’s Ochtends gingen we naar de supermarkt, voor het eerst met kind. We hebben al door dat we zoveel mogelijk in de voormiddag moeten doen want dan is ze meestal nog heel kalm. Ze sliep dus ook netjes door in haar Maxi-Cosi, in de winkelkar terwijl wij wat fruit en yoghurt kochten voor bij ons ontbijt. We moeten er hier wel op letten om altijd cash bij te hebben, want in het bakkertje bij de supermarkt kon je bv. niet met de kaart betalen.

Vreemd voor een land als Duitsland. Vreemd voor élk ontwikkeld land in de 21ste eeuw eigenlijk.

Na ons ontbijt was de dochter opnieuw in slaap gevallen dus wilden we toch even wachten om te vertrekken om haar niet uit haar slaap te halen. Maar ze bleef maar ‘nappen’ dus vertrokken we toch richting ”Adelaarsnest’, één van de weinige Nazi-bolwerken die nog bestaan en te bezichtigen zijn. We staken ze in onze Tula draagzak en ze sliep rustig verder, zelfs drie uur nadat ze gegeten had.

Om in ‘The Eagle’s Nest’ op 1800 meter hoogte te geraken, moet je eerst een bus nemen die je langs een smalle weg naar boven brengt. Er is maar één plaats waar de bussen naar boven en naar beneden mekaar kunnen kruisen dus ze vertrekken perfect getimed. Vanop de busparking moet je dan nog een lange tunnel door naar een gouden liftkooi die dan rechtstreeks in het theehuis uitkwam. Een imposante entree dus hadden die Nazi’s gebouwd voor hun gasten.

Het voelt in ieder geval heel vreemd aan om daar te lopen, wetende wie daar allemaal nog heeft rondgelopen en vooral als je de grootsheid van het gebouw ook ziet en voelt.

We maakten bij aankomst wel de fout om rustig op het gemak nog een fotootje te maken en dachten er niet aan dat de rij voor ons wel heel lang ging zijn als iedereen van op die drie bussen voor ons in de tunnel zouden staan. Gevolg: een lange rij en nog een dik half uur wachten voor de lift. En onze dochter, zij sliep verder, lekker warm tegen papa, in een koude, donkere tunnel. Tot zo’n 5 minuten voor we de lift in mochten… Ze werd wakker… besefte dat ze al 4u niet meer gegeten had… en zette het op een krijsen. Dan kan je echt niet meer wachten en moét ze dus eten hebben.

Robin heeft haar dus eten gegeven terwijl ze in de draagzak hing, in de gouden lift van Hitler.

Daar gaat ze later nog mee kunnen uitpakken. Zeker nog met de toevoeging dat ze later ook nog kaka deed en verschoond werd in het Adelaarsnest! Vonden wij best grappig!

Veel is er niet meer te zien boven, want het mag geen bedevaartsoord worden voor de foute mensen, maar het uitzicht is wel spectaculair! Het is prachtig in Berchtesgaden en je kijkt uit op de vele grillige bergen waar het huis helemaal middenin ligt. Doordat we nog met een Amerikaan uit New York aan de praat geraakten, misten we bijna onze bus (de laatste naar beneden), maar we geraakten er nog net op tijd bij op.

Beneden stopten we nog even bij een rodelbaan die Robin snel even deed terwijl ik even met Ellis bleef spelen in de auto. Ze begint trouwens te grijpen! Het is echt wonderbaarlijk om te zien hoeveel ze op zo’n korte tijd bijleert. We denken ook dat ze echt geniet van het feit dat we nu constant met z’n drieën weg zijn. Het kind krijgt natuurlijk ook de hele dag al onze aandacht!

In Berchtesgaden centrum maakten we even een wandelingetje met de voiture en beslisten we te proberen iets te eten. Alweer een eerste keer: met haar op restaurant! Het hielp dat ze zelf ook eerst eten kreeg. Toen ze een beetje later op Robin zijn schoot zat en ons eten werd gebracht en Robin zijn best deed om met één hand te eten, kwam een vrouw vragen of zij Ellis even moest vasthouden. Euh…ja! Handig! Dus wij aten rustig terwijl zij wat babyknuffelde en haar twee dochtertjes vertederd stonden te kijken! Dat zou nog een gat in de markt zijn: een baby-oppas op restaurant. Iemand kandidaat om een businessplan uit te werken? :-)