Heeft er al iemand gehoord van Lava Beds National Monument? Nee? Awel, wij ook niet toen we deze reis aan het plannen waren. Maar het lag mooi op onze weg van Crater Lake naar Lassen Volcanic dus vandaag stopten wij er. Het ligt echt in the middle of nowhere. Grotere steden errond zijn minstens 50 mijl rijden en de weg ernaartoe ligt weer in het Grote Niets.

Lava Beds is echter een schattig parkje, waar de afstanden eindelijk eens heel overzichtelijk zijn. Alles ligt zelfs rond een ‘loopje’ van 2 mijl. Super. Dat ‘alles’ zijn voornamelijk grotten. Niet zomaar standaard grotten maar ‘lava tubes’, holtes of ‘tubes’ die na een vulkaanuitbarsting door lava zijn gevormd. Grote lavastromen stroomden bergaf en tijdens dat proces koelde de buitenkant van de lava snel af waardoor er een ‘dakje’ ontstond. Onder dit dakje kon de hete lava blijven stromen zodat de holtes ontstonden en achterbleven. Je kunt het nog het beste vergelijken met een rivier die stroomt onder een bevroren oppervlak. Sommige van deze tubes zijn klein, andere zijn complexer of met elkaar verbonden via tunneltjes of zijwegen. Je kan ze allemaal in op eigen tempo en zonder ranger, op een paar na die gesloten waren (waarschijnlijk omdat er een kolonie vleermuizen in woont).

Die vleermuizen worden sinds 2006 bedreigd door een ziekte die waarschijnlijk vanuit Europa is meegebracht: het white-nose syndrome. Al 6 miljoen vleermuizen in het oosten van The States zijn hieraan gestorven en in het westen doen ze er alles aan om het buiten hun grotten te houden. Wij waren in Mammoth Cave geweest, een grot die al besmet is, en onze schoenen en camera’s moesten dus gedesinfecteerd worden. We moesten ons dus aanmelden bij het visitor center voor we de grotten ingingen. Natuurlijk deden we dat sowieso voor onze stempel, patch, magneet en sinds gisteren ook mijn junior ranger boekje. Ik kreeg er zelfs twee: een makkelijk over Lava Beds, en een moeilijker, meer wetenschappelijk over alle grotten in Amerika. Zalig! Terwijl we naar een video keken, werden onze schoenen ontsmet en camera en iPhone gepoetst.

Een kwartiertje later konden we helemaal gedesinfecteerd gaan picknicken. We hadden weer een Subway broodje meegenomen, want daarvan weten we dat het lekker is. Na onze picknick begonnen we met een makkelijke wandeling van 235 meter (en terug langs dezelfde weg) door een verlichte grot, Mushpot Cave. Het pad door de grot was helemaal verlicht, dus meer dan een makkelijke start was dit ook niet.

Daarna gingen we nog naar Sunshine Cave, die 142 meter lang was, nog korter dus dan de vorige, maar wel supermooi. De grot heeft zijn naam te danken aan twee natuurlijke gaten die ontstaan zijn doordat stukken van het plafond zijn ingestort en waar nu het zonlicht naar binnen schijnt. Heel speciaal! We vonden het ook leuk dat we met z’n tweetjes alleen in die grot liepen. Een beetje raar ook zonder ranger en zonder licht, maar gewoon rechtdoor met onze gratis gehuurde zaklampen, dat ging nog net.

We hadden één rondleiding gereserveerd met ranger Mary (trouwens ook helemaal gratis – hartjes voor de NPS!), door Lava Brook Cave. Normaal is dit een moeilijke cave, maar met een ranger die de weg wijst en zegt waar je best je voeten zet, wordt het een pak makkelijker. Er was ook één ‘glijbaan’ van rotsen waar je eerst op moest klimmen en daarna weer af moest glijden. We blijven het echt geweldig vinden, zo’n gegidste wandelingen met rangers. We hadden ook een gezin mee met twee kleine jongetjes die voortdurend vraagje stelden en zeiden wat ze dachten. Toen ranger Mary vertelde dat NASA hier een paar weken geleden langs was geweest om te onderzoeken of een bepaalde soort bacterie (‘hydrophobic bacteria’) die hier in de grotten leeft ook op Mars zou kunnen voorkomen, geloofde het kind er niks van. “Daar kan ik toch niet bij, ik dacht dat die van NASA slim waren.” Hilarisch!

Daarna wandelden we nog naar Golden Dome, een iets grotere grot die bestond uit een achtje van een kleine 700 meter, maar daar was ik toch niet op mijn gemak. Na een paar bochten wist ik al niet meer waar ik was. De goudachtige plafonds veroorzaakt door ook weer bepaalde bacteriën, waren wel mooi om te zien, maar ik dacht vooral: “hmm, waar is die trap naar boven ergens?” Toen ook Robin begon te twijfelen, kreeg ik het helemaal. Gelukkig liep er nog een ander koppel achter ons die de uitgang wel wist. Robin zijn intuïtie bleek juist en we waren op het juiste pad aan het lopen. Oef.

Skull Cave was een grote grot die met een aantal trappen een eind naar beneden afdaalde, waar je op een vloer van ijs kon kijken. Vroeger werd hier tijdens rondleidingen op geschaatst maar nu is er een pak minder ijs en kan je er niet meer op.

Valentine Cave was de laatste grot die we bezochten. Daar zag je duidelijk een lava tube, want het leek alsof je in een tube tandpasta wandelde. De grot was een lange ovalen tube. Toen de wanden lager en lager werden en je echt moest kruipen, zijn we teruggedraaid. Zonder knielappen en een helm zou dat te pijnlijk zijn, maar ook dit was een leuke grot.

Conclusie van de dag: Lava Beds is een leuk park, zeker ook met kinderen, want je kan op je eigen tempo elk gat in de grond inkruipen waar je maar wilt inkruipen :-) Je kan een kaart kopen en zoals de echten met helm op verkenning gaan in smalle spleten. Of je kan zoals wij makkelijk begaanbare grotten verkennen en toch ook onder de indruk zijn. Het is in het begin wel wat eng om zo’n donkere grot in te gaan langs een trapje of ladder met enkel een zaklamp, maar het heeft zeker iets. Als we hier ooit terugkomen, doen we de rest!