Vandaag wandelden we naar Saint-Amand-de-Coly, het dorpje waar ook onze camping in ligt. De route naar het dorp bleek best avontuurlijk en liep over een klein bospaadje een heel eind naar beneden naar het dorp. Dat beloofde voor later op de dag, als we die hoogte ook weer moesten winnen.

Saint-Amand-de-Coly is een typisch Frans middeleeuws en schattig dorpje – het behoort zelfs tot Les Plus Beaux Villages de France – met een grote abdijkerk uit de 12de eeuw die gebouwd werd door augustijner monniken die hun klooster wilden beschermen.

De binnenkant van de kerk is erg eenvoudig en is ook ingesteld op verdediging. De abdijkerk heeft in de geschiedenis al z’n mannetje moeten staan tijdens de Honderdjarige Oorlog en ook nog eens in 1575 toen ze werd aangevallen door 2000 hugenoten – met hun kanonnen – tijdens een bombardement van zes dagen.

Na een plas- en lunchpauze vonden we ook de toeristische dienst waar de dame Koen maar bleef dingen vertellen over de streek en duidelijk blij was eens een geïnteresseerde ziel tegen te komen. Ze gaf een tijdschema mee van het straattheaterfestival dit weekend, wat we ook misschien wel gaan meepikken.

Intussen hadden wij al een leuke aangeduide weg gevonden door de bossen terug naar de camping. Gelukkig liep de weg door de bossen, want de zon was eindelijk gearriveerd in de regio en was zeer enthousiast terug te zijn. Ze brandde al goed! Het was vooral leuk dat de wandeling interactief was. Heel handig om de 5-jarige Amber gemotiveerd te houden! ‘Vooruit, Amber, jij loopt vooruit, zoek de paaltjes met de staf maar, dan weten we dat we juist zitten!’ Waarop Amber trots en enthousiast aan een stevig tempo vooraan ging lopen. Brent had al genoeg gewandeld en besloot geen voet verder meer te zetten. Dan maar op Elke haar rug, want alleen mama was goed genoeg… Ondertussen kregen we op de paaltjes die de weg wezen nog wat info over de fauna en de flora. Ook stonden hier en daar spelletjes voor de kinderen die ze allemaal moesten oplossen om een of ander vervloekt wezen terug in een mens te veranderen. Die spelletjes waren uiteraard in het Frans dus iets minder geschikt voor de kleine kindjes, maar ze zorgden toch voor wat afleiding tijdens het wandelen. Zo stapte Amber als onze gids flink vooraan en bleef het kind vrolijk kilometers klimmen door het bos.

Brent hield zich intussen koest op de schouders van Elke die alweer haar stevige workout voor de dag had, maar op de laatste pittige klim terug naar de camping, nam Robin zijn petekind over om Elke haar schouders wat te sparen. Dat was niet helemaal naar zijn zin, dus hij zeurde en brulde het hele bos bijeen maar gaf zich snel gewonnen en zo werd ook Robin nog getrakteerd op een stevige workout van een stevige klim onder een brandend zonnetje met 12 kg koppige schattigheid in zijn nek.

Teruggekomen op de camping installeerden we ons uiteraard aan het zwembad om even af te koelen. Jammer genoeg samen met zowat iedereen op de camping, zodat het even wachten was tot er wat stoelen vrij waren.

Het avondmaal van de dag was ravioli uit blik met verse tomaatjes. Brent was na het eten al uitgeteld op zijn bed in slaap gevallen en ook Amber was snel in dromenland. Wij konden ons dus nog wagen aan een spelletje Stenen Tijdperk dat Robin overtuigend won!

Morgen gaan we naar de grote markt in Sarlat, waar ze van heinde en verre naartoe komen. We zijn benieuwd!