Ook vandaag verkenden we het Massif des Bauges, maar dan vanaf de kant van Annecy. Ons tempo ligt hier weliswaar wat lager dan op onze verre reizen, maar we leggen hier een pak minder afstanden af dan in Amerika en hoeven dus niet per se vroeg op te staan. Ook vandaag waren we – tegen onze gewoonte in – pas tegen 11 uur goed en wel vertrokken, na een goed ontbijt en een tussenstop bij de gigantische (what’s in a name) Géant Casino supermarkt voor wat drank- en voedselvoorraden.

Nu we beslist hebben dat ‘alpine coasters‘ (een rodelbaan op een vast spoor) ook meetellen als een soort van achtbaan (ze staan trouwens op RCDB, de roller coaster database en steevast onze leidraad!), voegen we ze ook allemaal toe aan onze route. De aandachtige lezer weet immers dat we een achtbaanteller bijhouden en dat elke nieuwe baan telt! :-) We passeerden ook nog een echte rodelbaan, in een goot, en dat was onze eerste stop. Ze lag immers perfect op onze Michelin route naar een driesterrenuitkijkpunt.

We kwamen op een redelijke hoogte van 1500 meter en de temperatuur was gezakt tot 16 graden. Maar met een stralende zon, voelde het eerder heerlijk verfrissend aan tegenover de zwoele, hete temperaturen van eerder op de reis. La Semnoz bleek een superschattig skigebiedje, met een viertal pistes en een restaurant. We kochten twee ritjes op de rodelbaan, een half uur voor sluitingstijd want uiteraard sluit de keet om 12u voor de middagpauze.

Niet veel later rodelden we alweer vrolijk naar beneden de berg af. Hoe leuk is dat altijd!

Wat verder op de berg hadden we ook karts naar beneden zien komen, dus benieuwd gingen we ook daar een kijkje nemen. Bleek dat ze een van de skilifts in de zomer gebruiken om karts (of fietskes!) mee naar boven te trekken, met de mens erbij op, en eenmaal boven rijd of fiets je naar beneden de berg af. Robin wilde het uiteraard eens proberen, ik bleef veilig beneden om alles uitgebreid te documenteren. Blijkbaar was de afdaling nogal hobbelig en moest je toch stevig remmen, maar Robin vond het best leuk. Wat een goed idee om zo de pistes ook te laten renderen!

Daarna reden we door naar Cret de Chatillon, een absolute must-see volgens Michelin en hij had gelijk. Vanop dit uitzichtpunt heb je een 360 graden zicht over de bergen rondom. De Mont Blanc lag in de wolken, maar hier en daar kon je toch een besneeuwde top onderscheiden (denken we). Bij helderder weer kan je de Aiguille du Midi zien (wat voor volgende week op de planning staat, als het weer meezit) en zelfs Lac Leman in Zwitserland zou je dan kunnen zien liggen. Maar ook nu was dit uitkijkpunt indrukwekkend. We zaten ons samen met een aantal andere toeristen (want we komen dichterbij de Alpen en het wordt duidelijk meer toeristisch) op een grashelling met zicht op de machtige bergen in het oosten. Prachtig, rustgevend, weids…

Heerlijk om middenin die uitgestrekte natuur te zitten! We hebben al op mindere plekken geluncht.

We werden trouwens omringd door koeien die inderdaad duidelijk overal op bergflanken en skipistes worden gezet voor steviger gras om de typische melk voor de kazen van de streek te kunnen voortbrengen, waarover ik eerder al vertelde. Stevige beesten zijn het, die koeien. En allemaal hebben ze een koebel aan, dus je hoort de hele tijd het typisch gerinkel van de koebeesten in de buurt. Zalig!

