Wat een wandeling was me dat weer vandaag! Door onze gebrekkige planning op voorhand hadden we gisterenavond nog wat routes zitten bekijken in de buurt van de Aletschgletsjer, één van de highlights hier in Wallis. Deze gletsjer is dan ook de grootste van de Alpen met een lengte van 23 kilometer en een volume van 15,4 kubieke kilometer. We hadden een populaire wandeling van zo’n 17 kilometer uitgekozen die indrukwekkende zichten op de gletsjer beloofde: de Aletsch Glacier Trail.

Wat waren we blij met die keuze!

Dat dit gebied ontzettend populair is, merkten we niet alleen aan de gezellige bedrijvigheid op de wandelpaden, maar ook aan de overvolle parking aan het dalstation in Betten. Deze grote parking was al volzet door de meerdaagse verblijfsgasten, waardoor wij moesten parkeren op een soort van geïmproviseerde overflowparking waarna we per shuttlebusje naar de kabelbaan gebracht werden. Ondertussen zijn ze trouwens bezig met de bouw van een gigantische parkeergarage om de toestroom in de wintermaanden beter aan te kunnen…

Met onze demi-tarif pas betaalden we nog 17 Zwitserse frank om aan onze wandeling te kunnen beginnen, want we moesten met de kabelbaan naar boven. Eerst tot in Bettmeralp, dan nog hoger tot Bettmerhorn, waar de wandeling begon naast een viewpoint op de gletsjer. Op dat viewpoint kregen we al een eerste indrukwekkend beeld van de Aletschgletsjer: kronkelend loopt hij door het dal, eigenlijk als vier kleinere gletsjers die naast elkaar liggen, gevoed vanaf de Jungfraujoch. Typisch aan deze gletsjer zijn de donkere strepen die eigenlijk morenen zijn, of randen van de gletsjer, en hem er doen uitzien als een autosnelweg van ijs. Heel speciaal! Ook deze gletsjer wordt alsmaar kleiner en kleiner – sinds 1870 verloor de gletsjer zo’n 3,2 kilometer van z’n lengte en 300 meter diepte – maar hij is op de plaats van de foto’s nog wel 900 meter diep! Onvoorstelbaar!

We volgden het pad naar beneden en kwamen zo altijd dichter naast de gletsjer lopen. Hij werd groter en groter, kreeg meer details en we zagen steeds beter de scheuren in het ijs en de helblauwe smeltpoelen.

Het is de zoveelste gletsjer die we zien op deze reis, maar de Aletschgletsjer is absoluut de mooiste en spectaculairste!

Het was ook ontzettend leuk om op de wandeling de hele tijd vlak naast die ijsvlakte te lopen. De machtige pracht van dit natuurfenomeen is moeilijk te beschrijven, maar de woorden spectaculair en indrukwekkend komen zeker in de buurt!

Toen we zicht kregen op een volgende bocht van de gletsjer, vlakbij het uitkijkpunt van Eggishorn stond er een picknickplek aangegeven. We zetten ons dus op een steen met zicht op de gletsjer om onze honger te stillen met de dagelijkse brood met kazekes-lunch. Er zijn minder chique plaatsen om uw bokes op te eten!

Waar de weg landinwaarts draait, kwamen we uit bij een houten hut met restaurant en vooral toiletten. Daar vlakbij begint de tunnel door de berg. Efficiënt zijn ze wel de Zwitsers door een tunnel door de berg te bouwen in plaats van erover te moeten. Merci, dat was een heel goed idee!

Een kwartier later waren we nog meer dankbaar voor de tunnel, maar dan voor een andere reden! Het weer was immers al een tijdje aan het betrekken, we hadden al wat druppels gevoeld en er kwamen zwarte wolken aandrijven. En ja hoor, we waren pas uit de tunnel en ineens vlakbij ons: *krrrraaaak-flits* We zagen gewoon de bliksem inslaan op de heuvel vlak voor ons zo’n dikke 100 meter verder! Er stegen zelfs een hoop vonken omhoog uit de grond – die tevens begon te roken – en we schrokken stevig! Snel terug de tunnel in om te schuilen. Al snel stonden we daar met zo’n 10 man. Ondertussen begon het te gieten, te hagelen en trok het onweer rustig voorbij.

Na een kwartiertje konden we verder en  klaarde het zelfs op! Ook dit tweede deel van de wandeling is erg mooi en geeft vooral weidse vergezichten op de vallei met kleine dorpjes en de bergen overal op de achtergrond, meer het klassieke beeld van Zwitserland dus. Hier waren we duidelijk uit het gletsjerdal, want nu konden we wandelen over een gewoon pad en moesten we niet voortdurend klauteren over rotsen zoals op het eerste deel. Ons tempo ging dus flink omhoog. Handig, want volgens de weerapps kwam de volgende bui er alweer aan. Het was een schampschot maar we gingen toch maar even schuilen toen een uitloper van de bui ons gevonden had.

Het laatste stukje was een gemakkelijke en snelle afdaling terug tot in Bettmeralp. Dit dorpje vol mooie houten chalets is enkel per kabelbaan bereikbaar, er rijden geen auto’s, er zijn 500 inwoners, maar 5000 bedden voor toeristen. Één groot CenterParcs dus! Minigolf en basketveldjes inclusief! Schattig, dat wel, maar volgens ons moet het stukken van mensen kosten om hier te verblijven. In de winter ski je ook zo je huisje weer binnen want alle pistes en kabelbanen liggen gewoon naast het dorp.

Net voor de volgende bui zaten we weer in de kabelbaan naar beneden met 17 kilometer natuurpracht in de benen. Het is absoluut een aanrader, deze Aletschgletsjer-wandeling!