Na een rustdag gisteren stond er weer heel wat op de planning vandaag.

Highlight van de dag? De spectaculaire Vršič-pas die door het Triglav Nationaal Park loopt.

Maar eerst stopten we nog bij Planica, een bekend wintersportgebied waar vooral schansspringers hun hartje kunnen ophalen. Dit gebied herbergt namelijk, naast een boel ‘kleinere’ schansen, ook één van de grootste ter wereld. Planica het walhalla van het skivliegen noemen is zeker geen understatement. Het is alleszins de plaats waar het z’n oorsprong kent na de eerste sprong ooit voorbij de 100m (1936) en de 200m (1994). Maar liefst 28 wereldrecords sneuvelden in dit gebied.

Het meest recente record op deze schans bedraagt zo maar eventjes 251,5 meter.

We zetten ons op een terrasje met zicht op de schansen om Ellis eten te geven. Op sommige schansen werd zelfs geoefend, dat kan ook in de zomer op een soort van matten. Enkel van die grootste kan je alleen maar springen als er sneeuw ligt. In het voorjaar wordt de laatste sneeuw van de schans gehaald en ondergebracht onder het bezoekerscentrum waar je in de zomer dan kan langlaufen. Vanop ons terras zagen we wel dat er een zipline gespannen was over die schans. Best spannend want zo kan je een idee krijgen van hoe hoog die skivliegers staan voor ze naar beneden komen.

De zipline is de steilste ter wereld, is zo’n 600 meter lang, je overbrugt een hoogteverschil van 200 meter en je gaat tegen ongeveer 75 km/h naar beneden.

Je hoort me al komen, Robin is daar uiteraard van naar beneden gekomen! Ik gebruikte ons kind als handig excuus en bleef op het terras wat lezen. Ook al deed hij bijna in zijn broek van de stress, het bleek toch niet zo eng te zijn en hij vond het heel leuk!

In het hoogseizoen kan je best online een tijdslot reserveren als je de zipline wil doen. Robin had nog geluk dat hij slechts een halfuur moest wachten ter plaatse voor één resterende plaats om 13h00. Daarna zat het stevig vol. Een afdaling doen is absoluut de moeite waard. Voor de prijs (25 euro) moet je het absoluut niet laten.

Het uitzicht bovenaan de schans is fenomenaal en je beseft dan pas hoe knettergek je moet zijn om daar met ski’s naar beneden te komen.

Trek ongeveer een dik uur uit voor de zipline met het aantrekken van je harnas, de veiligheidsinstructies, de kabelbaan naar boven en het wachten bovenaan de schans.

Door dit hele avontuur was het al 14:30 en we hadden zelf nog niet geluncht. Het kwam dus goed uit dat we voor onze volgende stop, een rodelbaan, even Italië (Tarvisio) inreden! Niet dat Slovenië geen lekker eten heeft, maar zo’n pastaatje smaakt toch altijd! Mijn pasta met raddichio was heerlijk (je zou er zelf niet opkomen om die sla warm te maken en over uw pasta te leggen, maar dat gaan we thuis toch ook eens proberen) en Robin zijn gnocchi met kaas waren ook lekker.

De rodelbaan doen kostte ons amper tijd want er was geen kat. De baan heeft twee keer gewerkt, twee keer voor ons. Eén voor één gingen we dus naar boven en roetsjten we met een korte maar heel leuke Wiegand alpine coaster weer naar beneden.

De moeite waard om even voor te stoppen in Tarvisio.

En zo was onze 11 weken oude dochter al in haar 6de land geweest! Het was maar een kort verblijf in Italië want we moesten over die bergpassen nog terug naar huis. Eerst reden we over de Passo Predil die loopt van het Italiaanse Tarvisio naar het Sloveens Bovec. Deze weg levert al erg mooie vergezichten op over de bergen, maar de Vršič-pas was helemaal spectaculair en prachtig!

Deze weg loopt van Bovec naar Kranjska Gora en is de hoogst gelegen bergpas in Slovenië. Hij gaat in 25 haarspeldbochten tot op 1600 meter en dan opnieuw in 25 haarspeldbochten terug naar beneden. Het zicht op de Triglav en omliggende bergen is fenomenaal! Bovenaan de pas starten een boel wandelroutes naar dichtbij gelegen bergtoppen, maar in ons geval was het vooral net etenstijd voor iedereen, dus kreeg Ellis pap en wij goulash. Voor 7 euro by the way! En superlekker!

We kunnen trouwens intussen al een fotoboek apart maken van Ellis’ meest coole drinkplaatsen. Dit komt zeker bovenaan de lijst!

We kunnen de combinatie van de Passo Predil met de Vršič-pas absoluut aanbevelen. Zo maak je een mooie lus in plaats van de weg gewoon in beide richtingen af te leggen.

Intussen was het al na 19:00 en we moesten de pas nog naar beneden rijden en dan nog naar ons huisje terug. Het was dus al laat voor we terug waren. Ellis moest haar befaamde avondlijk huiluurtje nog door en toen ik om 23:00 ging kijken in een stille slaapkamer, lagen vader en dochter allebei te slapen. Toen Ellis even later toch wakker werd, gaf ik haar nog een papje want ze had niet zo heel veel gedronken door haar huilbui en we moeten ervoor zorgen dat ze zeker genoeg vocht binnen krijgt in dit zeer warme weer!

Het kind gaat niet weten wat haar overkomt als het kouder wordt. Zij kent, sinds ze half mei geboren werd, niet anders dan temperaturen vanaf 25-30 graden!