Ook vandaag sliepen we toch maar weer uit na ons nachtelijk taxi-avontuur. Op het gemak gingen we tegen 11u naar Tokyo Dome, een grote concerthal, waarnaast een grote achtbaan ligt die nogal bekend is bij achtbaanliefhebbers. Ten eerste om zijn belachelijke naam ‘Thunder Dolphin’ (wie bedenkt zoiets?) Maar ten tweede ook aan zijn leuke locatie, op het dak van een winkelcentrum.

Even tussen haakjes nog iets over die naam. We lachen ons hier een breuk met de Engelse T-shirt opschriften. Het lijkt erop dat Japanners gewoon mooie woorden combineren, maar dan zonder grammaticale correctheid. Op één T-shirt zagen we zelfs ‘Growth en sucses’ staan. Maar ook dingen als ‘Beauty flower blossom’ of ‘Heart wonderful magic’. Thunder Dolphin zal ook wel zoiets zijn.

Enfin, Japanners zijn blijkbaar ook heel bang van achtbanen want je moet voor je in de rij stapt een hele lijst veiligheidsvoorschriften lezen (alweer op een blad met fotootjes). Speciaal daarvoor is dus iemand in dienst om de hele dag mensen dat blaadje te laten lezen. Ze weten wel hoe ze hier jobs kunnen creëren. Op het einde van de rij staat er dan nòg iemand met een blad met wat veiligheidsvoorschriften. Rugzak en zo moeten dan in het station in een locker met sleutel gestoken worden en dan kan je instappen. Duren dat dat doet… We hebben nog even van ons oren gemaakt omdat we graag vooraan wilde zitten, maar dat mocht niet. Zelfs het argument ‘We komen van de andere kant van de wereld en kunnen die achtbaan één keer doen en we betalen er al 8 euro voor’ werkte niet. De man probeerde in zijn beste Engels uit te leggen wat hij bedoelde: “Sorry room room room…” Enfin, hij bedoelde: “Sorry, it’s the rule.” Toen we dat door hadden, zijn we maar braaf achterin gaan zitten, dat was even goed. Maar toen kwam het volgende moment van ophef: Robin zijn festivalbandjes.

Oei, gevaar! Probleem! Paniek. Die mòesten uit!

Er werd iemand anders bijgehaald. Alweer gebaren dat ze uit moesten. Danger! Probleem! Robin liet rustig zien met gebarentaal dat die banden niet uit konden en dat ze zelfs vaster zaten dan het losse bandje van de locker om zijn andere pols. Oké, dan was het goed. Ocharme, ze snapten er niks van.

Dus wij vertrekken in die achtbaan, nog hevig napratend over die bizarre houding van de Japanners en die paniekerige instapprocedure toen FLITS er bij het vertrek al een foto wordt genomen. Er was ook nog een tweede foto waarop we netjes op z’n Japans hebben geposeerd, met de vingertjes in het ‘peace’ teken. De combinatie van die twee maakt deze onridephoto een van onze grappigste foto’s ooit. Een beetje boos discussiërend en dan: peace voor de hele wereld! Hilarisch. Oh, en de achtbaan was leuk maar ook een beetje saai…

Vlakbij Tokyo Dome ligt een heel mooi park, Koishiwa-karakoen Gardens. Perfect om ons broodje dat we als lunch gekocht hadden te gaan opeten. We kwamen er een enthousiaste Japanner tegen die in Engeland Engels had gestudeerd en ook in België en Nederland was geweest. Hij onderhield graag zijn talen en wilde ons toevoegen op Facebook. Grappig.

De tuin was een aangename verkoeling in de schaduw van de bomen, want het was weer bloedheet. Er waren veel schattige bruggetjes, stapstenen over een riviertje, een mooie vijver en zelfs een rijstveld. De toegang was een paar euro, maar dat rustige wandelingetje door de tuin was absoluut de moeite waard!

