31151 stappen, dat was onze eerste dag in Tokyo. Niet verwonderlijk als je merkt hoe groot deze stad is. Gelukkig hadden we als roosjes geslapen vannacht, ondanks het tijdsverschil van 7 uur met België. Maar onze hotelkamer is geweldig: naar Japanse normen een echte balzaal, een zalig bed, airco, een goede douche… Daar knapt een mens van op!

Om kwart na 9 waren we dus al de deur uit op wandel door de hoofdstad van Japan. We bevatten het eigenlijk nog niet goed dat we in Japan zijn. Wie had dat ooit gedacht?

Via een tussenstop naar Nihonbashi, een oude brug waarover nu een autosnelweg is gebouwd, zochten we alle andere toeristen op bij het Keizerlijk Paleis. Het paleis, waar de keizer ook echt woont, is uiteraard off-limits, maar je kan wel door de tuinen wandelen. Op één plekje kan je het paleis toch zien liggen, achter een brug, wat dat uitzichtpunt meteen de titel oplevert van ‘meest gefotografeerde plaats in Japan’. De schaduw van de bomen in de Imperial Palace East Gardens gaf gelukkig iets van verkoeling, want het was alweer verschrikkelijk zwoel en plakkerig weer. Vooral het contrast van het park met de wolkenkrabbers op de achtergrond leverde mooie vergezichten op. Die wolkenkrabbers blijken in Tokyo trouwens overal te staan. Er is niet één downtown met hoogbouw zoals bv. in Amerikaanse steden, nee, overal in Tokyo waar we vandaag kwamen, liepen we tussen de hoge gebouwen.

Onze volgende stop was Tokyo International Forum, een modern conferentiecomplex, dat vooral bekend is voor de architectuur van ‘het schip’, een indrukwekkend glazen gebouw. We hadden de hele ochtend nog niet veel gegeten, op wat snackjes na, want we waren nog wat ontregeld, maar tegen de middag kreeg ik toch honger.

Er wordt gezegd dat koppels het meeste tijd verliezen met te discussiëren over waar en wat ze gaan eten, en die stelling hebben we vanmiddag duidelijk bevestigd.

Het kostte ons een dik uur voor we beslist hadden wat we gingen eten: het werd pasta. Een moeilijke, maar goede keuze, zo bleek. En goedkoop, want voor 14 euro hadden we geluncht! Tokyo blijkt op het eerste zicht helemaal niet duur wat eten en drinken betreft.

In Ginza wandelden we Chuo Dori over, de Meir van Tokyo eigenlijk, maar Robin vond het ongehoord dat ik die straat ‘gewoon de Meir en zelfs minder mooi’ noemde. Tja… Een winkelstraat met dure winkels blijft toch overal wat hetzelfde, nietwaar? Nu moet ik wel toegeven dat we een aantal speciale dingen mochten aanschouwen. Zo vormde zich iets voor 15u00 vanmiddag een rij van wel 50 mensen in kimono: mannen, vrouwen, kinderen, allemaal netjes achter een houten bakje dat daarvoor secuur gevuld werd met water door twee mannen, waarbij de zwembadjes met water bewaakt werden door een man of drie. We snapten er niets van, maar bleven gefascineerd kijken. Stipt om 15u, nadat de klok sloeg, nam iedereen zijn bakje water en smeet dat een metertje naar voren, in onze richting. Dat was het. Alles werd druk gefotografeerd en vastgelegd op film door vrienden, familie en toeristen. Waarschijnlijk hebben we een of ander cultureel gebruik meegemaakt, maar we zouden begot niet weten wat. Als iemand het zou weten… reageer maar!

Even verderop waren er een aantal mensen verzameld rond een ijsblok waarin ze druk aan het krassen of wrijven waren. In dat blok zaten blijkbaar kleine cadeautjes (echt prulletjes) die ze er om het eerst uit moesten proberen krijgen. Bizar. En zo hadden we toch twee Japanse eigenaardigheden gezien op die Meir in Tokyo.

Onze volgende stop was Zojo-Ji, een boeddhistische tempel waar we binnen een kijkje mochten nemen. Daar was ik toch van onder de indruk: een Boeddha, wierookgeur en naast de tempel een hoop briefjes met boodschappen erop en tientallen kleurrijke kinderbeeldjes met bloemetjes ernaast. Geen idee wat alles betekende maar ik was zo geïntrigeerd dat we in een geanimeerde discussie verzeild geraken over godsdiensten, katholiek onderwijs en onze keuzevrijheid die eigenlijk geen vrijheid is. Enfin, het zou ons te ver leiden op deze blog, maar wie geïnteresseerd is, mag er altijd eens over mee discussiëren. :-)

De ‘tourist trap’ bij uitstek was Tokyo Tower, een toren die gebaseerd is op de Eifeltoren, maar nog hoger is en nog lelijker. We gingen wel naar de gift shop maar niet naar het uitkijkpunt, want we hebben nog de hogere SkyTree op de planning staan.

Tegen zonsondergang namen we de speciale Yurikamome-trein die ons over Rainbow Bridge en via een speciale helix-bocht naar Odaiba Beach bracht, aan de overkant van de rivier. Van daaruit hadden we een prachtig zicht op de brug en een stukje van Tokyo. Het was druk op het strand maar het was dan ook de meest idyllische plek die we al gezien hadden in Tokyo. Met een drankje en een koekje namen we rustig de tijd om de zon te zien ondergaan en een miljoen foto’s te maken van de brug, de wolken en de lucht…

De dag afsluiten deden we in Joypolis, een klein pretparkje van Sega dat vooral op simulators en videogames gericht is. Er was ook één speciale achtbaan te vinden, die begon als een dark ride met een computerspelletje en dan als de enige spinning coaster ter wereld die overkop gaat, over de baan ging. Leuk!

We kregen vandaag al een goede eerste indruk van Tokyo: groot, modern, toch ook traditioneel, moeilijk, hier en daar goed fout, luid en kitscherig. Maar de mensen zijn hier allemaal zo ontzettend lief en vriendelijk! Ze lachen altijd en ook al kennen ze geen woord Engels, ze doen dan maar gewoon hun hele uitleg in het Japans, uit lichaamstaal kan een mens toch voldoende afleiden.

Morgen gaan we naar Tokyo Disneyland! Uren aanschuiven tussen de massa’s bezoekers (naar’t schijnt), maar daar zullen Robin en vooral zijn voeten vol bleinen blij mee zijn.