Vandaag ging het niet. Meestal kunnen wij ons fantastisch organiseren en de dag efficiënt vullen, maar vandaag lukte het niet.

Om te beginnen had ik heel slecht geslapen. Om 1u dacht ik: “Oh nee, het is al 1u, ik moet nu slapen.” Maar hoe harder je wil slapen, hoe minder goed dat lukt natuurlijk. En zo zag ik 2u, en 3u, en 4u. Tegen die tijd was ik me al aan het opboeien: “Oh nee, nog maar 2,5u slapen.” Enfin, het was dus al geen goede ochtend.

Toch geraakten we tegen openingstijd (8u) in het metrostation aan Disney. We namen de monorail naar Tokyo DisneySea, wat naar het schijnt een van de mooiste pretparken ter wereld is. Het is alleszins het duurste pretpark ter wereld met een kostprijs van ongeveer 4 miljard USD.

Alleen heeft ook hier de Japanse waanzin huisgehouden en spurt iedereen bij openingstijd naar Toy Story Mania, een attractie die ook in LA en Orlando staat. Daar is die ook heel populair, maar hier is weer een hele cultuur ontstaan dat je ’s ochtends een FastPass voor dat ding moet gaan halen. Alle FastPassen voor de hele dag zijn na een uur de deur uit (je moet niet vragen wat voor een massa volk daar dus ’s ochtends staat) en doordat die mensen de hele gewone rij voorsteken, loopt de normale wachttijd op tot 180 minuten. Als je die attractie wil doen, moet je dus mee gaan aanschuiven in die ochtendwaanzin. Wij kennen die attractie wel, maar toch wilden we deze ook doen om verschillen te kunnen spotten. We moesten dus een FastPass nemen.

Het was ver-schrik-ke-lijk.

Een megamassa volk stond over tientallen meters van de hoofdstraat in de felle zon te wachten. Drie kwartier lang. Op de valreep hadden we een van de laatste FastPassen en mochten dus tussen 21u en 22u terugkomen. Maar wat een gedoe. De dag begint met stress en oververhit geraken…

Ondertussen lopen de wachttijden van alle attracties op tot meer dan een uur en je moet 2u wachten voor je een nieuwe FastPass kan gaan halen voor iets. Gelukkig konden we Raging Spirits als single rider doen. Deze achtbaan staat toch ook in Parijs, dus die kenden we al. We konden dus netjes aansluiten bij een karretje Japanners waarin nog een lege plaats was. En zo hadden we de wachttijd toch maar mooi ingekort van 70 min naar 15… De achtbaan zelf blijkt uiteindelijk een knappe update van de versie in Parijs te zijn met spectaculaire thematisering en een comfortabelere rit.

Je ziet hier trouwens heel weinig westerlingen. In Disneyland waren er nog een paar andere blanken, maar hier in DisneySea zijn we echt de outsiders.

Tegen de middag barstte er een hevig onweer los. Er was in de voormiddag al een waarschuwing omgeroepen dat het extreem warm was en dat je genoeg moest drinken en af en toe moest rusten, maar nu werd een waarschuwing omgeroepen te gaan schuilen. De regen viel met bakken uit de lucht en het kletterde stevig. We mochten niet terug naar buiten voor een medewerker daar toestemming voor had gegeven. De bliksem sloeg nabij zelfs in waardoor het park even zonder stroom zat. Na een uur klaarde het wat op en mochten we gaan. De attracties waren wel allemaal gesloten en dat bleef nog zo tot 14h30. We maakten dan maar gebruik van de extra tijd om rustig te gaan eten bij Vulcania, een restaurant dat dim sum serveert met een Goofy afbeelding erop. Superlekker!

De rest van de tijd probeerden we wat restaurants gereserveerd te krijgen voor de volgende dagen. Dat kan ook online, maar enkel in het Japans. De dag zelf kan je reserveren bij het restaurant zelf, als er nog plaats is. We haalden onze liefste glimlach boven en probeerden duidelijk te maken dat we wilden reserveren.

