42 kilometer wandelen op 2 dagen tijd, dat voelt een mens. Wij dus ook. Maar we sleepten ons vroeg uit ons bed, want we moesten dus het hele park rondrijden door de brand. We gingen wel eerst stoppen bij het visitor center in St. Marys, aan de oostkant, om te stempelen uiteraard en om te informeren naar de shuttlebus die blijkbaar aangeraden wordt in de huidige drukte. We beslisten toch maar om zelf met onze auto het park in te rijden en het erop te wagen.

Bij het inrijden van het park was het echt druk. Maar een beetje verder viel het aantal auto’s best mee en bij de eerste stop vonden we zelfs meteen een parkeerplaats. Gisterenavond was het laat toen we in onze schattige cabin aankwamen, dus we wilden niet meer weg om te gaan eten. Veel honger hadden we om 21u30 niet meer, dus hadden we gewoon wat chipkes gegeten nog. Na vanmorgen enkel cornflakes gegeten te hebben, hadden we tegen de middag wel zin in een echte maaltijd. Gelukkig was er een lunchbuffet bij Lake McDonald. Voor 14 dollar konden we genieten van een onbeperkte salad bar. Een dikke hoera voor verse groenten!! Er waren ook pastaslaatjes – koud en warm – en stukjes pizza. Dat smaakte!

Op onze stempelzoektocht, sloegen we een onverharde weg in naar een afgelegen ranger station. Dat bleek gesloten te zijn, maar we vonden wel de meest idyllische plek aan het meer. Helemaal afgelegen, rustig, geen weg te zien, geen mens te horen, behalve dan het gezinnetje dat hier kwam kamperen. Ze woonden hier op een uurtje rijden vandaan en kennen natuurlijk de beste plekjes. Zalig!

We vervolgden onze weg op het stuk ‘Going to the sun road’ dat open was, tot aan Logan Pass, het hoogste punt in het park. We stopten gewoon bij wat viewpoints, te lui om ver te stappen. Onze benen waren serieus stijf, dus veel energie zat er niet meer in. Bij een van de pullouts langs de kant van de weg, stonden er weer mensen bij elkaar. En hoppa: beer nummer 4! Het is echt niet te geloven hoeveel geluk we hebben. Het was een hele kleine zwarte beer. We hadden er al een bruine gezien (gisteren), twee zwarte, enkel de grizzly ontbrak nog…

Tot we wat later in het visitor center aan Logan Pass mensen met een verrekijker in de vallei zagen turen en hoorden: “There! Grizzly!” Wij compleet vol ongeloof: “Nee, dees kan niet.” We kregen de verrekijker en daar, heel ver weg in de vallei, we moesten er echt naar zoeken, zat hij. Onmiskenbaar een grizzlybeer, met een bult achter de nek. Zalig! Ook toen we later een korte wandeling gingen maken in die vallei konden we hem nog net spotten in de verte. We laten jullie meespelen. Bekijk hieronder de foto van de vallei en zoek de beer! :-) Robin heeft “een beetje” geholpen op de foto.

Een ontzettend grappig toeval van de dag is dat we buiten aan het visitor center iemand hoorde zeggen: “Hi! You don’t recognize me?” Euh… Och, Jonas! Die vriend van Rafaël waarmee we ooit samen naar Phantasialand zijn gegaan! Hoe grappig! Kom je aan de andere kant van de wereld een Zwitser tegen met gemeenschappelijke vrienden waarmee je ooit samen naar Duitsland bent geweest. Raar!! Maar wel leuk natuurlijk!

We pikten ook nog een ‘ranger talk’ mee, toen een ranger een perfecte presentatie gaf (inleiding met cijfers die de aandacht trokken, duidelijke aankondiging van de structuur, drie hoofdpunten, maximum een kwartiertje en mogelijkheid tot vragen stellen – oh, wat houden we van die heerlijk educatieve NPS). Het ging over de opwarming van de aarde, dat die aan Logan Pass door de hoogte en de gletsjers onder andere drie keer sneller gaat dan in de rest van de wereld en over hoe dat fauna en flora nu al aantast. Het is een bijzondere plek omdat je hier als het ware de toekomst al kunt zien. Op een ander bord lazen we dat er verwacht wordt dat er tegen 2020 geen actieve gletsjers meer gaan zijn in Glacier. Nu zijn er nog 5 van de 150 die er ooit waren. Een gigantische verandering!

We probeerden toch nog naar Hidden Lake Lookout te wandelen, een populaire wandeling van 5 kilometer (de korte route), over een houten pad, de vallei door, in de volle zon. Na 600 meter hielden we het voor bekeken. We wilden eigenlijk eens op tijd naar onze cabin hier in het park zelf, dus keerden we maar terug. Drie dagen op rij naar een meer klimmen was wat van het goede teveel. Die cabin is trouwens helemaal geweldig. Schattig, in de bossen, aan het meer, met lieve Amerikaanse buren, en iedereen vertelt natuurlijk zijn wandelavonturen aan elkaar, aan de picknickbanken voor de hutjes. Waarom hebben we hier niet voor een week geboekt?

Je ziet vanop verschillende plaatsen in het park trouwens heel goed de rookpluim van de brand. Echt een groot stuk van de weg door het park staat in brand, vooral dan de bomen errond natuurlijk en nog niet alles is onder controle. Je hoort wel regelmatig helikopters en op de weg hierheen passeerden we verschillende tijdelijke verzamelpunten voor brandweer en vrijwilligers, maar aan de westkant merk je er niet veel van. De lucht is blauw en je ruikt niets. Dat was vanochtend anders bij het St. Mary visitor center waar alles stonk, de rook bijna op je adem pakte en er een dikke grijze laag over alles heen hing. Er werden buiten het park, langs de kant van de weg, zelfs T-shirts verkocht van The Reynolds Creek Fire 2015. Beetje fout toch. Hopelijk is hij snel onder controle, maar met de stevige wind en de hoge temperaturen (zelfs op 2000 meter hoogte was het hier vandaag nog in de 30 graden), is dat niet evident.