Het gaat momenteel allemaal wat trager, af en toe schiet er een kramp in het been, doet een voet pijn, roept een van ons ‘auw’, kreun, en we vielen net niet in slaap in onze pizza. Dat kan maar één ding betekenen: wij hiketen vandaag naar Crypt Lake. Deze wandeling komt in verschillende lijsten voor van beste hikes ter wereld. Ze beloofde dus erg mooi en spectaculair te worden.

Zoals ik gisteren al schreef, moet je met de boot naar het startpunt gebracht worden. Er zijn twee boten heen ’s ochtends en twee terug in de namiddag. Wij namen de eerste boot vanmorgen om 9u en boekten ticketjes voor de laatste boot terug om 17u30. Dat gaf ons 8 uur de tijd voor een wandeling van 17 kilometer heen en terug, die normaal op 6 uur te doen moet zijn. Dan konden we rustig op ons eigen tempo gaan, want het was toch serieus klimmen naar Crypt Lake, een bergmeer zo’n 600 meter hoger dan het Waterton Lake.

Gepakt en gezakt met liters water, zonnemelk, veel mueslirepen en een Subway-smoske kalkoen voor vanmiddag, stapten we de Miss Waterton op. We kregen op onze 15-minuten durende tocht naar wat verder op het meer, een korte uitleg over de wandeling met Canadese humor: jullie gaan naar Crypt Lake vandaag! Jullie zijn gek! :-) Of: ergens moet je een smalle richel over van 2 inch, euh… 2 feet. Grappig… We merkten ook meteen dat Canadezen een stuk relaxer zijn dan Amerikanen. Deze wandeling staat genoteerd als gemiddeld tot moeilijk. In Amerika zou zo’n lange wandeling met stevige stijgingsgraad en afgronden naast de weg zeker zwaar en moeilijk worden genoemd. En over die smalle richel ging onze vriend van de boot nog verder: je komt op het einde aan een natuurlijke tunnel, daarvoor en daarna loop je over een smal pad. Geen probleem, er zijn kettingen, hou u daar gewoon aan vast, er zijn al een hoop kleine kinderen die de wandeling ook gedaan hebben. Da’s eens iets anders dan duizend waarschuwingsborden met: Denk goed na voor je vertrekt, extreme danger!! Het zit hier natuurlijk vol met beren, dus ook op dat vlak nog wat advies. Maak gewoon altijd lawaai, van menselijke stemmen gaan ze lopen. En hou al uw afval bij, gooi niets weg, zeker geen eten. Als je een beer ziet in het bos, geen probleem, ze zullen wel weggaan. Top, die Canadezen!

Er zat toch een 100 man op de boot vanmorgen, die allemaal deze wandeling zouden doen. Bij het vertrek wilden we niet helemaal achteraan bengelen, dus sloten we meteen aan toen de eersten vertrokken. Wat was me dat een tempo dat die aanhielden. Na 500 meter waren we al bekaf, dat pad klom ook direct een stevig eind omhoog, dus wij konden al niet meer. Aan de kant gaan staan, drinken, puffen en op adem komen. We hadden ons effe misrekend en ons licht vergaloppeerd. Niet veel later hadden we alle snelle wandelaarster voor gelaten en liepen we bij wat mensen waar we ons wel thuis voelden: ook puffend, zwetend, zuchtend en duidelijk van plan op het gemak naar boven te lopen. De mopjes ondereen als ‘achter de volgende bocht is het zwembad’ of ‘alles oké, ik stop gewoon om van het uitzicht te genieten’ bleven ook niet lang uit.

Dat uitzicht werd ook altijd maar mooier en spectaculairder. Omdat we zo snel klommen, hadden we al gauw een mooi uitzicht over het meer, maar elke nieuwe bocht bracht weer een nieuw uitzicht over een prachtige vallei met grillige bergen errond. Het was zeker geen simpele wandeling, de gemiddelde stijgingsgraad was 7%! En er waren stukken waarop we weer naar beneden gingen. Je moet niet vragen! De eerste helft ging vooral door het bos, dus je had af en toe nog schaduw, maar op de volgende helft moest je in de volle zon over een heleboel ‘switchbacks’, haarspeldbochten die je serieus snel aan hoogte deden winnen. Dit allemaal op losse keien en steentjes, wat het niet makkelijker maakte en vooral pijnlijker aan de voetjes. Het lastige was dat die switchbacks maar bleven duren. Bij Angels Landing in Zion NP had je ook Walter’s Wiggles, maar daar zag je tenminste het einde. Hier bleef de beklimming maar duren.

