Een woordmopje om de blog van de dag mee te beginnen. We gingen vandaag immers naar Thun, een gezellig stadje hier in de buurt. Maar niet voor we nog twee rodelbanen hadden gedaan.

De eerste lag in Grindelwald, waar we gisteren ook waren, maar toen hadden we er geen tijd meer voor. Het was er alweer ontzettend druk en we moesten drie parkings verder parkeren dan waar we de kabelbaan moesten nemen. Die kabelbaan was trouwens de schattigste cabine van de reis: compleet met jodelmuziek, kanten gordijnrandjes en supersympathieke Zwitsers die er werkten en ons eindelijk verduidelijkten dat ‘Greuëtsi’ het Zwitserduitse woord voor hallo is in de streek rond Zürich. Zij gebruiken een andere variant die nog vreemder is. We begrijpen er trouwens amper iets van dat Zwitserduits. De A-klank wordt een lelijke AO-klank en alles wordt wat meer zangerig gezegd, daar zijn wel al uit, maar voor de rest snappen we er niks van.

Maar goed, wij dus met de schattigste lift naar Pfingstegg, wat hoger in de bergen rondom Grindelwald.

Bleek dat het daar de schattigste familiedag ooit was vandaag, met Zwitserse volksspelen voor iedereen!

Van om ter verst kersenpitten spuwen, tot stenen afslijpen tot amuletten en met z’n tweeën op ski’s zo ver mogelijk geraken. Dat alles in een prachtig decor in de bergen met zicht op Grindelwald beneden. Ook de rodelbaan was erg leuk! We mochten zelf kiezen wanneer we vertrokken dus konden we rustig de tijd nemen en even wachten om dan full-speed met zicht op de bergen en het dal naar beneden te sjezen! Heerlijk was het!

Dit plaatsje was echt Zwitserland op z’n best: volgens alle clichés die we kennen van het land, maar dan absoluut in de goede zin!

De volgende rodelbaan was er weer een van het Brandauer-type (Braso), op één spoor dus. We moesten eerst met een treintje naar boven (hoera voor onze half-tariefpas die zelfs op dit vervoermiddel telde!) en dan met de rodelbaan weer naar beneden. Het opmerkelijke vandaag was dat we – in tegenstelling tot de Aziaten op de Jungfrau – vandaag tussen de Arabische mensen zaten. Op beide rodelbanen! Misschien hebben die ook allemaal iets met rodelen, wie zal het zeggen? Overal stonden de instructies in het Arabisch, bij de baan, in de wc’s… Vreemd hoe sommige culturen toch allemaal op dezelfde plaatsen opduiken.

Voor wij aan de beurt waren op de rodelbaan, speelde er zich wel een hilarisch tafereel af.

We schetsen: moeder met 7-jarige zoon kropen samen in een sleetje. Na 10 meter stonden ze al stil op de baan. De man kwam nog even naar hen toe om hen wat verder te duwen met de mededeling dat ze de hendel naar voor moesten duwen. Maar moeder had duidelijk geen zin, werkte haar frustratie uit op het kind omdat ze eigenlijk zelf niet met de rodelbaan naar beneden wou en omdat het maar niet ging, waarop het kind gestresseerd werd en de moeder nog lastiger. De man zei dat de zoon eigenlijk apart moest gaan omdat hij al te groot was om met twee te gaan, maar dat wou de moeder niet. Ze kropen verder over de baan en nog 20 meter lager stonden ze opnieuw stil. Het kind raakte nu helemaal in paniek, riep luid en dramatisch huilend ‘Skjuuzmiiiieeee’ naar de operator, die een eigen kar nam en achter hen aan sjeezde om hen te redden en om het kind zelf mee naar beneden te nemen met de moeder achter hen aan. Wat een gesukkel! Ik weet het, eigenlijk is het niet zo grappig en triestig voor het manneke, maar het tafereel was best geestig…

Maar wat voor een grellig ding was die baan. 700 meter lang ging ze steil naar beneden door het bos, tegen een razend tempo. Gelukkig kon je zelf af en toe remmen want verantwoord was het anders toch niet. Maar wel superplezant!

Thun gingen we nog naar Thun. Daar was vanalles te Thun. :-) Oké, ik stop met de flauwe mopjes. We definieerden Thun als jong en hip, maar niet bekakt en ook wel studentikoos maar niet marginaal. Een tof en levendig stadje dus. Door de oude stad stroomt de Aare, een heldere, blauwgroene rivier die uitmondt in de Thunersee vlakbij. Het was er ontzettend warm vandaag en blijkbaar is het entertainment dan om van een van de bruggen in de rivier te springen, al dan niet met bal, al duikend, salto’s makend of om voorbij te peddelen op een surfboard. Er zit behoorlijk wat stroming in de rivier dus je leert hier wel zwemmen! Het was heel amusant om iedereen van overal in de rivier te zien springen.

Een beetje verder zagen we iemand zelfs surfen in een stukje rivier na een soort van sluis die geleidelijk water doorliet uit een hoger gelegen bekken waardoor er een constante golf ontstaat achter het bassin. Moet speciaal zijn als je in het midden van je stad je surfskills kan oefenen!

We wandelden nog wat verder door het centrum, langs de winkelstraat in twee verdiepingen, met een stukje straat op de daken van de onderste rij winkels en dan beklommen we de trappen naar het mooie slot en een kerk op een heuvel. Héél charmant allemaal.

We aten nog iets in de stad, alweer tegen een schappelijke 58 euro, voor twee huisgemaakte limonades, nacho’s met kaas en jalapeños als appetizer (of meer voorgerecht met die portie) en voor Robin een pulled-pork burger en voor mij een slaatje met worst en kaas.

Een aanrader, Thun!

En Thun was het tijd om naar ons huisje terug te gaan. (Afsluiten met een mopje, zo is de cirkel mooi rond, nietwaar?)