Zowat de belangrijkste tempel in Tokio is de Senso-Ji tempel. Jammer genoeg stond de pagode van 5 verdiepingen in de steigers, maar de rest van het complex gaf toch ook een goede indruk. Het leuke is dat je er een aantal boeddhistische rituelen kan zien, zoals water over je handen gieten met een speciale lepel om je te zuiveren, of je kan de rook van een speciaal vuur in je gezicht wapperen voor een goede gezondheid, of je kan er je toekomst laten voorspellen door de goden. Het is wel grappig: je doneert ongeveer een euro (100 yen) en dan schud je met een ijzeren trommel. Uit een klein gaatje valt een stokje met een nummertje op. Dat nummertje zoek je op één van de schuifjes. Daarin ligt dan een papiertje met jouw geluk. Robin had meteen ‘good fortune’, ik had ‘bad fortune’. In dat laatste geval moet je je papiertje oprollen en rond een draad knopen, en aan de goden opnieuw geluk vragen. Dan kan je opnieuw doneren en een papiertje nemen. De tweede keer had ik regular fortune en daar deed ik het dan maar mee. Eigenlijk komt het er dus op neer dat je altijd wel ‘good fortune’ zal hebben als je maar genoeg doneert aan de goden.

Tegen zonsondergang wilden we graag naar de Tokyo SkyTree gaan, een hoge toren, met het 4e hoogste uitkijkpunt ter wereld op 451m hoogte. Het kostte een hele plaat, zo’n 40 euro, ook omdat we de internationale wachtrij namen waarmee we de rij van 45 minuten die er stond konden overslaan. Maar het was absoluut de moeite! 450 meter is echt hoog en de eerste minuten hadden we een beetje knikkende knieën. Maar het was spectaculair om de zon te zien ondergaan boven de stad, de stad helemaal te zien oplichten en dan zagen we overal vuurwerk. Waar je ook keek, ergens in de verte werd wel vuurwerk afgestoken. Heel speciaal!

We sloten onze dag af in Akihabara, de wijk van de mangatekeningen, animecartoons en videogames. Niet meteen m’n ding, maar alweer een typisch onderdeeltje van de Japanse cultuur.

Om af te sluiten, zet ik nog een paar opmerkelijke dingen uit die Japanse cultuur op een rijtje:

– Ze zijn hier extreem proper en hygiënisch. Dat vermeldde ik al. Maar het gevolg is dat alles vaak apart in plastic wordt ingepakt. Elk koekje, elk mes,… Als je gaat winkelen, krijg je dikwijls nog een extra plastic zak mee voor als je het cadeau wil doen en een nette zak wil. En bij elke aankoop wordt de plastic zak dichtgeplakt aan het handvat met een klein plakbandje. We hebben ons dagen zitten afvragen waarom dat was, maar het blijkt een oud gebruik om gewoon te bewijzen dat je je aankoop betaald hebt. Blijkbaar is het hier en daar wat omstreden, vinden mensen dat je gewoon vertrouwen moet hebben in de klant, maar ze willen ook elk conflict vermijden (het is een complexe samenleving…). Sommige mensen stellen zich ook de vraag of ze niet te veel plastic verbruiken. Voor ons leek het in ieder geval te veel van het goede.

– Iedereen loopt hier rond met natte handdoekjes in zijn nek en overal kan je ze kopen. Niet moeilijk natuurlijk want het is hier belachelijk warm, maar zelfs Japanners zijn er dus duidelijk niet aan gewend. We hoorden ook van een paar mensen dat het hier elk jaar erger en erger wordt…

– Vreemd genoeg is cash betalen hier nog heel ingeburgerd. Zelfs de metrokaartjes kan je niet opladen met de bankkaart. Voor ons was dat schokkend en totaal niet van deze tijd. In het algemeen hebben we toch niet gemerkt dat Japan op technologisch vlak ver voor zou staan op ons.

– Het is wel ongelofelijk hoe proper de toiletten in Tokio zijn. Sowieso in restaurants of andere openbare plaatsen, maar zelfs openbare stadstoiletten zijn kraaknet. Geen enkele keer heb ik de bril moeten proper maken voor ik erop ging zitten, lag er toiletpapier op de grond of was er niet doorgespoeld. Ongelofelijk hoe proper die Japanners zijn.

We hebben natuurlijk maar een korte eerste indruk gehad van de stad, en het is een stad die je even moet laten bezinken, maar voor ons was Tokio in een paar woorden: groot, raar, druk, interessant, werelds en wereldvreemd tegelijk, speciaal, modern en traditioneel tegelijk maar ook héél héél vochtig en warm.

Op dit moment zijn we aan het landen in Hong Kong, zijn de blogberichtjes net op tijd bijgeschreven en zijn we klaar voor deel 2 van onze Disney/Azië-reis.