Maar het uitzicht werd nog beter en af en toe viel onze mond open. We hebben vandaag ook perfect de betekenis van het woord ‘duizelingwekkend’ gevoeld. Zo staand op een smal paadje met overal rondom u een prachtig zicht op machtige bergen, awel, het deed ons bijna duizelen. Prachtig, echt!

Maar toen kwamen we aan het leuke stuk, de smalle richel. Het viel best nog mee qua breedte van het pad, maar teveel naar beneden kijken, moest je ook niet doen. Via dat korte pad kwam je aan een natuurlijke tunnel waar je met een ladder in moest kruipen. Het zicht als je uit die tunnel kwam… Man man, zo’n mooie dingen zie je toch niet elke dag in uw leven. Ongelofelijk spectaculair! Daarna kwam ook het spannende kettingstuk, wat toch best eng was. Maar het was maar een kort stukje, dus het lukte nog.

Na nog een kleine kilometer en zo’n 3 uur en 40 minuten stappen, werd onze inspanning beloond en kwamen we aan het meer. Ook dat was weer een adembenemend zicht. Jammer genoeg hadden we geen zwemgerief of extra kleren bij, of we hadden er ingesprongen, net als sommige anderen. Best moedig want het water was ijskoud. En ook vooral kraakhelder en mooi blauw. Heerlijk, zo’n smeltwater-bergmeer.

Onze lunch smaakte fantastisch en na een dik half uur genieten van het uitzicht, begonnen we aan de weg terug. We hadden exact 9km op onze teller staan, dus konden we goed inschatten hoe ver het nog was. Naar beneden gaat altijd vlotter dan naar boven, dus taterden we er een heel eind op los, terwijl we zo de beren ook van ons weghielden. Niemand van de groep had trouwens een beer gezien vandaag, maar da’s misschien maar goed ook. Heel veel mensen waren voor ons terug naar beneden vertrokken omdat ze de boot van 16u00 wilden halen. Wij zouden die sowieso laten gaan dus konden we op ons gemak naar beneden. Het gevolg was dat we de hele terugweg amper iemand anders hebben gezien, we liepen precies alleen in het bos. Dat maakt het toch nog wat specialer. Alleen de voeten en knieën hebben wel stevig afgezien, want 9 kilometer dalen is niet al te best voor de knietjes. Drie uur later, een klein uurtje voor de laatste boot ons kwam oppikken, stonden we terug aan de kade aan het meer. Ook hier sprong iedereen weer het water in, wij ploften neer aan de kant van het meer, met onze voeten in het water, mijmerend over hoe mooi het hier is en dat je er zo aan gewend raakt aan die prachtige bergen rondom je heen.

Natuurlijk was het eerste wat we wilden, ne frisse cola! En dan een douche! Zalig! We gingen eten in een pizzeria die de bootbestuurder ons aanraadde en het was inderdaad lekker. Alleen was de spicy pizza van Robin met drie soorten pikante pepers én pikante chorizo wel heel pikant. Mijn mond stond al in brand van twee happen te proeven. Maar hij was wel superlekker!

We wandelden nog even door Waterton en gingen nog aan het meer zitten met een ijsje uit het lokale ijssalon. Het is hier zo’n schattig dorpje. Een beetje zoals in Zuid-Frankrijk, waar de mensen opgefrist en omgekleed ’s avonds nog een ijsje gaan eten, of een souvenirwinkeltje bezoeken, of waar de grootouders aan de kleinkinderen leren hoe ze steentjes over het water moeten keilen (Robin heeft het ineens mee geleerd), of waar drie vriendinnetjes in het water mos verzamelen en over de golven springen. Ja, hier komen we tot rust. Gelukkig gaan we morgen naar Glacier National Park, het zusterpark hiervan, een andere topper! Canada, u was geweldig, wij komen nog terug!