Het is allemaal de schuld van het West-Vlaamse koppel dat we gisteren tegenkwamen.

Maar we zijn nu ook de trotse eigenaars van wandelstokken. Jaja, echte ‘Quechua Arpenaz 200’ wandelstokken.

Zij zeiden immers verbaasd: “Amai, jullie wandelen zonder stokken?” Waarop wij al voor de zoveelste keer deze reis tegen elkaar zeiden dat we die ook eens moesten aanschaffen. Vanmorgen – nadat we afscheid namen van ons schattig tuinhuis in Les Houches (zie eerste foto’s) – gebeurde dat effectief, toen we de chicste Decathlon ter wereld passeerden. Een mooie, grote ‘Mountain store’, met restaurant ernaast, met overal hout en grote ramen en uiteraard zicht op de bergen. Prachtige winkel! We konden het niet laten om alle gangen af te lopen en naast de wandelstokken nog extra truitjes, een dun jasje en voor Robin een nieuwe rugzak te kopen.

Wat houden wij van Decathlon! Ons nieuwe doel is om ons te laten sponsoren door Decathlon in ruil voor reclame op social media. Voila, hierbij ben ik al goed bezig. Decathlon. Decathlon. Decathlon.

Enfin, we waren door onze shoppingexploten pas tegen de middag weg uit de Chamonix-regio. Het was maar anderhalf uur rijden tot onze volgende bestemming in Zwitserland, maar wij maakten een behoorlijke omweg, langs twee rodelbanen.

De eerste lag vlakbij Abondance, alweer een bekende kaas-stad. (Ooit moeten we toch eens een echte kaas-roadtrip doen :-)) Het was nog een van de oudere types – een RolbaRun, het allereerste type moderne zomerrodelbaan – met een plastic goot waarvan we er nog geen gedaan hadden. We kregen een hele A4 met instructies en veiligheidsmaatregelen mee, en moesten ook een helm op.

Owla, in wat voor gevaarlijk tuig gingen wij stappen?

We moesten met een stoeltjeslift naar boven (die ook de sleetjes en helmen aan haken naar boven bracht) en plaatsten daar onze sleetjes in de goot. De veiligheidsmaatregelen waren wat overbodig, maar we hebben wel nog nooit zoveel geremd als op deze baan. Het sleetje schommelde de hele tijd heen en weer en was minder stabiel dus je kon zo de baan uit vliegen (wat Robin natuurlijk één keer bijna overkwam). Tijdens de tweede rit lukte het al wat beter om de slee meer in balans te houden wat zorgde voor een sneller afdaling. Tof ding!

De volgende rodelbaan, niet ver van de Zwitserse grens was een klassiek type Wiegand Sommerrodelbahn zoals we al eerder deden. Het was net als de vorige van de dag wel een hele lange baan met een stevig verval. Waar voor je geld! Tenminste, als er geen traag kind voor ons zat zoals op onze tweede rit, want dan konden we niet voluit naar beneden gaan. Robin vroeg nochtans steevast om even te wachten voor hij de lift op mocht vertrekken zodat er genoeg afstand was om de vorige in te halen, maar tevergeefs. Het kind schoof ontzettend traag naar beneden.

Alsof iemand met een Ligier ook nog eens met een platte band zat…

Robin vond dat deze rit niet telde en wilde nog eens proberen te gaan. We hadden maar 4 ritjes gekocht, maar de eerste keren was er wat chaos bij het hekje en hadden we onze kaarten niet gescand. Het proberen waard dus. Tot we aan het hekje stonden en we niet door konden. Gênant! We hebben ons maar van den domme gehouden, ons onwetende-toerist-gezicht opgezet en de jongen liet ons door. Mijn derde illegale rit werd toch overheerst door een schuldgevoel…

Ondertussen was het hoog tijd om door te rijden naar Vernamiège in de Zwitserse bergen. We zitten hier alweer op 1350 meter hoogte, kijken vanop ons terras neer op de hele vallei en zien overal bergen rond ons. Dit appartement is ge-wel-dig. Belachelijk groot voor ons twee, met volledig ingerichte keuken, aparte slaapkamer, badkamer, zithoek en de wasmachine staat al voor de tweede keer te draaien. Alles heel netjes en uit elk raam een fantastisch zicht! Onze gastvrouw, die boven ons woont, is supervriendelijk en gaat ons morgen een lijstje bezorgen met wat we allemaal nog kunnen doen in de buurt. Ze gaf als tip dat het morgen markt is in Sion en dat dat altijd heel gezellig is.

Vanavond kookten we nog eens en lieten we ons inspireren door de cuisine Savoyarde. We hadden nog spekjes en Reblochon liggen en met wat puree erbij en een slaatje werd het onze eigen variant van de tartiflette. Heerlijk, we kunnen het iedereen aanraden.