De Jungfrau. De derde iconische berg op deze reis na de Mont Blanc en de Matterhorn, die onze huidige uitvalsbasis bepaalde. Naar de Jungfraujoch gaat immers sinds 1912 de hoogste tandradbaan van Europa, de Jungfraubahn.

Mooi fotootje erbij in de reisgids, recordje en het stond op onze lijst.

Al zijn we met slogans als ‘Jungfraujoch. Top of Europe’ natuurlijk al wel gewaarschuwd dat het misschien wel eens een toeristenmagneet zou kunnen zijn. Dorothée van onze vorige Airbnb had ook al gezegd dat het een tweede Gornergrat was, waar het ook wemelde van de tourgroepen inclusief gids-met-vlaggetje. Ze had gelijk.

We stapten de trein op in Grindelwald Grund na (belachelijk dure) tickets te hebben gekocht. Nog net op tijd – het scheelde niet veel – omdat we blijkbaar te laat gezegd hadden dat we een halve prijs pas hadden. De mensen achter de balies in deze zeer toeristische locaties zijn hier meestal ergens tussen redelijk zuur en verschrikkelijk zuur, dus printte deze vrouw, rollend met haar ogen, een juist setje tickets. Het was ook een hele constructie want we gingen een bezoek aan de Jungfraujoch combineren met de Eiger Trail, een bekend wandelpad. Hierdoor moesten we een retourticket hebben voor een deel van de trip tot de Jungfraujoch en ook nog een speciaal ticket voor de Eiger Trail. Enfin, met de halve tarief pas was het nog een kleine 90 euro per persoon om naar “The Top of Europe” te gaan…

Wat trouwens volledig gelogen is uiteraard, die “Top of Europe”, want we zijn met de Aiguille du Midi en het Matterhorn Glacier Paradise al boven de 3800 meter geweest, terwijl dit uitkijkpunt ‘maar’ op 3500 ligt. Ongehoord vonden we het om zomaar te liegen in hun slogan! (Al zal dat natuurlijk niet de eerste gelogen slogan zijn…)

Enfin, het werd dus meteen duidelijk dat na de Gornergrat ook deze bestemming in elke Aziatische reisgids als must-do geschreven staat. Massatoerisme ten top! Je kan trouwens voor zo’n 5 euro per persoon per rit je trein reserveren zodat je zeker mee kan, maar dat zouden we niet aanraden. Wij deden het wel maar zagen dat nagenoeg iedereen uit de stand-by wachtrij ook gewoon meekon. In het slechtste geval moesten ze een halfuurtje extra wachten. En het is niet zo dat het een rustige dag leek.

De tandradbaan naar de Jungraujoch verloopt in verschillende stukken. Je kunt starten in Interlaken om vervolgens over te stappen in Grindelwald of Lauterbronnen. Vanaf daar loopt er een nieuw spoor naar Kleine Scheidegg waar vervolgens de metro je in ongeveer 45 minuten naar de Jungfraujoch brengt. Inderdaad, metro, want dit laatste peperdure gedeelte van het traject loopt in een tunnel door de Eiger waardoor je uiteraard geen klop ziet van het landschap.

We stapten boven uit in het station en daar begint de mayhem. Een echt high-altitude pretpark, maar dan in de foute zin.

Er is een ijsgrot (met ijs dat heel fake aanvoelde en verbazend weinig smolt in vergelijking met de ijsgrot bij Montenvers) met ijssculpturen, uiteraard. Er is een tunnel vol Edelweissvormige lichten en een grote snowglobe met Zwitserland-miniaturen (je kan de kleine versie natuurlijk kopen in de souvenirwinkel voor 24 euro). Buiten is er een sneeuwveld waar je kan poseren met de Zwitserse vlag (er stond zeker een wachtrij van 30 minuten daarvoor)! En op een ander veld kan je voor 35 euro een hele dag met banden naar beneden glijden, een kort stukje skiën of aan een death ride over het sneeuwveld vliegen. Één ritje kopen kan niet, je betaalt ineens voor een hele dag… (Dat zeggen ze er beneden niet bij wanneer je je terugreis reserveert voor 2 uur later.) De hele berg is gevuld met photo ops bij de meest onnozele dingen eerst en uiteraard is er bij het hoogste treinstation van Europa ook nog de hoogste postbus van Europa, de hoogste horlogewinkel van Europa, de hoogste chocoladewinkel van Europa en de hoogste zever van Europa. Oh ja, en het beste van al: in de souvenirwinkel koop je voor een dikke 20 euro een verstuiver met frisse, gezonde Alpenlucht, gevuld op de berg! Ook als gift pack verkrijgbaar!

