We kwamen vandaag wat trager op gang… We gingen nog wat water inslaan, bosbessen, frisse drankjes… We gingen nog naar een mooie waterval kijken in het dorpje. Ergerden ons aan mensen die eekhoorns nootjes voederden uit de hand. En we gingen nog naar de souvenirwinkel van het Prince of Wales hotel… Tegen half 11 waren we Waterton uit.

Ongeveer twee mijl voor de grens valt mijn frank: de bosbessen! Die mogen Amerika niet binnen! Snel bijna een halve kilo bosbessen naar binnen gewerkt, en de rest in ons vuilzakje dan maar. De man aan de grens was een vriendelijke man die wat vragen stelde over wat we gedaan hadden in Canada, of we iets mee hadden gebracht dat we in Amerika wilden achterlaten, of we wapens bijhadden, of alcohol, of fruit? Nee, zei Robin meteen, die dacht dat alle bessen op waren. Gelukkig bleef de man in zijn hok en kwam hij niet grondig op inspectie… In de plaats daarvan zei hij: “Welcome back! Enjoy your holiday!” Lieve man…

We gingen vandaag naar Many Glacier, een wat apart gelegen stuk in Glacier National Park, waar vooral veel wandelingen beginnen. Op de planning stond de Grinell Glacier Trail, maar die is redelijk lang en daarvoor was het al te laat. We konden wel een stuk doen, volgens een ranger in het visitor center. Of we konden naar Iceberg Lake wandelen. 7,9 km heen en dezelfde weg terug, met een stijging van 350 meter. We voelden de wandeling van gisteren nog in de benen, maar we waren benieuwd naar dat meer dus gingen we dat toch maar proberen, ook al was het intussen al 15u00.

Echt met lood in de schoenen begonnen we te klimmen. Het eerste stuk was meteen het zwaarste want daar stegen we snel. We liepen ook in de zon en dat maakte het niet makkelijker, de minder steile kilometers door het bos daarna vielen beter mee. Zeker toen we bij een riviertje aankwamen met waterval. Het water was ijskoud, dus fantastisch verfrissend! M’n pet erin, mijn hoofd, m’n halve T-shirt. Heerlijk! Robin had zelfs het geniale idee om onze flesjes water er even in te houden om ze te laten afkoelen en het water weer frisser te maken. En dat werkte!

Wat verder op de weg stonden weer een hoop mensen stil. Daar moest een beest zitten! En inderdaad: een eland! Een groot beest dat gelukkig ver weg beneden in de vallei lag! Robin kon inzoomen op zijn foto’s en zo aan de mensen rondom ons het dier beter laten zien. Natuurlijk moeten we die foto nu nog doorsturen naar iemand :-)

Na nog een drietal kilometer kwamen we bij Iceberg Lake. Wat een adembenemend zicht! Zo’n bergmeertje vol ijsblokken! Heel speciaal en spectaculair! Sommige mensen waren erin gesprongen maar zo moedig waren we niet. 15 seconden met onze voeten erin en die begonnen echt al pijn te doen. Ijs en ijskoud!  Deze wandeling kon echt tippen aan die van gisteren. Zeker Iceberg Lake vonden we mooier dan Crypt Lake.

Het was intussen al 6 uur toen we terugkeerden. Maar naar beneden gaat altijd sneller, dus net voor 8 uur waren we terug bij onze auto. Mooi op tijd om door te rijden naar onze cabin. Plots stonden er langs de kant van de weg een hele hoop mensen. Dus alweer wisten we: daar zit iets! En inderdaad: een beer! Die rustig in de vallei onder ons wat zat te eten. Af en toe wandelde hij verder, op zoek naar een nieuwe struik. Hij kwam best dicht, dus we hielden ons wel klaar om in de auto te springen. Het was weer prachtig om te zien! Alle mensen waren ook heel kalm en stil aan het genieten van het schouwspel.

Nu zitten we in onze cabin, niet ver van St. Mary, waar we morgen de Going to the Sun road dus niet op kunnen rijden door de bosbranden. Je ziet en ruikt ze trouwens goed van hier. Dus moeten we 2 uur rond het park rijden naar de westkant om daar toch een stukje de scenic route te kunnen oprijden. Naar het schijnt is het er nu superdruk omdat iedereen moet terugdraaien, maar we zullen wel zien. We slapen ook in het park, dus internet zal zoals hier onbestaand tot miniem zijn.  Tot snel!