Normaal gingen we dus vandaag naar huis rijden maar omdat we Europa-Park passeren én onze gratis dag toegang met ons Eftelingabonnement dit jaar nog niet gebruikt hebben, maakten we de reis nog ietsje langer.

We moesten zo’n vier uur rijden tot in Zuid-Duitsland waar we last-minute een allerschattigst typisch Duits hotelletje geboekt hadden. Onderweg wilden we nog een aantal rodelbanen doen die gisteren door de regen gesloten waren.

De eerste baan, een klassieke SoRo van Wiegand, lag er erg rustig bij in Sörenberg. De weg ernaartoe was weer prachtig, bezaaid met allerlei meren, over een bergpas heen met weidse vergezichten. Het bleek een van de leukste rodelbanen van de reis te zijn!

Terwijl we nog wat fotootjes stonden te nemen, geraakten we aan de praat met een vrouw die stond te zwaaien naar haar kleinkinderen op de baan. Vanmorgen zeiden we nog dat we zo weinig echte Zwitsers hadden ontmoet: Dorothee, onze vorige AirBnb host was Oostenrijkse, Monique, onze andere gastvrouw, was Canadees.

Maar nu ontmoetten we dus een échte Zwitserse.

Supersympathieke vrouw die blij was dat haar kleinkinderen zo gelukkig waren met hen mee op vakantie en ze vroeg om de fotootjes die we gemaakt hadden door te sturen (denk ik want dat Duits blijft toch moeilijk) en ze wilde graag contact houden. Als we ooit nog eens naar Zwitserland kwamen, waren we hartelijk welkom bij haar! Leuk!

We reden door naar de langste rodelbaan van Zwitserland bij de Pilatusberg (wat een dramatische naam toch). Daar moesten we nog eens een kabelbaan nemen naar een hoger station in de bergen. Duidelijk opnieuw supertoeristisch, met een restaurant, hoogteparcours en tal van andere mogelijke activiteiten. We dachten nog ergens brood op de kop te kunnen tikken, maar dat was niet het geval dus aten we nog eens echte Zwitserse rösti. Zo zwaar!

Bij de rodelbaan aangekomen schrokken we even: er stond een wachtrij van 50 minuten! Een hele massa volk stond opeengepakt in wachtrijen aan te schuiven. Zo’n drukte hadden we nog nooit gezien bij een rodelbaan. Maar ja, deze ligt vlakbij Luzern en daar wemelde het van de toeristen zoals we gisteren zagen. Uiteindelijk bleek het een uur en 20 minuten wachten te zijn! Gelukkig geraakten we aan de praat met nog een lieve Zwitser die met zijn kleinkinderen aan het wachten was en doodde dat de tijd een beetje. In ieder geval was de baan niet echt zo de moeite. Het was dan wel de langste, maar zeker niet de snelste. Bovendien was er iets mis met Robin zijn sleetje waardoor die redelijk traag (en gefrustreerd) naar beneden sleede en ik zelfs moest remmen voor hem!

Ondertussen was het al te laat voor de derde baan op onze planning en reden we door naar Duitsland. Daar checkten we in in ons schattige hotelletje mét koekoeksklok en personeel in typisch Zuid-Duitse klederdracht. We konden nog in het restaurant van het hotel en dat was mooi meegenomen, want er stond schnitzel op de kaart en daar hadden wij al een paar dagen zin in. En het beste van al, hier kostte het gerecht 12,5 euro, terwijl dat in Zwitserland minstens het dubbele was! Of het waren er porties van 500 gram vlees per persoon en dat vinden wij sowieso belachelijke porties. Hoera dus voor Duitsland!