We zijn hier in een ander land, zo lijkt het wel. Dat heeft allemaal verschillende redenen. Ten eerste was het vandaag een koude, grauwe en mistige dag, wat de hele kuststreek hier erg mysterieus en bijna dreigend maakt. De wolken blijven letterlijk steken tegen de bergen en geraken het land niet in, waardoor het strand en de bomen soms plots helemaal in de wolken verdwijnen. Je voelt de kille vochtigheid van de wolk rondom je en een kwartier later kan het weer helemaal opgeklaard zijn. Een heel ander weertype dan wat wij gewend zijn in de VS. Daarnaast zijn de dorpjes en stijl van huizen in dit kustgebied helemaal anders dan in de midwest. Geen weidse boerderijen en ranches, maar schattige houten huisjes in beach stijl, of chique grote woningen met zicht op zee. Sommige dorpen stralen wel flink wat vergane glorie uit. Het is nog het best te omschrijven alsof je door de filmset van de Jaws-films rijdt en alsof alles er nog hetzelfde uitziet als toen. Een ander reden is dat we in Oregon zijn, een wat aparte staat met aparte regeltjes. Zo mag je hier niet zelf tanken… Niemand weet waarom maar het is best handig dat je gewoon kan blijven zitten en dat een pompbediende al het werk doet voor jou.

Het grootste deel van de dag brachten we door in Cannon Beach, een pittoresk dorpje aan de kust van Oregon. Geen idee of het ook effectief zo is, maar het voelde wel aan als een rijker dorpje, met veel chique vakantiehuizen waarvan er duidelijk veel verhuurd werden en uiteraard ook veel toeristische zaken als winkeltjes en restaurants.

Wij gingen eerst naar Ecola State Park, vlakbij Cannon Beach. Het plan was om nog naar een ander strand te rijden maar de parking was vol, het was minstens een kwartier wachten en het was al laag water geweest en een aantal rotsen in Cannon Beach waren het best te bekijken bij laag water. We lieten dat extra strand dan maar achterwege en gingen naar een uitkijkpunt: Ecola Point. Van daar had je een mooi uitzicht op Cannon Beach en de bekende grote seastack, Haystack Rock. Daar kan je bij laag water naartoe wandelen en er zijn dan ook veel getijdenpoelen zichtbaar waarin je zeeanemonen, krabben en zeesterren kan zien. Dat was uiteraard onze volgende stop.

Die Haystack Rock vonden we echt de moeite. Hij is 72 meter hoog en de derde grootste monoliet die in de zee staat ter wereld. Dat op zich was al indrukwekkend, maar er waren ook rotsen die vol mosselen en schelpen en anemonen zaten die bij hoog water onder water kwamen te staan en die je echt hoorde leven. Als je dichtbij kwam, zag je beweging van allerlei rare zeediertjes en hoorde je geborrel, gepruttel enz… Daar zat duidelijk leven in! Ook de getijdenpoelen zagen er fantastisch uit. Zeesterren hebben we niet gevonden maar wel veel zeeanemonen. Echt maf hoe de zee en de getijden hier voor een prachtig gevarieerd schouwspel zorgen. Da’s nogal wat anders dan onze Belgische kust. We waren ook weer erg onder de indruk van de zee en de golven. Ze beukten weer spectaculair tegen de rotsen en net zoals gisteren kwam het tij heel snel op. Je had ons daar weer op een stoeltje kunnen zetten om te kijken naar de kracht van dat water. Waanzinnig knap!!

We geraakten aan Haystack Rock aan de praat met een Turks koppel. Superlieve mensen die afkomstig zijn uit Turkije en nu in Texas studeren. Ze wilden graag contact houden dus hebben we alle mogelijke contactgegevens uitgewisseld: Facebook, e-mail, Instagram, en als we ooit eens in Istanbul zijn, mogen we bij de ouders van de man logeren. Ze hebben altijd een bakkerij gehad met onder andere verse baklava. Hmmm. Als we in mei in Turkije waren, mochten we zelfs naar hun trouwfeest komen. Ongelofelijk sympathieke mensen!

Natuurlijk was het intussen al ver na de middag en ik had een reuzehonger. Dus terug naar het dorpje gewandeld en daar in recordtijd met z’n tweeën een pizza verorberd (half kip met geitenkaas, half salami met pikante pepers) die zelden zo goed smaakte. Bij de crêperie om de hoek konden we niet weerstaan aan een pannenkoek met Nutella (en Robin liet er nog karamel en zeezout aan toevoegen) en na dat dessertje was onze honger toch grotendeels gestild. :-) Ze hadden trouwens fantastisch handige driehoekige kartonnetjes waar ze de pannenkoeken inschoven zodat je ze makkelijk kon eten. Dat systeem mag nog overwaaien naar Europa!

Daarna ging het naar Hug Point State Park, waar je een hele korte wandeling naar een waterval kon maken. Die stelde echt niks voor, maar de hoge golven blijven ons entertainen: “Ik ga hier zitten en we raden hoe lang het duurt voor de golven bij mij zijn”(duurde langer dan verwacht).

Het laatste stukje kust voor vandaag was Cape Kiwanda. Toen we daar aankwamen, was alles weer gehuld in dikke mist en wolken, dus veel was er niet te zien. Maar langzaamaan verscheen er toch weer een mooie seastack. Grappig was ook dat er overal auto’s op het strand stonden waar mensen zich hadden geïnstalleerd bij kampvuurtjes. Zo raar, op een strand…

Morgen nog een dagje langs de kust van Oregon. Hopelijk nog een dag van spectaculaire golven en coole rotsen!