We daalden de bergwand terug af door de bossen tot we bij het Lac d’Annecy kwamen. We waren al lovend over de bergmeren die we de voorbije dagen zagen, maar het Lac d’Annecy is absoluut het mooiste! Door het gletsjerwater kleurt het water helblauw en is het volgens onze gids het properste en gezondste meer van Europa, dat vol ‘trekzalm’ zit. Iemand al gehoord van trekzalm? Wij niet… Aan de rand van het meer zijn geen zandstranden, maar wel hier en daar gras-strandjes, groot en klein, waar het vandaag gezellig druk was door de warme temperaturen tegen de 30 graden. Van aan het meer heb je op sommige plaatsen ook een erg mooi zicht op La Tournette, een hoge rotswand waar je zelfs een wandeling kan maken tot op de top! (Dat onthouden we!) Ook Les Dents de Lanfon (die er inderdaad als een rij tanden uitzien) torenden hoog boven het meer uit en gaven het een spectaculaire achtergrond.

Iets ten zuiden van het meer reden we opnieuw een berg op, op weg naar La Sambuy, het volgende ski-oord dat in de zomer wordt omgetoverd tot minipretpark. We kochten een vijfbeurtenkaart en begonnen uiteraard met de alpine coaster. We ontdekten ook dat je maar één rit moet betalen als je met z’n tweeën gaat, wat het aantal mogelijk afdalingen meteen verdubbelde!

Het bleek ook superleuk met z’n tweeën te zijn omdat je nog sneller gaat! We amuseerden ons te pletter en sjeesden vier keer de berg af.

De andere beurt gebruikte Robin om nog eens zo’n kart naar boven te nemen, want ook hier was de skilift op die manier benut. Ik stond beneden te wachten, fototoestel in de aanslag. Nadat hij al zeker 10 minuten uit het zicht was en nog steeds niet beneden was, begon ik me toch af te vragen waar hij bleef. Nog wat later kwam hij naar beneden gereden, helemaal onder het zand en de modder! Het bleek een superlange lift te zijn, en ook de weg terug naar beneden, ging vanop een redelijke hoogte vol plassen (vandaar de opspattende modder) en door de bossen terug naar beneden. Absoluut de moeite, vond Robin! En best heftig, want z’n armen en handen doen nog zeer van het voortdurend remmen.

Een laatste attractie die er stond, was een korte glijbaan met plastic matten en een helling, waarop je de lucht in gelanceerd werd en op een groot kussen belandde. Het zag er wel leuk uit, maar dat hebben we toch maar overgeslagen uit schrik dat het te hard zou tegenvallen.

Langs de oostkant van het meer reden we terug naar Annecy en onderweg in Talloires stopten we om een goed restaurantje te zoeken. We vonden alweer een lekkere menu, waarvan vooral het voorgerecht overheerlijk was, echt een van de betere voorgerechten die we ooit gegeten hebben. De ingrediënten poepsimpel: aardappelpuree met spekjes en daarop een laag gegrilde Tomme de Savoie kaas. Man man, we willen niet weten hoeveel calorieën we met dat kleine kommetje alleen al binnen hadden. Maar lekker!! Onze steak tartaar en de huisgemaakte citroentaart met meringue maakten de menu compleet, maar maakten vooral ook dat we weer veel te veel aten. Ee werden alvast opnieuw voornemens gemaakt om thuis weer flink op ons eten te gaan letten!

Terug naar ons hotel passeerden we het superschattige dorpje Veyrier-du-Lac, dat er waarschijnlijk nog mooier uitzag door de gouden gloed van de zonsondergang. We zetten ons even op een van de grasstrandjes langs het meer en zagen de zon ondergaan, terwijl we een groot Zomer van Antwerpen gevoel hadden door de vele ‘locals’ die ook allemaal gezellig op het strandje lagen te ‘zomeren’.

Ons besluit: het Massif des Bauges is absoluut een bezoekje waard, vooral de buurt rond Annecy is mooi en gezellig. En dan hebben we hier nog niet eens gewandeld. Dat is voor een volgende keer!