Vandaag planden we dus een extra dagje Carowinds in (dat trouwens wordt uitgesproken als ‘kerowinds’ en niet ‘kerowaainds’ wat we altijd dachten).

Het park heeft 14 achtbanen, en 1000 kermiskraampjes waar je extra voor moet betalen en dan kan je een of ander knuffelbeest, bal of banaan winnen. Voor de rest is er weinig te beleven en ook veel sfeer en gezelligheid is er niet te vinden. Dat was dus even wennen na het übergezellige Dollywood.

Van de 14 achtbanen zijn er 3 zeker de moeite: Afterburn, een B&M inverted, Intimidator, een B&M hyper (die pakker leuker is achteraan dan vooraan) en Nighthawk, een Vekoma flying en daarom ook bekend bij achtbaankenners. Vekoma heeft namelijk een heel eigen systeem bedacht waarbij de stoelen achteruit worden gekanteld, je gaat dus op je rug liggend met je hoofd naar voren de lift op en dan draait de baan en hang je eronder te bengelen en dus te vliegen. Wat volgt zijn bijzondere ervaringen in de looping, compleet gedesoriënteerd zijn, variaties van vooruit achteraan, op je buik, op je rug enz. Maar die stunteligheid in de constructie maakt het eigenlijk een hele leuke achtbaan.

In de wachtrij geraakten we aan de praat met een familie uit de buurt, met moeder Diane, dochters Brooklyn, Kaitlin en nog wat kinders waarvan we de namen niet kennen. Heerlijke meisjes, die ronduit vragen begonnen te stellen en ons hun hele leven vertelden. Ze wilden om te beginnen vooral weten of er inderdaad een land was dat Turkey heette, want daar hadden ze van gehoord en dat vonden ze te grappig. Brooklyn bleek een redelijk autistisch meisje te zijn, dat zich vastklampte aan Robin en in de achtbaan per sé naast hem wilde zitten en hij moest haar handje vasthouden. Ze vertelde ook dat ze een niertransplantatie had gehad en toen ze haar e-mailadres gaf, wilde ze ook meteen haar paswoord erbij geven als dat nodig was. Te schattig!

Het viel vandaag trouwens echt op hoe alle kinderen zomaar ineens tegen je beginnen praten. Zo zat er in het mijntreintje een jongen voor ons die out of the blue vermeldde dat hij zaterdag 11 werd, dat hij op het platteland woonde en dat niet zo leuk vond, dat we onze handen in de lucht moesten houden tijdens de rit en dat ik aan de binnenkant zat en Robin aan de buitenkant van de meeste bochten. Zelfs tijdens de rit bleef hij maar babbelen. En ook in een andere wachtrij waren drie jonge meisjes erg nieuwsgierig of we die achtbaan al eens gedaan hadden.

Op het einde van de dag, kwamen we het gezin van Diane weer tegen in de wachtrij voor Intimidator. Toen Kaitlin ons zag, kwam ze meteen naar ons toe gelopen en brulde ze: high five!! Zalig kind. Brooklyn kwam ook uit de rij gelopen en vroeg of ze de achtbaan met ons mocht meedoen. Can I ride with ya’ll? Natuurlijk! En zo hadden we er plots een kind bij. Nog schattiger werd het toen ze plots: “I missed you,” zei tegen Robin. En ook hier moest hij weer naast haar zitten (want vrouwen vertrouwde ze niet, zei ze tegen mij). Te grappig. Na de rit probeerde ze nog een ijsje te krijgen van ons, want van haar moeder kreeg ze dat niet, maar toen ze bot ving, ging ze dan maar naar het vuurwerk kijken. Ja, de mensen zijn hier doorgaans toch socialer dan bij ons. Je geraakt hier zo makkelijk aan de praat met iedereen…

Morgen gaan we terug naar Carowinds en gaan we ook het waterpark eens in, en met een boekje wat in de zon liggen. Goodnight ya’ll!