Dat zeiden onze innerlijke stemmetjes na deze koude, natte, grauwe dag… Niks zon vanmorgen, een dikke laag mist en 15 graden. Brrr. Echt weer om niet buiten te komen en de hele dag in de zetel voor tv te liggen met een dekentje. Maar wij niet. We hadden net de wekker om 7 uur gezet om zeker op tijd te kunnen vertrekken want vandaag bepaalden de getijden vooral onze planning.

Devil’s Punch Bowl State Park kan je best bezoeken bij hoog tij en dat was vanmorgen om 5 voor 8. Een dag van viewpointjes bekijken in de dikke mist lijkt op het eerste zicht niet het beste plan, maar gelukkig konden we nog iets zien van de grote ronde ‘kom’ van rotsen waar het water in en uit klotste, ondanks de dikke mist. Het was best leuk om te zien, maar niet echt een hoogtepunt van de dag.

Tegen 10 uur kwamen we aan bij Yaquina Head Oudstanding Natural Area. We konden binnen met onze National Park Pass en moesten geen inkom betalen. Dat viel al mee! Het visitor center ging juist open dus we konden meteen reserveren voor een (gratis!) rondleiding door de vuurtoren. Wij namen die van 11 uur, wat ons nog perfect de tijd gaf om rond te lopen in het museum en de gift shop. Gelukkig maar dat we zo vroeg waren want de tours bleken al snel goed vol te zitten. Na een korte wandeling waren we iets voor 11 bij de vuurtoren. Onze gids stond al helemaal, helemaal verkleed in een vrouw uit 1885, met traditionele klederdracht. Daar houden ze hier toch van hoor, om de mensen in de geschiedenis te katapulteren. De hele rondleiding speelde ze iemand uit die tijd. De dochter van de first lighthouse keeper. Dat was niet de baas (the headkeeper), maar de tweede in rang. Wel grappig dat alles in zo’n verhaaltje wordt gegoten, maar ja, het werkt wel. Klein voorbeeldje: af en toe kwam er een schip naar de vuurtoren met voorraad maar ook met een controleur van de overheid. Die kwam onverwacht en was heel streng dus moesten ze er constant voor zorgen dat alles kraaknet was in de vuurtoren. Als ze het hele jaar door perfecte beoordelingen kregen, mochten ze een vlag hijsen, maar anders kregen ze minder geld. Af en toe keek de gids dan uit een raampje en zuchtte ze: “Oef, het schip is nog niet te zien. Kijk allemaal mee en waarschuw me als je het ziet.” Verder vertelde ze best interessante dingen over het leven in de vuurtoren. Het coolste was natuurlijk de fresnellens die het licht van de vuurtoren versterkt. Het was een van de eerste fabricaties van dit type lens en het is nog altijd die originele lens die je hier kan zien. Je kon helemaal tot boven en de lens van dichtbij zien, wat best indrukwekkend was! Die rondleiding was echt de moeite.

Ik krijg het alleen nog steeds op m’n heupen van die overdreven waarschuwingen en dat vermanende vingertje van wat je wel en niet mag doen. Ik vermoed dat dat wel ergens voor nodig is omdat sommige Amerikanen zich ontzettend dom gedragen, maar ik word er soms zot van. In de vuurtoren legde de gids uit hoe je de trap moest opgaan. Echt waar een hele uitleg over veiligheid en dat je de leuning moet vasthouden en kinderen altijd tussen twee volwassenen moest laten lopen en dat je altijd drie treden moest tussen laten.. Ik denk dat je minder uitleg krijgt als je de Mount Everest gaat beklimmen. Maar ik ben wel blij dat ik nu terug weet hoe ik een trap moet opgaan. Bij het naar beneden gaan, kwam er uiteraard een hele uitleg over hoogtevrees en duizeligheid en als je dat voelde dat je dan niet naar beneden moest kijken, niet panikeren, enz. Het ergste van al: het waren 130 treden. Da’s echt niks. Na onze rondleiding gingen we nog naar Cobble Beach, vlakbij de vuurtoren. Dat was een keienstrand waar je bij laagwater getijdenpoelen kon zien met allerlei anemonen, mosselen en zeesterren. Toen je op de trap naar beneden alweer een uitleg kreeg over ‘the rules’ en hoe je je moest gedragen op dat strand, kreeg ik het helemaal. Maar goed, gelukkig woon ik in Europa en word je daar toch minder behandeld als domme kinderen.

Verder vallen ze best mee hoor, die Amerikanen. We hebben hier de laatste dagen constant gesprekjes met mensen die vragen vanwaar we komen als ze ons horen babbelen en de meeste mensen zijn superlief, sociaal en spontaan. Het is alleen dat vermanende aspect waar mijn tenen van krullen.

De getijdenpoelen waren trouwens best de moeite. Er waren erg mooie anemonen te zien en zelfs een zeester. We schrokken ervan wat voor een groot beest dat was! Super was ook dat het helemaal opgeklaard was, de lucht was blauw en de temperaturen meteen een pak warmer.

