Zermatt is de uitvalsbasis voor het gebied rond de Matterhorn, toch een van de bekendste bergen ter wereld. Het is alleszins de meest gefotografeerde berg ter wereld.

De gemeente (die toch 5.700 inwoners telt en plaats heeft voor 17.500 toeristen) is – om de gigantische hoeveelheden toeristen aan te kunnen – volledig autovrij, dus moet je je auto parkeren in de gigantische parkeergarage ‘Matterhorn Terminal’ (we verzinnen dit niet) in Täsch, de buurgemeente op 7 km. Voor een hele dag parkeren betaal je 14 euro. Dan neem je de trein naar Zermatt: 15 euro per persoon heen en terug.

Deze hele onderneming heeft alleszins een groot Universal Studios-gehalte. De auto parkeren in een gigantische parkeergarage om vervolgens naar de toeristische mayhem gebracht te worden.

Vlakbij het treinstation van Zermatt vertrekt daarna de Gornergratbahn die elke 24 minuten de horden toeristen met de tandradtrein tot op een hoogte van 3.000 meter brengt naar het bekende uitkijkpunt over de Matterhorn. 45 euro per persoon enkel.

Man man… de mensen die goed zijn in rekenen weten wat zo’n tripje dus al snel kan kosten.

Gelukkig betaalden wij dus altijd de helft met onze half-tarief pas. Maar de bergen worden hier goed uitgebuit, dat is zeker. En opeens lijkt een ticket voor pakweg Pukkelpop of Walt Disney World toch niet zo belachelijk duur.

De Gornergratbahn dus. Deze tandradbaan is de tweede hoogste van Europa, na de Jungfraubahn. In een half uurtje tijd brengt deze klassieke trein je, dwars door de bergen naar Gornergrat. Meteen bij het opstappen werd duidelijk dat dit in alle (voornamelijk Aziatische) reisgidsen als topattractie aangeschreven staat, want we waanden ons terug in het Oosten. De hele trein zat vol Chinezen en Japanners en ook bij het uitzichtpunt bij het aankomstpunt krioelde het van de poserende Aziaten. Voor de ingang van de souvenirwinkel stond zelfs een groot bord met een foto van een potje noedels met de prijs erbij.

Het was duidelijk op welk publiek ze zich hier richten.

Maar we kwamen natuurlijk voor de Matterhorn. Nauwgezet hadden we verschillende websites met weerberichten in het oog gehouden om de beste dag uit te kiezen voor de wandeling van Gornergrat terug naar Zermatt. Onderweg kom je immers de Riffelsee tegen, het meer waarin de Matterhorn mooi reflecteert en zo het bekende plaatje oplevert dat Robin graag wilde fotograferen. Vandaag bleek volgens de weerberichten de beste dag te worden. Bleek, want helaas regende het toen we aankwamen in Zermatt en de hemel zag helemaal grijs. Van de Matterhorn was enkel de onderkant te zien. Maar terwijl we in de trein zaten, begonnen de wolken weg te schuiven en werden hier en daar zelfs blauwe stukken lucht zichtbaar.

Na samen met de rest van de wereld wat fotootjes te hebben genomen op het uitkijkpunt op Gornergrat (waar je verschillende vierduizenders en gletsjers kunt zien liggen), begonnen we vol goede moed aan de wandeling.

Alweer in colonne naar beneden, zigzaggend tussen de Japanse toergidsen met hun groep volgelingen er achteraan.

We hadden een pad uitgekozen dat de hele tijd daalde, helemaal terug tot in Zermatt. Niet veel later kwamen we bij het Riffelmeer, waar iedereen stond te drummen voor een plaatsje bij het meer voor een foto met de Matterhorn. Die liet zich nog steeds niet zien en zat nog driekwart verstopt achter een aantal wolken. Af en toe dacht je: “Ja, nu komt er een gat in de wolken en gaan we het topje zien!”, maar nee, de wolken plakten ertegen en de foto is er dus niet van gekomen… Een prima manier om je tijd te vullen bij het wachten op een goed moment om de Matterhorn te fotograferen is trouwens het people watchen. Hilarische taferelen à la Four Corners (waar iedereen – inclusief wij uiteraard – op handen en voeten probeert in vier Amerikaanse staten tegelijk te staan) krijg je er te zien. Het is de moeite!

Na de Riffelsee worden de wandelpaden gelukkig een pak rustiger. Veel mensen doen blijkbaar de korte wandeling van Gornergrat (uitzichtpunt) naar Rotenboden (de Riffelsee) om zo de twee hoogtepunten te combineren. We wandelden verder en namen de route naar Furi, waar we een ander wandelpad over een hangbrug konden combineren met onze wandeling. De weg ernaartoe liep eerst verder in de hoogte, met een mooi uitzicht over de vallei.

Je ziet hier ook overal kabelbanen lopen. Het is toch wat uit de hand gelopen in de Matterhorn regio, vinden we. De kabelbanen zijn nog vrij OK, maar vooral de Gornergratbahn is echt jammer. Deze trein rijdt dwars door het landschap wat toch een pak ingrijpender is. Zeker in vergelijking met de tandradtrein naar Montenvers vanuit Chamonix die subtieler de bergwand volgt.

We daalden verder tot aan de boomgrens en daar kruisten we pas echt de hoogtelijnen, met een afdaling door het bos. Beneden kwamen we aan een wild kolkende rivier met smeltwater van de gletsjers. Langs overal viel het water krachtig naar beneden en sproeide zo nog ijskoude gletsjermist over het pad. De ideale afkoeling!

De hangbrug van Furi was best spectaculair. Niet erg lang, maar wel 90 meter hoog, waardoor we toch niet goed naar beneden durfden kijken. Vooral het feit dat de brug op die hoogte redelijk wiebelde als je erover ging, maakte het net spannend genoeg!

We wandelden van Furi terug naar Zermatt, op zich een korte wandeling, maar we hadden toch beter de kabelbaan genomen voor dat laatste stukje. De wandeling was saai, mijn voeten begonnen zeer te doen en toen we in Zermatt waren, moesten we nog de hele stad door naar het station. Dat was er wat te veel aan… Het was in Zermatt wel straatfeest en dat zag er gezellig uit. Morgen is het de Zwitserse nationale feestdag en dat vieren ze hier vaak vooral de avond ervoor.

Het was 20 uur toen we thuiskwamen, dus snel een doucheke en de pizza’s in de oven. Dorothée kwam nog zeggen dat het vuurwerk was in Nax, een dorpje verder, maar vanaf ons terras zagen we ook overal vuurwerk in de bergdorpjes tegenover ons, dus bleven we liever gewoon zitten. Morgen lassen we even een rustigere dag in, onze voetjes en knieën kunnen het gebruiken!