‘Gloomy’, voorspelde het weerbericht vandaag en dat was het ook toen we onze ogen opendeden en recht de bergen inkeken.

Of toch de witte mist die we zagen, want veel berg was er niet te zien.

Maar we hadden back-up plans. We gingen ons niet laten tegenhouden door wat regen, dus namen we terug de tandradbaan naar Mer de Glace, de gletsjer waar onze wandeling gisteren eindigde. Toen wilden we de laatste trein niet missen en hadden we weinig tijd om rond te kijken, dus daar hadden we vandaag uitgebreid de tijd voor.

Het treintje is een oude tandradtrein uit 1906 die stijgt tot 1913 meter, het station van Montenvers. Vlak daarbij kan je het einde van de gletsjer zien liggen. Indrukwekkend, maar het is choquerend om de foto te zien van hoe groot de gletsjer nog was eind jaren 1800. Toen kreeg hij zijn naam ‘Mer de Glace’ of ‘Zee van ijs’ omdat de barsten in het ijs kabbelingen vormden die op golven leken en het gehele oppervlak zo een grote ijszee leek. Men besliste een treintje aan te leggen tot aan de voet van de gletsjer. Nu bevindt het ijs zich zo’n 200 meter lager en heeft men in de jaren ’80 een kabelbaan aangelegd naar de voet van de gletsjer. Het zou nu allemaal not-done zijn (vermoeden we toch…), zo’n trein, kabelbaan en hordes toeristen, maar het ligt er… Wat wist men toen natuurlijk van de klimaatverandering. In ieder geval, Trump, als je dit leest, kom maar eens naar hier. Je ziet duidelijk hoe de gletsjer terrein verliest!

Dat toont men hier ook door middel van bordjes naast de 480 trappen die je nog moet nemen vanaf de kabelbaan naar de gletsjer. Want ja, 480 trappen is het niveau dat de gletsjer nog gedaald is sinds de jaren ’80 toen de kabelbaan werd gebouwd. Om de zoveel jaren moet men stukjes trap bijmaken, want de daling blijft zich voortzetten. Op de trap naar beneden passeer je de bordjes waarop het niveau in 1985-1990-2001 en 2003 te zien is. Razendsnel gaat het!

Beneden heeft men in de gletsjer een ijsgrot uitgehouwen. Een beetje fout met de haard, zetel en slaapkamer van ijs, maar het is natuurlijk cool dat je op die manier IN een gletsjer kan staan. Uiteraard moeten ze de ijsgrot elk jaar opnieuw uitbreken, want de gletsjer beweegt uiteraard.

Op de plaats waar de ijsgrot is, zie je amper ijs maar vooral stenen. We leerden in een superinteressante expositie over gletsjers (waar we extra lang rondliepen en élk filmpje zagen, want daar was het droog!) dat die stenen blijven liggen als afzetting omdat de gletsjer aan zijn eindpunt trager en trager gaat, ook omdat hij alsmaar dunner wordt. Maar toch is hij op die plaats nog 100 meter dik! Je zou het niet zeggen maar gelukkig is er nog meer gletsjer dan we zien. Je ziet op het uitkijkpunt ook heel goed de ‘rimpels’ in de gletsjer die ontstaan door de vele scheuren in het ijs. En we leerden ook over de verschillende onderdelen van een gletsjer, waar de Mer de Glace ontstaat, dat hij in de laatste ijstijd bijna tot in Lyon reikte, dat hij toen smolt en nu, na een kleine ijstijd nog niet zo lang geleden terug op het niveau is van in de middeleeuwen. Super boeiend allemaal. En wie weet is hij binnen 40 000 jaar, in een mogelijk nieuwe ijstijd, weer terug veel groter!

Nadat de aardrijkskundeliefhebber in ons weer helemaal content was, gevoed met massa’s info, was het ook gestopt met regenen. We beslisten om een korte wandeling te maken over een pad dat langs de spoorweg loopt en wat info geeft over de bouw van de trein. Het gaf best mooie zichten op de tandradbaan die passeert in het bos over een viaduct, maar verder was er niet zoveel bijzonders aan de wandeling.

Het treinstation in Chamonix ligt vlakbij het Parc d’Attractions mét alpine coaster, dus terug beneden gingen we meteen even de rodelbaan doen (waarvan één ritje bij in onze multipass zit als je een andere rit koopt). De eerste keer moesten we alle remmen al dichtgooien in het midden van de baan, want er zaten twee slakken voor ons. Traaaaaag! Robin duwde hen nog niet niet verder, maar dat was toch niet onze favoriete snelheid. Dus vroegen we bij de tweede keer om wat langer te mogen wachten na de vorige en genoeg ruimte tussen te laten en dat ging beter. Zonder remmen gingen we de baan af die echt lang en leuk bleek te zijn. Met onze tweede pas kochten we dus nog twee ritjes om allebei nog eens apart te kunnen gaan!

En met een dag die tot nu toe al helemaal in het teken stond van ijs, gingen we naar Richard. We moeten bekennen dat we misschien wel in Chamonix willen komen wonen. Niet voor de bergen, de skipistes of de wandelingen, maar voor Richard. Richard maakt ijsjes. Niet zomaar ijsjes. Het zijn écht de béste ijsjes ter wereld (uiteraard exclusief het vanilleijs van Van Doninck). In het speculoosijs zitten grote stukken speculoos, het meringue-limoenijs lijkt wel citroentaart in ijsvorm, de Mont Blanc smaak is een mix van meringue, caramel en notenstroop en bij het profiteroles-ijs (dat vol stukjes profiterolekkes zit) krijg je poef een profiterolleke bovenop je ijsje! We zijn al twee keer bij Richard op bezoek geweest, maar ik denk dat hij ons de volgende dagen nog wel eens mag verwachten!

Intussen was het zonnetje er terug en was het weer een pak beter dan vanmorgen. We hadden het nooit gedacht, maar ondanks de gietende regen toen we vertrokken vanmorgen, hebben we toch een superleuke dag gehad die zelfs erg gezellig was. Niks te doen aan het weer, maar je kan er maar het beste van maken, nietwaar?