Vanmorgen konden we nog eens lekker uitslapen. De wekker stond pas om 8 uur. Maar natuurlijk wekte mijn biologische klok mij al om 7 uur. Klaarwakker en vol energie met naast mij een Robin die nog heel ver weg was. Blijkbaar is mijn lichaam ingesteld op 8 uur slaap want gisteren lagen we er ook lekker vroeg in om 11 uur. Jammer eigenlijk dat we hier op 9 uur verschil met thuis leven, anders was mijn lichaam al zonder moeite perfect aangepast aan het nieuwe schooljaar. :-)

Lassen Volcanic was nog maar een uurtje rijden. In het visitor center kwamen we een man tegen die ons bezig zag met onze passports. Geïnteresseerd kwam hij vragen wat die boeken waren. Zo geraakten we aan de praat over alle nationale parken. Het grappige is dat de meeste mensen na 10 minuten wat gegeneerd afdruipen omdat wij vaak meer van hun land gezien hebben dan zijzelf. Vandaag was trouwens ons 29e nationaal park in de VS, zonder de National Monuments of state parks. Dat is natuurlijk veel.

Lassen Volcanic is een makkelijk park: je volgt gewoon de ene weg die erdoor loopt. Het eerste stuk van noord naar zuid zijn vooral uitkijkpunten op Lassen Peak, de meest zuidelijke berg van de Cascade Range, die we nu al meer dan een week volgen. De laatste uitbarsting was in 1915 (overal stickers en magneten om de 100e verjaardag te vieren) en ook de jaren daarna was de vulkaan erg actief. Hier en daar zijn daar nog zichtbare bewijzen van. Een eerste korte wandeling liep door Devastated Area, een gebied vol grote rotsblokken die daarheen gesleurd en geslingerd zijn tijdens die grote uitbarsting.

Deze morgen hadden we in de supermarkt fruit en slaatjes gekocht dus tegen de middag zochten we een picknickbank voor onze lunch. Een mooi plaatsje volgens het parkkrantje was op de top van de berg aan een meer. Mooi inderdaad, maar koud! En veel wind! Lekker lang genieten was daar niet aan de orde.

Nadien reden we ineens door naar de andere kant van het park, de meest zuidelijke ingang, om toch even in het Kohm Jah-mah-nee visitor center (wat een naam) te gaan kijken naar de stempels. Om 17u00 gaan de visitor centers meestal dicht en we wilden nog gaan wandelen zonder op onze klok te moeten kijken. Stom genoeg waren er geen andere stempels dan die we al hadden maar een sanitaire stop op een echte wc is altijd handig voor je gaat wandelen.

Dus terug naar het begin van het wandelpad. Lassen Volcanic is meer dan uitkijkpunten op bergen en vulkanen natuurlijk. Er is ook een gebied dat lijkt op een minimini-Yellowstone, met borrelende modderputten en stomende gaten in de grond, lekker stinkend naar rotte eieren. Dat gebied is te bereiken via een wandelpad waarbij je eerst 2 kilometer licht stijgt en dan op nog een halve kilometer redelijk snel daalt tot aan het vulkanisch gebied. Het is wel absoluut de moeite. Oké, we zijn in Yellowstone geweest en we zeiden de hele tijd tegen onszelf dat we niet mochten vergelijken, maar het blijft toch ontzettend spectaculair, ook al is het gebied een pak kleiner. En die geur… Grappig hoe we die geur associëren met Yellowstone, want het leek echt of we terug daar waren. Op dat pad merkten we ook dat we in Californië waren. We hoorden vandaag meer verschillende talen dan op de vijf vorige weken samen. We hadden het hier nog niet verwacht maar we zijn duidelijk in internationaal toeristisch gebied gekomen. Jammer genoeg was dat ook te merken aan de meisjes op flip-flops op het wandelpad, en de Chinese jongeren die gewoon in het dampende water gingen staan voor een foto… We stonden wat ver weg maar we moesten ons toch serieus inhouden om niet te roepen dat ze op het pad moesten blijven. Er stonden natuurlijk ook maar 20 bordjes met die mededeling…

Maar goed, de klim naar boven was op dat eerste stuk terug wel heftig. Gelukkig was het redelijk kort en ging het daarna rustig naar beneden. Ja, de Bumpass Hell Trail is een absolute must-do in Lassen Volcanic (genoemd naar meneer Bumpass die deze regio ontdekte en dacht dat de hel er zo moest uitzien, de arme man verloor zelfs zijn been nadat hij in zo’n poel van 116°C trapte en zwaar verbrandde).

Wat verder lag er nog een borrelend gat vlak naast de weg en ook dat blijft een heel raar zicht. Heel spectaculair!

Mooi op tijd kwamen we aan in ons schattig motelletje. De laatste dagen zitten we echt in the middle of nowhere, zonder ketenhotels of -restaurants en de motels worden schattiger en schattiger. Vaak worden ze uitgebaat door een wat ouder koppel die met veel liefde hun gasten ontvangen. Vandaag kregen we zelfs een king bed voor de prijs van een queen want het zit hier niet vol. Super!

Er zijn hier wel wat restaurantjes: een Chinees, een Mexicaan, een pizzeria, maar wij zijn gewoon de supermarkt binnengewaaid om te kijken wat ze te bieden hadden. We kwamen buiten met Frans zuurdesembrood (!), brie (!), salami en mortadella (!!), Boursin (!!!) en een fles wijn (!!!!), voor een heerlijke kaas en wijn op het grasveld aan onze kamer. Manman, dat heeft zooooo gesmaakt. Nu, voor de goedkoop moet je het niet doen, want de brie en de Boursin kostte elk 5 dollar, de tabouléh 6 dollar en het brood 3 dollar. Belachelijk duur dus. De drie kaneelkoeken die we meenamen (wat eigenlijk een belachelijk grote portie was) kostte nog het minst van alles. Toen we gisteren bij de Subway twee broodjes gingen halen, kostte dat 6 dollar voor ons twee. Je snapt dat mensen hier makkelijk naar van die ketens gaan, vers eten kost gewoon belachelijk veel. We kunnen er morgen natuurlijk nog van eten, dus op zich valt het wel mee. En de ananas, mango en avocado’s zijn hier ook zooooo lekker. Echt elk stuk dat we al kochten was gewoon perfect. Bij ons is dat precies toch moeilijker om die dingen eetklaar in de supermarkt te vinden.

Morgen rijden we naar Lake Tahoe en daarna duiken we de drukste regio van Californië in rond San Francisco en LA voor de laatste pretparken en nationale parken van de reis…