Iedereen die onze blog volgt weet dat wij niet van het type “roepers” zijn. Vaak bekijken wij alles van de positieve kant en beschouwen we de mensheid ook grotendeels als goed. We laten iedereen graag in z’n waarde en vinden het belangrijk om vooral naar onze eigen gedragingen te kijken voordat we oordelen over de houding van anderen. Hetzelfde durven we ook zeggen over onze kijk naar het gedrag van mensen tijdens de coronaperiode en de daaropvolgende versoepelingen. Het merendeel van de mensen doet z’n best en soms lukt dat en soms lukt dat minder goed. Dat is ons uitgangspunt. Toch zoveel mogelijk.

Wat we vandaag te zien kregen in Gardaland moeten we toch even kwijt.

Dit is misschien geen normaal verslag zoals je van ons gewend bent, maar eerder het relaas over wanpraktijken, stresserende situaties en ons afbrokkelend vertrouwen in de mensheid. Vandaag was immers de eerste dag waarop we ons stevig oncomfortabel hebben gevoeld op reis in deze coronatijden. We gingen dus naar Gardaland, een van de grootse pretparken van Italië. Sinds de versoepelingen hebben we al een aantal parken bezocht, o.a. Planckendael, de Efteling, Leolandia, Steinwasen Park en Tatzmania, waar steeds alles min of meer oké verliep. Of waar alles toch binnen de grenzen van het toelaatbare bleef zodat je je niet schuldig hoefde te voelen over je dagje uit. In Gardaland, onderdeel van de grote Merlin Group waaronder ook Sea Life, Madame Tussauds en Legoland vallen, verliep alles een pak minder onschuldig.

Het begon vanochtend al toen er complete chaos was op het plein voor de ingang en honderden mensen samengepakt stonden om aan te sluiten in een gigantische meandering voor de ticketcontrole. Bij de ingang van deze gigantische rij moest immers eerst gecontroleerd worden of je wel met de correcte tickets ging aansluiten. Gevolg: samentroepingen nog voor je kon aansluiten in deze zigzagrij. Overal stonden weliswaar bordjes met ‘1 meter afstand houden’, maar die afstond kon tussen de rijen nergens gegarandeerd worden met bv. spatschermen zoals in o.a. de Efteling. Aan het einde van deze meandering werden er een zestal vakken voorzien waar je kon aansluiten om je tickets te laten scannen, maar hier was nergens een medewerker te bespeuren om dit in goede banen te leiden.

Eenmaal binnen begon de complete Qoda-app waanzin.

Je moet via de app een plaats reserveren in de wachtrij van een attractie, krijgt dan te lezen hoeveel minuten je ongeveer nog moet wachten voordat je in de normale wachtrij (!) kunt aansluiten en je mag pas in die rij gaan staan als het jouw beurt is. Beetje zoals een nummertje halen op de markt. Geen idee wie dit systeem bedacht heeft, maar alles aan die app werkt eerder averechts. Het idee is natuurlijk logisch: hou mensen zo lang mogelijk uit de rij om geen samenscholingen te krijgen. So far, so good. Helaas verschuift de app dit probleem alleen maar. De timing klopt immers zelden. Zo krijg je vijf minuten op voorhand een notificatie om je alvast naar de attractie te begeven, maar geregeld bleef de app 20 à 30 minuten lang ‘nog 5 minuten’ aangeven waardoor 9 minuten wachten er plots 35 werden. Dat is niet alleen vervelend, maar zo stonden er steevast grote groepen mensen vlak voor de ingang van de attractie te wachten op het moment dat de Qoda-app hun de verlossende melding gaf dat ze eindelijk aan de beurt waren. Van enige social distancing was op dat moment geen sprake zodat we telkens een rustigere plaats opzochten om onze beurt af te wachten.

Wanneer het uiteindelijk onze beurt was, moesten we ons plots begeven door die opeengepakte mensenmassa wat niet meteen een heel comfortabel gevoel gaf…

Bovendien is de app behoorlijk familieonvriendelijk, want als je per twee een attractie reserveert, moet je ook samen in de rij gaan staan. Niet te doen dus met onze peuter om die timing goed te krijgen. Wanneer die app ook nog eens wachttijden stelselmatig langer maakt, is het helemaal niet te doen om het wat te plannen. Zeker met Ellis die ongeduldig op zoek wilde naar een lange glijbaan. We wisten al snel dat het een moeilijke dag ging worden qua organisatie…

Dus splitsten we op. Robin ging de wachtrij in bij Blue Tornado, een Vekoma SLC (mét bonushelix), terwijl ik met Ellis naar het Flying Island ging (zoals de Pagode maar dan minder mooi). Ook daar werd duidelijk dat veel Italianen zich niet aan de regels houden. Mensen liepen niet door tot aan het einde, gezelschappen raakten daardoor opgesplitst, in dat smalle gangetje passeerden verschillende kinderen ons, echt oké was het niet.

