Stapschoenen aan vanmorgen en weg waren we. We reden een volgende vallei in tot aan de Grande Dixence, een gigantische stuwdam met bijhorend stuwmeer.

Vroeger (vanaf de jaren 20) was er gewoon de Dixence, een dam van normale grootte, maar in de jaren 50 werd, om aan de sterk toenemende vraag naar energie van de Zwitsers te voldoen, erachter de Grande Dixence gebouwd en het werd in één keer de grootste gravitatiedam ter wereld (285 meter)! Acht jaar lang werkte men eraan, door stenen van aan de andere kant van de berg te vergruizen, te transporteren, te mengen met cement die met kabelbanen naar boven werd gebracht en dan als beton te gieten in wat dus een gigantisch bouwproject is geworden.

Van op verschillende plaatsen in Wallis wordt smeltwater van zo’n 35 gletsjers (dat ter plaatse verzameld wordt in kleinere stuwmeren) via leidingen en pompcentrales naar het Lac des Dix gevoerd achter de dam. Dat water wordt naar drie verschillende waterkrachtcentrales gestuurd, waarvan er een het grootste verval ter wereld heeft (1800 meter!).

Dit stuwmeer alleen al kan evenveel stroom produceren als twee kerncentrales (zo’n 2000 MW) en zorgt voor groene energie voor meer dan 400 000 gezinnen. Als dat niet goed gezien is van die Zwitsers.

Dat alles leerden we op de educatieve wandeling bij de dam. Bij ons in België zou zo’n wandeling met infobordjes hooguit 2 vlakke kilometers lang zijn, maar de mensen hier zijn wel wat meer gewend. Een kleine 10 kilometer was de wandeling, waarop we 500 meter moesten stijgen en dan weer moesten dalen. Een berg over als het ware! Maar dat hield vandaag duidelijk weinig volk tegen, want al vanaf vanmorgen liepen we nooit alleen op het pad. Iedereen pufte en hijgde zich een weg naar boven en onze conditie bleek nog maar eens ondermaats. Je zou denken dat we met alle beweging die we op deze reis al gehad hebben vlot naar boven zouden huppelen, maar dat lag helaas anders. We roepen voorlopig de hoogte van boven de 2500 meter in als excuus en verzachtende omstandigheid!

Als je de wandeling doet in tegenwijzerzin, word je constant beloond met schitterende landschappen en uitzichten. Het ene mooie plaatje na het andere kreeg je te zien: een melkblauwgroen meer (gletsjer-smeltwater vermengd met steengruis levert de speciale kleur op), daarrond overal groene bergen, valleien, watervallen van smeltwater en verder weg besneeuwde toppen met hier en daar een gletsjer. Prachtig!

Onze monden vielen helemaal open toen we op de top van de wandeling bovenop de berg kwamen. Van daar had je een prachtig zicht op het meer, een ideale plaats voor onze picknicklunch!

Vanaf onze lunchplaats was het makkelijker omdat het terug afdalen was naar het beginpunt. Onze wandelstokken hebben ons trouwens echt goed geholpen vandaag. We merken toch dat het vaak gemakkelijker is om je evenwicht te bewaren, extra steun te hebben, af en toe eens op te kunnen hangen… We hebben er deze keer toch nog maar drie kwartier langer over gedaan dan geafficheerd. Dat is een verbetering van 8% door de stokken, rekende onze wiskundige snel uit! :-)

De wandeling heette trouwens ‘Sentiers des Bouquetins’, wat verwijst naar de vele steenbokken die je zou kunnen zien, maar ze bleven vandaag verstopt en op wat insecten na spotten we vandaag niks wildlife.

Na de mooie wandeling hadden we een gegidste rondleiding geboekt IN de dam. Ik kreeg een plotse opstoot van claustrofobie en zag in gedachten op Titanic-achtige wijze de smalle gangen vullen met kolkend water van een scheurende dam, maar gelukkig leerden we dat het beton superstevig was en getest was op krachten veel zwaarder dan die van de waterdruk van het meer.

Robin de fysicaleraar was natuurlijk helemaal in zijn element, piepend wat voor goede excursie dit zou zijn voor bij zijn lessen.

Als hij nog weetjes wil delen over de dam, laat ik hem graag hier aan het woord, aangezien mijn eerder taalkundige brein moeite had met alles te vatten en te begrijpen. Go nuts, Robin!

(Helaas pindakaas, ik heb alles al aangevuld in de tekst)