We zagen het gisteren al aankomen: in onze groene reismap stond iets teveel op de planning voor vandaag. We waren nochtans op tijd opgestaan, hadden niets last gehad van de wegenwerken en heerlijk geslapen (behalve dan dat ik om 4u even wakker was geworden van nogal luide muziek in een kamer in de buurt, van die walvissen-natuur-plingel-plangel-zen-cd’s die waarschijnlijk waren opgezet om het straatlawaai dat er niet was te overstemmen, ironisch dat ik daar dan van wakker word), enfin, om 9u waren we al en route.

Onze eerste stop was de Lake Crescent Lodge, superschattige huisjes aan het meer waar je kan logeren. Wij hadden die niet geboekt want je betaalt er massa’s geld voor amper comfort. Ook de Lodge zelf, met een restaurant en een gift shop was prachtig. Het haardvuur brandde, mensen zaten te lezen in de zetels errond… Die plek staat op ons lijstje voor op onze oude dag :-) Ook buiten stonden houten zeteltjes op het strand per twee geïnstalleerd. Heerlijk!

Onderweg kwamen we nog een ranger station tegen, waar we traditiegetrouw stoppen voor onze stempel, maar het was dicht. Grappig was dat er een blad papier tegen de deur hing waarop stond dat de stempel zich in de Lodge bevond. Zalig dat de rangers weten dat veel mensen hun collectie willen vervolledigen!

Het volgende stukje van het park dat we gingen verkennen was Sol Duc. Daar begon een korte wandeling van zo’n 3 kilometer heen en terug naar een mooie waterval. Het scheen de moeite want de waterval is het meest gefotografeerde ding in het park. En ze waren ook wel spectaculair. We hebben het in het algemeen niet zo voor watervallen, ik bedoel: wij worden wilder van een mooi meer, majestueuze bergen of een idyllische kustlijn, maar deze watervallen waren toch heel mooi moeten we toegeven. Onderweg vroeg iemand of ze een foto van ons moest maken. Meestal zeggen we uit beleefdheid ja, omdat de meeste mensen ons dan in het midden mini op de foto zetten, of met halve benen of verkeerd gekadreerd, maar deze vrouw zei toen ze de camera vastnam: looks familiar, en ze maakte een perfect gekadreerde foto, wij mooi op 1/3e van het beeld, zoals het hoort. Later waren we aan het denken, stel dat dat nu een echte Amerikaanse fotografe is, Anne Geddes of Annie Liebowitz of zo… Vanavond hebben we het even opgezocht en Anne Geddes kan niet, want ze is Australisch, maar de vrouw leek echt wel op Annie Leibovitz. Het zou ontzettend straf zijn, en voorgoed een mysterie, maar misschien hebben we dus een echte Annie Leibovitz van deze reis nu! ;-)

Olympic NP is zo’n ontzettend groot park, waarvan we de afstanden wat onderschat hebben. De westkant is duidelijk the place to be, maar je moest telkens een hele afstand rijden tot het volgende interessante punt. Er zijn bergen, stranden en een stuk regenwoud, dus eigenlijk zijn dat bijna drie parken in één!

Maar goed, we gingen snel lunchen bij Sol Duc. Daar zijn ook nog warmwaterbronnen waar ze een heel zwembad rond gebouwd hebben, waar je voor 13,5 dollar per persoon in mag. Dat vonden we er wat over, en we hadden nog veel op de planning staan, dus wij gaan in België wel in hot tubs liggen in de sauna. Lunchen deden we er wel, ook dit voor een belachelijke prijs. Robin had een vegetarische wrap voor 9 dollar, ik had de ‘spring platter’, wat toastjes met humus bleken te zijn met een paar rauwe worteltjes, selder, paprika en broccoli (aperitiefhapjes dus) voor 10 dollar! Dat eten ze hier trouwens heel veel, rauwe broccoli en het smaakt ook best lekker!

Op de parking geraakten we aan de praat met een ouder koppel dat ook al veel gereisd had en dat nu een week in Olympic NP was. Hier aan de westkust is onze nummerplaat van Massachussetts een goede gespreksopener. Elke dag vragen wel een paar mensen of we echt zo ver zijn gereden. In dit geval was deze vraag de aanleiding voor een heel gesprek van bijna een uur met deze lieve mensen! Zalig!

Maar ja, het was al dik twee uur toen we doorreden en er stond nog zoveel op de planning. Een belangrijke stop die we niet mochten missen was Rialto Beach, een strand dat ook bij Olympic NP hoort en dus helemaal beschermd is. Gelukkig want het is er prachtig! Heel speciaal zijn de ‘sea stacks’, rotsen die in de zee staan. Op het strand ligt het ook vol met hele oude boomstammen die door de vele tsunami’s uitgetrokken en meegesleurd werden. Dat alles geeft spectaculaire, dramatische en prachtige zichten op het strand. Daarnaast moet je ook goed rekening houden met de getijden want er zit 7 meter verschil tussen hoog en laag water. Bij laag water kan je veel getijdenpoelen zien maar daarvoor waren we al te laat. We wandelden zo’n kleine 2 kilometer over het strand tot vlakbij een grote sea stack en toen we terugkwamen, moesten we ons bijna haasten want hier en daar kwam het water al tot tegen de boomstammen op het strand. Zo snel dat het ging! De golven zijn hier ook ontzettend hoog en met een groot kabaal denderden ze hier het strand op! Af en toe knalt een golf tegen zo’n rots (je hoort echt een BAF soms), en dan spat het water helemaal hoog op. We vonden het geweldig hier! Je kan echt makkelijk een dag naar dat schouwspel kijken van golven, rotsen en getijden. Prachtig!

Maar we moesten nog een eindje verder rijden, dus verlieten we het strand om alweer anderhalf uur later pas het regenwoud in te rijden. Intussen hadden we het hotel al gebeld dat we 21u waarschijnlijk niet gingen halen als uiterste check-in tijd. Maar dat was geen probleem, ze gingen wel wachten op ons.

Het Hoh Rain Forest is geen tropisch maar een koud regenwoud. Ook dat kan blijkbaar. Er zijn korte wandelpaden aangelegd die door mooie stukken van het woud gaan en een goede impressie geven. Wij deden de Hall of Mosses, een wandeling van een 1,5 kilometer die langs allerlei gigantisch grote bomen gaan die helemaal begroeid zijn met mos. In het begin van het pad zeiden we nog: “Tja, zo’n regenwoud, da’s eigenlijk gewoon een bos met wat andere begroeiing en wat varens op de grond.” Maar wat verder hielden we toch onze mond en waren we wel onder de indruk van dat regenwoud.

Het was al bijna 19u30 toen we uit het regenwoud vertrokken… Onze gps gaf aan dat we tegen 21u50 in Pacific Beach bij ons hotel zouden zijn. Gelukkig is onze gps nogal pessimistisch ingesteld want om 21u05 kwamen we aan. Het zijn hier superlieve mensen, onze kamer heeft zicht op de Pacific, dus wij vinden het hier dik oké! Applaus trouwens voor onszelf want er is een droom waargemaakt: we zijn helemaal van de oostkant van de USA naar de westkant gereden. Vanmiddag stond ik er: met m’n voeten in de Stille Oceaan! De coast to coast is een feit! Hoera! Nu nog 2,5 weken genieten van dat westen!