Nadien nam Robin Ellis mee naar een (overigens mooie) kinderspeeltuin met massa’s glijbanen, terwijl ik in Blue Tornado stapte (ik zweer het nu echt: nooit doe ik nog een Vekoma SLC). Na al 30 minuten gewacht te hebben in de Qoda-app voor deze achtbaan, sta je vervolgens nog 15 minuten in de rij tussen een hoop mensen die niet eens één meter afstand kunnen houden. Onze peuter van twee begrijpt het prima hoor: op de gele bolletjes mag ik staan. Leuk! Spelletje! Voor bezoekers van Gardaland blijkt het te ingewikkeld te zijn. Ah ja en die meter afstand die in principe gehouden moet worden, geldt natuurlijk niet tussen de rijen. Uiteraard nergens spatschermen en wanneer er al duidelijk werd gemaakt dat er telkens één “baan” van de meandering moest vrijgehouden worden (door er geen gele stippen te plaatsen zoals bij bv. Shaman) werd ook dit vrolijk aan de Italiaanse laars gelapt. Overigens is één meter best weinig. Eigenlijk is dat de afstand die je vroeger in ideale omstandigheden ook al hield van de groep voor je.

Toen ik weer terugkwam van de Vekoma SLC-hel, moest de speeltuin net ontsmet worden. Dus alle kinderen eruit, medewerkster erin met een rugzak vol ontsmettingsmiddel en hier en daar werden wat stukken speeltuin nat gespoten. Verschoning: “ontsmet”. Dit werd trouwens overal gedaan: bij de achtbanen werd de trein na elke rit ontsmet met een vernevelaar en bij de vliegtuigjes in het kindergebied was onze broek al snel nat van het ontsmettingsmiddel dat daar na elke rit werd opgespoten.

Daar zijn ze in Gardaland overigens wel goed in: “safety theatre”.

Zo werden de wachtrijen en attracties dus af en toe besproeid met wat ontsmettingsmiddel, er was uiteraard de obligatoire temperatuurscan aan de ingang en iedereen moest bij het instappen van de volle achtbaantrein z’n handen nog ontsmetten met de minieme hoeveelheid handgel die uit het toestel kwam. En natuurlijk verplicht plastic wegwerphandschoenen aan in de winkels. Natuurlijk! Stel je voor! Op zich is dat allemaal oké, maar het is allemaal schijn om met de écht belangrijke maatregelen (afstand houden) laks om te springen en niemand te moeten wijzen op hun verantwoordelijkheden. Lees: op hun eigen verantwoordelijkheden als park.

Een ontzettend vals gevoel van veiligheid werd dus gecreëerd om nog maar te zwijgen over het hanteren van “het mondmasker” als passe-partout om de hele social distancing compleet overboord te gooien.

Want hoewel het park zich sterk maakt dat overal een meter afstand kan gegarandeerd worden, was dit niet alleen in de wachtrijen, maar vooral in de attracties zelf nauwelijks te merken. Treinen werden volledig gevuld en dat zelfs door oneven groepen met elkaar te combineren waardoor het geregeld voorkwam dat je naast een wildvreemde moest plaatsnemen. Een park dat bekendstaat als een notoire capaciteitsverminderaar om zoveel mogelijk voordringpassen te verkopen gaat nu opeens zoveel mogelijk capaciteit draaien… En opnieuw dat mondmasker als vrijgeleide om je vooral niet te moeten houden aan die regels. Het werd zelfs letterlijk tegen Robin gezegd toen in een achtbaan iemand anders naast hem werd gezet en Robin protesteerde: “ja, maar jullie dragen toch een mondmasker,” was dan het standaardantwoord.

Iedereen dus gezellig dichtbij elkaar zoals in “the good old days”.

Al vrij snel hadden we in de gaten dat die Qoda-app een lachertje was en dat het waarschijnlijk zonder problemen zou lukken om met oude screenshots van reservaties toch de wachtrij te betreden. Het sowieso ongeïnteresseerde personeel was ook op dat vlak extreem laks waardoor het plannen van ons bezoek mét peuter en zonder baby switch wat vlotter ging. Kwam er toch een vraag van een iets oplettender personeelslid? Gewoon reageren in het Engels en er werd al geen moeite meer gedaan.

Met dezelfde nonchalance werd er ook gereageerd wanneer je iets opmerkte over het gebrek aan afstand tussen de bezoekers. Er werden nog net geen schouders opgehaald. Gardaland probeert te schermen met hun “veiligheidsteam dat actief toeziet op het naleven van de regels” dat vervolgens zelf de aangeduide looprichtingen negeert… Ook het verplicht dragen van een mondmasker voor iedereen boven de zes jaar werd nauwelijks opgevolgd en ook hier werd er nauwelijks gereageerd door het personeel dat trouwens ook vaak hun mondmaskers af hadden of verkeerd droegen. Hoeveel mondmaskers we hier al zien hangen hebben onder de neus… Draag er dan gewoon geen en hou de schijn niet op. Het werd helemaal frappant toen er toch eens een personeelslid langs de neus weg (ha!) opmerkte dat iemand verplicht z’n mondmasker moest dragen in ‘I Corsari’, de vakkundig om zeep geholpen bootjesdarkride van het park. De personen in kwestie deden het netjes om, maar éénmaal de boot weg, vielen de (mond)maskers weer af om ze vervolgens net voor het betreden van het station weer op te zetten.