Intussen was het al ver middag geweest en stilden we onze honger met een snelle Burger King. Het was nog maar de tweede fastfood hamburgerketen van de reis, dus daar hadden we nog eens zin in!

We stopten ook even in Newport, maar de hemel was weer helemaal dichtgetrokken en het begon zelfs te miezeren. Er valt geen touw aan vast te knopen, aan dat weer hier. Geen enkele app klopt, want het is ook gewoon heel onvoorspelbaar en variabel. Veel viel er niet meteen te zien of te beleven in de regen in Newport, dus reden we maar meteen door naar Seal Rock State Park. Daar stond de parking goed vol – vreemd genoeg – en het was goed druk op het paadje bij het uitkijkpunt. Veel zeehonden waren er niet te zien hier, terwijl die wel massaal op de rotsen lagen bij Cannon Beach. Dit uitkijkpunt viel wat tegen. Maar toen iemand ons aansprak om een foto te maken van hun familie, werd het hilarisch! Bleek die hele groep mensen, een man of 25, allemaal familie te zijn die op familieuitstap waren. Ik kreeg een stuk op 10 camera’s en telefoons in mijn handen, kreeg een pincode toegefluisterd van een iPhone en Robin werd tot fotograaf gebombardeerd. De komende 10 minuten waren we zoet met tientallen familieportretten. Hilarisch! Uiteraard stak Robin er af en toe een selfie tussen waar we zelf ook bij opstonden. En de familie maar lachen. Dat was zonder twijfel onze grappigste ontmoeting met een groep Amerikanen ooit.

Cape Perpetua Scenic Area was het laatste kustgebied op ons lijstje van vandaag, maar ook het spectaculairste. Timing is hier alweer zeer belangrijk want hier moet je zijn bij hoogtij. We hadden dus zo lang mogelijk getreuzeld om hier tegen 16u te zijn. Hoogwater was het pas tegen half 8, maar we moesten nog drie uur rijden naar het hotel dus wilden we ook niet te laat zijn. We gingen eerst kijken bij Devils Churn, een kloof in de rotsen waar het water met grote klotsende golven tegen de kanten wordt gesmakt. Een mooi en spectaculair schouwspel!

Een kilometer verder waren nog twee spectaculaire natuurfenomenen: Thor’s Well en Spouting Horn. Bij de laatste wordt het water door een gat naar boven gespoten, zoals bij een walvis. Maar toen we aankwamen, was het water nog niet hoog genoeg. Dan maar gaan kijken bij Thor’s Well. Dat is een grote put in de rotsen vlakbij de branding, waar het water bij hoogtij wordt ingezogen en dan weer naar boven wordt gestuwd tot het over de randen stroomt en naar boven klotst. Dat fenomeen was al goed te zien en werd met de minuut spectaculairder. Hier had je ons weer een stoeltje kunnen geven en we hadden er kunnen blijven zitten tot het weer laagtij was. Zo ontzettend cool dat dat was! Natuurlijk was er altijd ook wel één Amerikaan die helemaal in je beeld kwam staan. We vonden ook dat ze allemaal heel dicht bij die rand  gingen staan. Af en toe werd er eens iemand verrast door een hoge golf en had die natte voeten. Daar amuseerden we ons dan ook kostelijk mee. Irritant was dan wel de toerist die zijn GoPro camera op een stok de hele tijd IN dat gat hield. Op elke foto van iedereen stond die camera dus bij op. Intussen was het ook echt beginnen regenen en waren we doorweekt. Toch was het moeilijk om door te gaan, want we wilden er maar naar blijven kijken. Het werd immers alsmaar spectaculairder natuurlijk. Tegen 18u zijn we toch maar doorgegaan en toen we voorbij Spouting Horn kwamen, zagen we dat het water intussen hoog genoeg was gekomen om af en toe door dat gat heen te spuiten. Misschien niet zo spectaculair als Thor’s Well maar ook heel leuk om te zien.

Natuurlijk was het later dan voorzien toen we vertrokken richting hotel. We zouden nog stoppen in Bandon, een mooi dorpje met alweer mooie seastacks in de kustlijn, maar tegen dat we daar waren, begon het donker te worden en was het nog altijd even mistroostig en miezerig buiten. De rotsen zag je vaag liggen in de zee maar we hadden echt geen zin om nog in de regen te gaan lopen. Onze kleren waren nog niet opgedroogd. Zelfs een restaurant vinden dat nog open was om 20u15 bleek onmogelijk dus werd het een snel broodje bij de Subway.

Intussen zijn we in Brookings en morgen rijden we onze laatste staat in: Californië. Verder het binnenland in zou het veel warmer en zonniger zijn dan hier. Laat maar komen, we zijn er klaar voor!! (Morgen zitten we weer in de bossen, blog update is misschien pas voor de dag nadien…)