Om 6u00 stond de wekker vanmorgen, want we hadden grootse plannen, maar ik had mijn ogen nog niet open en hoorde de regen al neerdruppelen op het dak van ons tuinhuis. Toch nog maar even verder slapen dan. Om 8u00 kwam de beloofde zon door de wolken piepen en schoten we in onze kleren.

We gingen naar de téléphérique van Les Praz tot in Flégère, op 1877 meter hoogte. Daar gingen we nog hoger tot Index op 2595 meter. Die laatste kabelbaan was een stoeltjeslift en op die hoogte, om kwart voor 9 ’s morgens, in de wolken, gruwelijk koud! Heel speciaal was het om helemaal alleen op die grote lift de wolken in te verdwijnen.

We zagen niets, we hoorden niets en vroegen ons luidop af of wij de enige zotten waren die omhoog gingen.

Want de wolken waren ook vandaag weer onze grootste spanningsfactor. Maar toen ik op de koude stoeltjeslift eens achterom keek, slaakte ik een gil van verbazing en verwondering. Een heel gebergte van hoge toppen had zich geopenbaard. Dit was de eerste keer deze week dat we aan de andere kant van Chamonix omhoog gingen, dus kregen we eens een heel ander beeld op de Mont Blanc keten. En alweer even indrukwekkend. Er was de voorbije dagen veel sneeuw bijgevallen op de toppen en dat konden we duidelijk zien. Alles was weer spierwit geworden. Prachtig om te zien!

Na een eerste fotosessie begonnen we aan onze wandeling met als doel Lac Blanc. Ondertussen waren er nog een aantal mensen gearriveerd, de meesten met hetzelfde doel. Deze wandeling staat dan ook hoog aangeschreven en is erg populair. Maar we waren nog niet goed vertrokken of de wolken beslisten dat zij meer aandacht verdienden dan de omgeving en drongen zich in alle richtingen aan ons op. We moesten ons sowieso concentreren op het wandelpad want ook hier liep je vooral over stenen: kiezeltjes, vervelende losse stenen waar je zo je enkel op zou breken en grote rotsblokken waar je over moest klimmen. Alles was ook heel vochtig van de uitvoerige regen die de voorbije dagen gevallen was en overal stroomden miniriviertjes langs en over het pad.

Na een kilometer wandelen (lees: klauteren en klimmen aan een slakkentempo) hoorden we ineens iemand zeggen: “Hallo, alles goed met jullie?” – “Jazeker, en met u?” – “Ook goed, ik wacht op mijn vrouw, die komt eraan en ondertussen ben ik hier naar de plantjes aan’t kijken.” De man bleek Erik te heten en hij en zijn vrouw waren aan de laatste etappe bezig van de Tour du Mont Blanc, een populaire meerdaagse wandeltocht van 173 km. Ze sliepen in hutten langs de route tussen mensen van de hele wereld en waren al 11 dagen onderweg. Ook zij stonden allebei in het onderwijs. Zij in het lager, hij geeft aan de hogeschool plantenkunde, als botanicus. Het bleek een erg gezellig West-Vlaams koppel en we bleven een tijdje staan babbelen en reisverhalen uitwisselen.

Intussen bleven de wolken komen en gaan en gingen we verder naar het meer. De vrouw van Erik (we weten haar naam niet) zei dat deze route de Koninginneroute werd genoemd in haar reisgids en dat het dus erg mooi was, ook aan Lac Blanc. Toen we daar aankwamen, was er net een gat in de wolken, dus een laatste spurtje naar boven en snel wat foto’s maken. Nog geen 5 minuten later hing alles weer in de wolken en konden we terug beginnen wachten. Het was voor Robin vooral een uitdaging om op tijd van lens te wisselen op het fototoestel voor de wolken alles weer bedekten.

Vaak wonnen de wolken.

We hebben geen heel open zicht gehad op het meer en de bergen er rond, maar we mogen niet klagen, we hebben het toch gezien.

De weg naar Flégère, waar we de télépherique terug gingen nemen, daalde de hele tijd, maar wij leken de enigen te zijn die de weg in die richting aflegden. We kwamen tientallen mensen tegen die de weg naar het meer in omgekeerd richting deden en het hele eerste stuk stegen, de hoogte die wij met de stoeltjeslift hadden afgelegd! Waarom zou je dat doen? Het is natuurlijk zwaar voor de knieën maar wij vinden het toch makkelijker op deze manier.

Op het laatste stuk voor Flégère werden we getrakteerd op een mooi zicht op de Mont Blanc en de bergen ernaast en lunchten we met dat zicht op een terras naast het station. We haasten ons toch een beetje, want we hadden nog een tweede highlight op de planning staan: de téléphérique des Grands Montets.

Deze lift brengt je naar 3300 meter, zeer hoog dus! Ook hier lag overal verse sneeuw, tot op 2400 meter. Toch een beetje duizelend van de hoogte en de grootsheid van de bergen rond ons, hadden we er een mooi uitzicht op de puntige toppen van de Aiguilles Verte, waarover zelfs een aantal klimmers aan het klimmen waren, en ook de Argentière-gletsjer liet een stukje van zich zien. We hadden nog graag naar een viewpoint gewandeld tot aan die gletsjer, maar daar hadden we geen tijd meer voor omdat de laatste kabelbaan al om 17u00 werd gesloten en het was toch twee uur heen en terug wandelen.

Maar er was nog een andere gletsjer in de aanbieding: de Glacier des Bossons, die je al van in Chamonix goed kunt zien liggen.

Dus hop: de volgende stoeltjeslift op, die ons 400 meter hoger tot aan de voet van de gletsjer bracht. Nu ja, waar de voet in 2011 nog lag, want ook hier weer hetzelfde verhaal: de gletsjer smelt dramatisch en verliest elk jaar meer terrein. De uitbater van de chalet aan de top van de lift had zelf een wandelpad aangelegd naar een uitkijkpunt 25 meter hoger en dus toch wat dichter bij de gletsjer en hij had dat wandelpad op educatieve wijze voorzien van informatieborden, o.a. over de vliegtuigcrashes van Air India bij de Mont Blanc en de brokstukken die de gletsjer af en toe laat bovenkomen.

Daarna gingen we uiteraard weer langs bij Richard, die vandaag een hele hoop nieuwe smaken had, waaronder Mars-ijs. Lekker! Na dit heerlijke voorgerecht gingen we iets eten in een leuk restaurantje dat helemaal in het teken van de bergen en wintersport stond. Ik at een Griekse sla en Robin een burger met gepaneerde Reblochon. Allebei erg lekker, al word ik de gigantische hoeveelheden kaas die we hier verorberen wel stilaan beu.

(En dat wil al iets zeggen, want mensen die mij kennen, weten dat ik een gróte kaasliefhebber ben!)

Morgen verlaten we met spijt in het hart ons tuinhuis en rijden we door naar Zwitserland, voor het laatste Alpenluik van deze reis!