren. Wij dus mee wakker. Maar erg was dat niet, want we moesten nog een eindje rijden en wilden vroeg vertrekken. Om 8 uur waren we on the road to Idaho, nog wat meer westelijk. We zijn hier ook in onze laatste tijdzone aangekomen en leven nu op Pacific Time, 9 uur verschil met thuis.

Silverwood is geen gigantisch pretpark, maar het heeft dus wel twee heel goede houten achtbanen van CCI: Timber Terror en Tremors. Vooral die laatste was superleuk! De rest van de dag hebben we rustig door het park gelopen, veel gebruik makend van de gratis refills, want het was hier superwarm. Voor een kleine 8 dollar waren we de hele dag gesteld met onze beker die we overal gratis konden laten bijvullen. Fantastisch toch.

Tegen de late namiddag was het tijd voor afkoeling, dus doken we het waterpark in. Het was lang aanschuiven bij de family raft, zowat een uur, maar hij was absoluut de moeite waard. Het leuke was dat ze mensen die per twee waren, samenzetten in een raft, om de rij sneller vooruit te laten gaan. Zo kwamen we bij twee Mexicanen in een raft en gingen we nog sneller naar beneden dan anders! Ook de lazy river en de waterspeeltuin hebben ons weer goed en verfrissend geëntertaind.

Als avondeten at Robin een ijsje, het is te zeggen, een grote hoorn met zo’n 6 bollen. Je kon gewoon kiezen: kindermaat (2 bollen) of andere maat en die kostte dan 5 dollar en ze bleven maar bollen op de hoorn scheppen. Fantastisch concept eigenlijk, want iedereen liep met zo’n mega-ijs rond. Ik ben niet de grootse ijsfan, dus ik paste.

’s Avonds deden we nog een ritje in de twee houten achtbanen die echt wel leuk zijn en toen zat de dag er weeral op. We ontdekten trouwens dat Amerikanen soms rare gewoontes hebben. Ze gaan eerst in de rij staan voor een eetkraam bijvoorbeeld en ze beslissen wat ze willen als het hun beurt is, na eerst nog een hoop vragen gesteld te hebben of aanpassingen te doen aan het menu. Ook bij wachtrijen verzamelt de helft van de familie vaak aan het begin van of net in de wachtrij en beslissen ze dan wie wel en niet meegaat. Geregeld komt er tien minuten later nog een extra familielid in de rij bijstaan die dan natuurlijk de rest allemaal voorsteekt. Enfin, we zijn al voorbij ergernis en lachen er al mee omdat het gewoon zo vaak gebeurt…

Momenteel zitten we in een goedkope Super 8, een bekende low budget hotelketen en is er wat twijfel over of dit nu een rokerskamer is of niet. We hebben uiteraard een non-smoking room geboekt, volgens de baliebediende is het ook een niet-rokers kamer, maar vooral ik ruik toch een rookgeur. Hmm. Gelukkig zitten we hier maar één nacht. We zijn nu trouwens al goed bezig aan onze reeks van 13 nachten in een andere kamer. Ook dat is roadtrippen. Soms, als we in zo’n gezellige cabin, of een chiquer hotel zitten, vinden we dat jammer, maar in zo’n kamer als vandaag, is het dan weer niet erg dat we snel weer on the road zijn. Morgen rijden we naar de staat Washington om daar het eerste van de drie nationale parken te bezoeken die we in die staat zullen tegenkomen: North Cascades!