Het was een rustige vlucht van Tokio naar Hong Kong – met Cathay Pacific – die maar 3 uur en 3 kwartier duurde. Daarvan sliepen we een groot deel van de tijd, we kregen een ontbijtje en ik schreef nog wat blogberichten.

De controle van de buitenlanders bij het binnenkomen van Hong Kong zag er op het eerste zicht redelijk grondig uit. De mannen van immigratie stelden veel vragen aan de Zimbabwaanse mensen naast ons en de Pakistaanse mannen voor ons. Ze vroegen waarom ze naar Hong Kong kwamen en moesten hun ticket voor de terugvlucht laten zien. Na wat moeilijk doen en geaarzel mochten de Zimbabwanen door, de Pakistani werden apart genomen voor verdere ondervraging. We kregen al schrik. “Robin, waar zijn onze tickets voor de terugvlucht? En onze hotelvouchers?” Maar nee, bij ons niets van dat alles. Geen vragen, geen ticket, gewoon een stempel en we mochten binnen.

En dan beseffen we dat we erg blij mogen zijn met ons Belgisch paspoort en onze blanke huidskleur. Hoe erg dat ook is. De oneerlijkheid in de wereld werd even heel zichtbaar voor ons.

In de trein naar de stad werd een soort documentairefilmpje getoond over de zon en Aziatische mensen en dat ze het haten om bruiner te worden. Ze kopen zelfs dure producten om hun huid er zo wit mogelijk te doen uitzien, omdat dat nog altijd een teken van rijkdom is. Ze lopen hier dus vaak rond met lange broeken en schermen zich af van de zon met paraplu’s. En wij maar bruin willen zien. Vreemd toch hoe een cultuur kan verschillen.

Op de luchthaven hadden we trouwens al een eerste kennismaking gehad met het eten van hier. Crystal Jade zag er lekker uit en serveerde dim sum, dus dat kreeg een kans. Blijkbaar is het de gewoonte dat je alles deelt aan tafel. We vroegen even naar de standaardgrootte van wat een mens hier bestelt en deelden dim summetjes en koude noedels met gehakt en paprika. Superlekker! Alleen de stokjes blijven een beproeving. Het gaat wel, maar het vergt ons nog wel wat oefening. We ontdekten de fantastische dim sums met gehakt en soep erin (xiaolongbao) die blijkbaar typisch voor Hong Kong zijn. Heerlijk!

We merkten wel direct een verschil in de bediening met Japan. Japanners zijn eerder onderdanig, buigen naar je, zeggen 100 keer dankjewel en alsjeblieft, ze glimlachen al-tijd en zijn uiterst beleefd en vriendelijk. In Hong Kong kon er geen glimlach af, geen alsjeblieft of dankjewel eerder een boertige hmm. Wat een verschil.

We vonden ons hotel makkelijk en installeerden ons rustig op de 15de verdieping van Butterfly on Prat in Kowloon, een eerder traditionele buurt in Hong Kong die er op sommige plaatsen redelijk armoedig en vervallen uitziet, maar die wel vol Porsches en chique BMW’s rijdt. Bizar.

Door Kowloon Park wandelden we naar de Sky100 tower, alweer een hoog uitkijkpunt. Zondag is de dag waarop veel buitenlandse arbeiders vrij zijn en allemaal samentroepen in de parken van Hong Kong om te eten. Het was een bijzonder zicht om heel der families en vriendengroepen te zien dansen en samen te zien zitten rond schotels en bakjes vol gerechten. Een beetje Park Spoor Noord maar dan met andere culturen. Het zag er gezellig uit, maar we voelden ons wel heel duidelijk de buitenlanders.

Het bleek een langere wandeling dan verwacht, vooral omdat we een grote werf moesten passeren en stukken voetpad afgesloten waren. En een grote werf in Hong Kong is naar onze termen gigantisch groot, eigenlijk half Antwerpen of zo.

We misten dus de zonsondergang vanop 393 meter hoogte, maar we zagen het vanop de toren wel donker worden in de stad. Om 20u00 konden we vanuit de hoogte ook de dagelijkse show ‘a symphony of lights’ zien, een lichtshow op de skyline van Victoria Harbour, met muziek erbij. Ik had er wat meer van verwacht, maar morgen gaan we hem nog eens zien vanuit de stad en misschien is het dan indrukwekkender als je er middenin zit.

We probeerden nog naar de rivier te wandelen voor een avondcruise op die typische boten met rode zeilen, maar door de werken lukte het ons niet om snel de weg te vinden. Dan maar de planning omgegooid en naar Temple Street gewandeld, wat wel vlakbij was.

Wat een cultuurshock!

Temple Street staat bekend om zijn Night Market, een smalle straat vol kraampjes met goedkope Chinese namaakprul: telefoonhoesjes, bagagelabels, magneten, portemonnees en handtassen van ‘Louis Vuitton’ en … Afdingen is hier de boodschap en de mensen zijn om ter onvriendelijkst. In Marrakech moesten we ook afdingen, maar die mensen waren vriendelijke en dus was er nog een zekere ‘gun’-factor. Hier gunden we die Chinezen die ons afblaften niks, dus was het hard tegen hard. Zeker omdat we weten dat we diezelfde prul ook kunnen kopen op Ebay voor een euro. We kochten toch een magneet voor een dikke euro en 3 bagagelabels voor 60 cent elk. Meer zijn die dingen ook echt niet waard.

De sfeer was er wel echt ongelofelijk. Overal zaten er nog mensen op straat te eten. De langoustines en krabben werden uit emmers die op straat stonden gevist en recht in de pot gekapt, overal weer reclame- en lichtborden. De geuren en kleuren zijn onbeschrijfelijk.

Onze eerste indruk van Hong Kong is dat het nogal een intimiderende stad is. Op een manier heel Europees en herkenbaar (zoals het supereenvoudige metrosysteem), mensen praten ook veel beter Engels, wat alles toegankelijk maakt. Maar aan de andere kant is hier de cultuurshock groter dan in Tokio, vooral in de Kowloonwijk, waar je het Hong Kong van in de films ziet, met 38 eetkraampjes met vreemd geurende etenswaren waarvan je geen idee hebt wat het is, louche reclameborden en vervallen mega-appartementsgebouwen met druppende aircotoestellen. Voeg daar een benauwende hitte aan toe – want het is hier nog erger dan in Tokio – en je krijgt een beetje onze eerste indruk van Hong Kong. Dit was waarschijnlijk wel de meest “extreme” buurt die we gaan bezoeken. Ik vermoed dat we ook nog wel een heel andere kant van de stad te zien gaan krijgen. Maar eerst morgen naar het vertrouwde Disneyland!