On-ge-lo-fe-lijk, wat een circus was me dat daar.

Het uitkijkpunt was wel de moeite en mooier dan Matterhorn Glacier Paradise, maar Aiguille du Midi blijft onze hoogte-topper! De indrukwekkendheid van het bouwwerk in het Mont Blancmassief geeft de plaats toch een extra dimensie. Het is ook best raar hoe er hier (voor het eerst heel duidelijk) informatieborden staan over de klimaatopwarming maar dan wel massa-entertainment in de sneeuw aanbieden en een trein door de berg laten rijden… Maar ja, de winsten van 30 miljoen Zwitserse frank per jaar moeten natuurlijk ergens vandaan komen voor de Jungfrau Railway Group.

Na een dikke twee uur hadden we het echt gehad daarboven en waren we blij dat we de trein op konden tot Eigergletscher, het eerste station voor de trein de tunnel door de berg induikt. Daar begint de Eiger Trail, een populaire wandeling van 6 kilometer die afdaalt tot Alpiglen, een drietal treinstations lager, waar je dan weer terug kan opstappen tot Grindelwald Grund, ons vertrekpunt. Voor dit stuk van de treinrit kan je een apart Eiger Trail ticket aanschaffen vanaf Grindelwald. Dat ticket is naar Zwitserse normen best een koopje.

De Eiger Trail is vooral beroemd omdat je vlak naast de noordwand van de Eigerberg loopt, die ook wel de ‘moordwand’ wordt genoemd omwille van de vele klimomgelukken die er gebeuren. De weersomstandigheden kunnen er snel veranderen, het is een loodrechte klim naar boven, er is veel lawinegevaar dus hij staat bekend als een van de moeilijkste beklimmingen ter wereld. Iconisch dus. Het snelheidsrecord van de beklimming van 2 uur en 22 minuten staat op naam van Ueli Steck, bijgenaamd the Swiss Machine, die op 30 april van dit jaar om het leven kwam bij een beklimming van de Mount Everest. Ook in 1936 gebeurde er een tragisch ongeval met 4 bergbeklimmers waarvan er drie om het leven kwamen en ook de laatste, Toni Kurz, net buiten handbereik van de redders, na een nacht in barre omstandigheden aan een koord te hebben gebengeld, opgaf en stierf. Nog steeds staat de wand ervoor bekend dat er soms gestorven klimmers een paar dagen moeten blijven hangen tot het weer het toelaat ze te redden. Over deze ene bergwand werd een Duitse film gemaakt, een documentaire en een andere bergbeklimmer, Heinrich Harrer, schreef er het boek ‘The White Spider’ over (genoemd naar een plek op de wand waar een aantal lawines samenkomen). Spectaculaire toestanden dus!

Onze wandeling was echter iets minder spectaculair. We zijn de voorbije weken natuurlijk al verwend geweest met extreem mooie uitzichten en deze wandeling was in dat opzicht iets minder. We zagen aan onze linkerkant wel Grindelwald liggen beneden in de vallei, maar aan onze rechterkant, de Eiger noordwand, verhinderde een pak wolken het zicht. Op een spectaculaire waterval na, die wild uiteenspatte op een rots en zo tot beneden een smalle canyon vormde, was er verder weinig te vermelden over deze wandeling.

We gingen nog even het dorpje Grindelwald in, maar ook dat was eerder lelijk en had weinig van het charmante, gezellige Zwitserland dat we hier wel al gezien hebben. We vonden toch een goed en niet al te duur restaurantje waar Robin een typische rösti met cervela at en ik een lekkere hamburger met avocado en mango-chutney! We betaalden 58 euro en hadden ook echt heel lekker eten gekregen. Daar kunnen we mee leven dan!

Al bij al is onze eindconclusie van deze dag wel: ene keer en nooit meer, die Jungfraujoch. Het is ons allemaal toch wat te massaal…