We leven als we thuis zijn wel een maand op water en brood. Want man man, hoe duur is Zwitserland?! Vandaag kochten we toch – na zwaar wikken en wegen – onze “half fare” pas. Voor 110 euro per persoon. En dan hebben we nog niks tastbaars, behalve het voorrecht om elke trein en kabelbaan aan de helft van de prijs aan te kopen. Dat bespaart al wel een hoop als je weet dat de hoogste kabelbaan van Europa (hoger dan de Aiguille du Midi dus nog) zo’n 99 euro per persoon kost! Een ritje met een andere kabelbaan in Zermatt: 47 euro per persoon. Enkel. We hopen dus dat die halve prijs pas gaat lonen. Dan betaal je nog steeds belachelijke tarieven, maar dan tellen ze tenminste voor 2 personen… Ter vergelijking, in Chamonix betaalden we 105 euro voor onze multipass en daarmee konden we elke kabelbaan in de regio nemen gedurende 4 dagen! Wat een verschil!

We kregen gisteren de tip van onze gastvrouw Dorothée om naar de markt van Sion te gaan. Die gaat elke vrijdagvoormiddag door en bleek ontzettend leuk te zijn. Geen honderden kraampjes met brol en speelgoed zoals in Frankrijk, maar veel kraampjes met lekkernijen (en dat is uiteraard meer iets voor ons): saucissons, lekker brood, Italiaanse lekkernijen, raclette (uiteraard), Syrische maaltijden, noedels en vooral ook heel veel wijnkraampjes.

Het is hier duidelijk dik oké om voor de middag al aan de wijn te zitten, want elke kraam stond afgeladen vol.

Nu snappen we de Zwitsers die we vorig jaar op Werchter tegenkwamen die kloegen dat er alleen maar bier te verkrijgen was. Hier staan de wijnen bij elk terras of restaurant als eerste geafficheerd. De Rhône loopt hier natuurlijk dwars door het land en we zagen vandaag ook overal wijngaarden op alle bergflanken.

Verder bleek Sion ook een erg leuk stadje te zijn. Overal terrasjes en gezellige pleintjes, kleine schattige straatjes en aan de rand van de stad twee heuvels met middeleeuwse kerken en ruïnes. De geschiedenis van Sion gaat erg ver terug. Men heeft hier zelfs één van de oudste nederzettingen in Zwitserland ontdekt. We beklommen nog een van de heuvels met een pelgrimskerk uit de 12de eeuw op de top, de Notre-Dame de Valère. Maar we waren niet meer gewend aan het warme weer en het ging puffend en zwetend.

Nadien wilden we nog een ‘bisse-wandeling’ doen, dat zijn wandelingen langs irrigatiekanalen, maar ze gaan zelden in een rondje, dus is het wat complexer om terug op je beginpunt te geraken. We wilden ook nog naar de winkel (want restaurants zijn hier helemaal belachelijk duur!) dus lieten we ons bisse-plan maar vallen.

In de plaats kozen we een route van 30 km in de Michelin door Val d’Hérens. Het hoogtepunt waren de ‘aardpiramides van Euseigne’, witte rotsen die uit de groene begroeiing omhoog schieten, soms nog met een soort van hoedje dat erop lijkt te balanceren. Allemaal erosie uiteraard, een beetje een witte ieniemienie petieterige Bryce Canyon formatie, die wij maar wat pover vonden ogen.

Het volgende dorpje op de route, Evolène, was wel erg de moeite. De hoofdstraat (was er nog meer eigenlijk dan die ene straat?) hing vol gekleurde vlaggetjes, af en toe een Zwitserse ertussen en er stonden overal houten chalets vol bloemetjes.

Alle clichés van Wallis bevestigd in één straat! Heel gezellig.

We stopten nog bij de supermarkt Coop en deden wat inkopen voor de rest van de week. We zijn van plan om hier elke avond te koken, want we hebben toch een volledig uitgeruste en propere keuken in ons paleis! En het bespaart een beetje. Nu ja, besparen? Twee kipfilets voor 10 euro, een kilo wortelen 4 euro, een meloen 3 euro… dat hebben we allemaal maar laten liggen. Ik hoop dat de Zwitsers in ieder geval allemaal veeeeel verdienen!

We genoten van onze worstjes (in promotie) met röstikroketten en een slaatje vanop ons terras! Van het uitzicht kunnen we echt niet genoeg krijgen. Vertelde ik trouwens al dat er hier een heel welkomstpakket klaarlag? Met lokale kaas en droge worst, een typisch Wallis-roggebrood en een hele pot honing! Beste. Verblijf. Ever!