De eigenaar van onze AirBnB zei het hier nochtans zo mooi bij aankomst. “Zo’n mondmasker dragen is natuurlijk niet aangenaam, maar we doen het uit wederzijds respect voor de personen die we ontmoeten.” In Gardaland zaten we opeens in een andere wereld, maar iedereen in pretparkland weet natuurlijk al langer dat er één ding is dat iedereen standaard uitschakelt zodra ze de poorten van een park betreden: hun verstand.

Door die lakse houding en de idiote Qoda-app deden we zonder problemen met een reservering van enkele uren ervoor Raptor, een B&M Wing Coaster, waarbij Robin eerst in de rij ging, terwijl ik een hopeloze poging deed een vermoeide Ellis een dut te laten doen. Maar het kind heeft intussen een stevige fomo (fear of missing out) ontwikkeld, dus slapen was het laatste wat ze wilde doen. Nadat ik met dezelfde stokoude reservering de baan kon doen, overigens ruim de zwakste wing coaster die we al deden, vond ik Robin en Ellis terug in een kindergebied, in de tractorrit. Dat was immers één van de weinige attracties die in gebied geopend waren. Ellis vond dat zó leuk dat ik haar maar liet doen zolang ze wilde, terwijl Robin nog naar een andere achtbaan ging. Ik ben de tel kwijt geraakt, maar ik denk dat ik de rit door de boerderij toch zeker 15 keer na elkaar heb gedaan.

In de delen die eerder op families en kinderen gericht waren, was het gelukkig een pak aangenamer. Een opvallend verschil met de bezoekers bij de stevigere attracties bij wie een duidelijke “je m’en fous”-mentaliteit aanwezig was. Het besluit was dus om te blijven opsplitsen. Iemand bij Ellis, terwijl de ander snel een achtbaan ging doen waarbij je dan zelf maar zoveel mogelijk je best deed om alles verantwoord te houden: steeds je mondmasker dragen, eigen handgel voorzien en (demonstratief) afstand houden in de wachtrijen op het gezelschap voor je. Dan had je jezelf toch al iets minder te verwijten…

We hadden het uiteindelijk echt wel gehad met dat stresserend gedoe waardoor we onze dag vroegtijdig afsloten met een gezamenlijk ritje in de kinderachtbaan en dat maakte ‘Ortobruco Tour’ de 6e achtbaan voor Ellis. Twee jaar, dames en heren! Ze vond het zo leuk dat ze nog eens wou! Voor de statistieken: Robin deed vandaag zijn 700ste achtbaan. We voorzien vast ergens taart voor dit heugelijk moment. Nadat we de plastic wegwerphandschoentjes hadden aangedaan – deze maatregel werd dus wél streng opgevolgd – konden we nog de traditionele magneet in de winkel kopen, maar we waren in ieder geval heel blij om terug in ons rustige huisje tussen de wijngaarden te zijn om nog een plonsje te kunnen doen in het zwembad.

Enfin, zoals gezegd is al dat gezeur en geklaag niet zo onze gewoonte. Meestal proberen we zo positief mogelijk te kijken naar alles rondom ons, maar vandaag was dat heel moeilijk. We hebben vanmiddag zelfs hard getwijfeld of we niet gewoon meteen naar huis zouden gaan. Waren we beter meteen weggegaan? Misschien. Hadden we dit kunnen weten op voorhand? Misschien. Het punt is dat we vandaag voor het eerst erg schrokken van de nonchalante houding van het merendeel van de bezoekers. Dit was een van de meest getroffen streken in Europa, mensen zijn hier weken in totale lockdown geweest en nu: they don’t care. Wij begrijpen dat niet.

Een pretparkbezoek kan echt prima coronaproof zijn, dat hebben we de afgelopen weken al meermaals kunnen zien, maar veel hangt af van het park dat hun bezoekers actief moet aansporen om zich aan de regels te houden en van de bezoekers om zich verantwoord te gedragen. Wanneer beide factoren helemaal niet aanwezig zijn, dan gaat het eerder vroeg dan laat (opnieuw) stevig foutlopen.

Het enige wat we nu kunnen doen is anderen waarschuwen en zeggen: ga nu NIET naar Gardaland.

Je kan je dag hier in deze streek op veel andere plaatsen beter en vooral veiliger doorbrengen. Door dit zeer stresserende bezoek hebben we ook besloten om geen bezoek te brengen aan het naburige Movieland, maar ons mee te focussen op kleinere, familiare uitstapjes hier in de streek. Of om gewoon extra te genieten van ons vakantiehuisje!

Benodigde tijd: één volledige dag (in normale omstandigheden, momenteel raden we een bezoek absoluut af)
De moeite omdat… groot attractieaanbod en naast het Gardameer
Te vermijden omdat… geen naleving van coronamaatregelen, duur, veel gesloten attracties en veel attracties kennen een betere variant dichterbij
Score: 2/10