Dat was moeilijk. Eerst moest iemand gezocht worden die een beetje Engels kon spreken en dan moesten we uitleggen wat we wilden. Dat was ook moeilijk.

We hadden snel door dat we niet in zinnen moesten spreken, maar in woorden. “Table. Tomorrow? Dinner?” – “Wait wait…” Verdween er weer één naar binnen voor 5 minuten, komt er iemand anders terug: “Table, yesterday?” – “Euh, no, tomorrow” – “Oh yes, tomorrow!” Enfin, u begrijpt, dat duurde even en dat lukte niet goed. Toen kreeg Robin de geniale ingeving om onze zinnen in Google Translate in te geven en die te laten vertalen. En ja: herkenning bij de Japanners! Dat lukte! Eigenlijk mocht het niet, maar ze waren zo opgelucht dat ze ons eindelijk begrepen dat we voor morgen een reservatie hebben bij een goed Italiaans restaurant. We probeerden nog eens hetzelfde bij Magellan’s, waarschijnlijk het beste Disneyrestaurant ter wereld, alweer met Google Translate en alweer hilarische taferelen! We lieten ze zelfs via de microfoon van de gsm hun zinnetjes in het Japans inspreken en konden ze zo vertalen. Jammer genoeg lukte het niet om hier te reserveren voor donderdag, dat mag enkel op de dag zelf.

Tokyo DisneySea is wel een absoluut prachtig park. De thematisering is ongezien, de details zijn subliem… Het hoogtepunt van het park is Mount Prometheus, een vulkaan die af en toe vuur spuwt. In deze berg is een knap themagebied met water en een boel Jules Verne-achtige elementen. Ook de rit Journey to the center of the Earth bevindt zich hier. Eenzelfde ritsysteem als Test Track en Cars, en heel leuk opgevat. Vooral het ‘uit de berg droppen’ is fantastisch leuk!

Een andere attractie die absoluut het vermelden waard is, is Aquatopia. Je gaat in een karretje zitten, vaart over het water – dankzij hetzelfde briljante systeem zoals bij Pooh’s Hunny Hunt – en wordt op verschillende plaatsen klets- maar dan ook kletsnat gesproeid. Heerlijk verfrissend was het! In België zijn we niet zo happig op waterattracties maar in deze hitte zijn ze geweldig. Het werkt ook heel lachwekkend om gewoon 5 volle seconden een grote straal water over u heen te krijgen. Ontzettend geestig ook hoe de meeste Japanners de attractie wel graag willen doen, maar – ondanks de hoge temperaturen – absoluut niet nat willen worden.

Zitten ze daar allemaal met hun poncho…

’s Avonds gingen we dan eindelijk aanschuiven voor Toy Story Mania. Ondertussen was de rit ‘Fast Pass only’ geworden, omdat er door het stilliggen van de attractie nog heel veel mensen met een FastPass waren die hem nog niet hadden kunnen doen. We hadden ook nog een FastPass voor Tower of Terror en zoveel tijd hadden we niet om nog in een lange rij te gaan staan. We legden ons probleem uit en werden deze keer verrassend snel begrepen en ontzettend vriendelijk geholpen door Oganawa. Ze bracht ons gewoon via de uitgang naar de attractie waar we meteen mochten instappen zonder te moeten wachten. Zalig! Uiteindelijk bleek de rit ook exact dezelfde te zijn als die in Orlando. Die waanzin hoeven we dus zeker niet nog eens te doorstaan.

Tower of Terror is ook nagenoeg dezelfde rit als in Parijs en Anaheim, maar het verhaal errond is wel totaal anders. Ook deze toren is fantastisch gethematiseerd en de vele details zijn erg knap overal in verwerkt.

Zo werd deze dag die redelijk frustrerend begon toch nog heel goed afgesloten. We keken nog naar de avondshow Fantasmic, die we hier beter vinden dan in Orlando en Anaheim. We gingen snel naar het hotel en kropen meteen in bed, want twee dagen Disney in Tokyo is best wel een uitputtingsslag :-)

Oh ja, en de popcornsmaak van de dag was witte chocolade!