De bosbranden blijven ons achtervolgen. Na ons geweldig ontbijt in de Hampton Inn (het mocht duidelijk wat chiquer toen we deze nachten boekten), ging het richting Kings Canyon en Sequoia National Park, wat eigenlijk twee parken ineen zijn. Langs een bochtige weg de bergen in, zagen we plots een bord staan dat highway 180 ‘closed’ was. Hmm, snel de laatste internetstralen even meepikken om de site van de NPS te checken. Daarop stonden inderdaad waarschuwingen over de bosbranden in beide delen van het park, maar ook ‘no closures’. Toch maar doorrijden dus, het was sowieso de enige weg die ons naar het park leidde dus omkeren was geen optie.

Bij het visitor center in Grant Grove werd onze vrees snel waarheid: de weg naar Cedar Grove was sinds gisterenavond 22u00 dicht. De branden verspreiden zich snel en kwamen ook hier te dicht bij de weg. Het hele gebied hing vol rook dus je zag sowieso niks daar, zei de ranger. Jammer want dat gebied zou net zo mooi zijn. Overal hingen wel waarschuwingen over de rook in het park en op wandelpaden en hoe schadelijk het daar is voor de gezondheid. Typisch, maar in dit geval misschien ook terecht. Het is echt erg met die branden in Californië. Het heeft hier de voorbije vier (!!) jaar ook amper nog geregend, dus het moest er ooit eens van komen. Maar als het klimaat hier op deze tendens verder gaat, wil ik niet weten hoeveel problemen ze hier binnen een paar jaar gaan hebben. Nu al is er reclame voor ‘5-minute showers’ en let men heel erg op het watergebruik.

We gingen dan maar meteen op verkenning in het Grant gebied en wandelden een cirkeltje van 800 meter naar General Grant Tree, de derde grootste boom ter wereld, uiteraard een sequoia. Impressionant, dat zeker, maar tegelijk is het ook maar gewoon een hele grote boom. Het is echt moeilijk om de grootte ervan in te schatten van op de grond, vanop een paar meter afstand. Je ziet pas hoe groot die bomen zijn als errond bomen staan van ‘normale’ grootte. We vinden het wel prachtige bomen, die sequoia’s: een wat rodere stam, ruw, bovenaan groene bladeren aan korte dikke takken. Zowat een ruwere baobab.

We reden ook nog naar Panoramic Point, maar door de rook die in de omgeving hing, was het eerder Smoke Point en viel er weinig te zien. Het hert dat plots op 10 meter voor ons over het pad liep, even opkeek, en rustig verder ging, was nog het leukste aan dat wandelingetje. Ongestoord liet het ons op amper een meter afstand passeren, terwijl het rustig stond te grazen langs de kant van het pad.

We kochten een slaatje als lunch en hadden dus al tegen de middag zo goed als alles wat er te zien was, gezien in wat nog open was van het noordelijke deel, Kings Canyon.

Bij het volgende visitor center van Sequoia National Park vertrok een wandeling van 5,5 kilometer heen en terug naar een waterval. We hadden wel wat schrik dat er weinig te zien zou zijn door de aanhoudende droogte, maar anders hadden we helemaal niks gezien, dus waagden we het erop. Het was een eenvoudige wandeling volgens de gidsen, maar door de hitte werd het toch alweer puffen en zweten. En saai dat die wandeling was. We zijn hier natuurlijk verwend geweest met al die prachtige hikes, maar gewoon door een bos, langs een rivier wandelen, daarvoor maken we ons hier minder graag moe. Het probleem was ook dat dat pad maar bleef duren… Toen we bij de waterval aankwamen (zoals we gevreesd hadden: een kleine pisstraal), stond er net geen 4 kilometer op onze teller. 4!! Dat zal wel, 5,5 kilometer… Leugenaars! We hadden nog wel een stukje extra gewandeld vanop de parking, maar die afstand hadden we toch onderschat. Het water verfriste wel, er waren zelfs mensen in aan het zwemmen. Ze hadden alleen een zak chips laten liggen op een rots en toen wij terug wandelden, zagen we een bergmarmot van de chips eten. Een erg grappig zicht om zo’n marmot met zijn hele kop in de zak te zien duiken en dan met zijn kleine pootjes de chipjes te zien eten, maar eigenlijk is het vooral een probleem. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat die wilde dieren op zo’n manier gevoederd worden. We hebben het beest uiteindelijk maar weggejaagd (als het achter onze rug natuurlijk niet terug naar die zak is gekropen) en hopelijk ligt het nu niet ziek af te zien…

Uiteindelijk hebben we 8 (!) kilometer gewandeld, een pak meer dan voorzien en het was dus ook later dan voorzien… Onze laatste stop werd dus General Sherman Tree, de publiekstrekker van het park, want het is de grootste boom ter wereld! Niet de hoogste, niet de dikste, maar wel de grootste qua volume. Het is ook echt een grote boom! Tien jaar geleden was ik hier ook al geweest met Leen, maar toen kon je nog vlakbij de boom parkeren. Doordat de bomen teveel afzagen van de uitlaatgassen enzo hebben ze nu een extra parking gemaakt een eindje verder en moet je zo’n 700 meter naar de boom wandelen langs een erg mooi aangelegd paadje. Jammer genoeg daalt het pad zo’n 70 meter, dus die hoogte moet je nadien weer omhoog klimmen. Daarna was het toch wel echt genoeg geweest voor vandaag.

We beloonden ons met een heerlijke Five Guys, onze favoriete burgerketen ter wereld! Alles wordt vers gemaakt en het beste van al: je kiest helemaal zelf wat je op je hamburger wil. Daarbij een portie pittige cajun frietjes en je hebt een heerlijke beloningsmaaltijd na een stevige dag in de natuur. In Londen is er sinds twee jaar ook één. Als je daar ooit bent, ga er zeker eens iets eten! Wij hopen gewoon dat er nooit een in Antwerpen of Lier komt… :-)

En daarmee zitten onze dagen in de natuur erop… Morgen en overmorgen zitten we twee dagen in het laatste Six Flags park: Magic Mountain, bij LA. Dat park heeft maar liefst 20 achtbanen, dus de twee dagen zullen nodig zijn om het wat op het gemakje te kunnen aanpakken. En dan komt Disneyland, onze laatste bestemming op deze reis, wel heel dichtbij…