Het was uiteraard niet gemakkelijk dit jaar. Zouden we op reis gaan of niet? Alles was in januari al gepland en lag vast, maar door het coronavirus was het lang onzeker of onze reis kon doorgaan. Toen eenmaal duidelijk werd dat reizen wel zou mogen, twijfelden we nog of het wel verantwoord zou zijn. Uiteindelijk beslisten we toch te vertrekken. We gingen sowieso met de auto en niet al te ver, dus we zouden altijd terug kunnen keren als dat nodig zou zijn.

Vandaag was het dan zover. Gepakt en gezakt vertrokken we naar onze eerste tussenstop in het Zwarte Woud. De rit ging vlot en Ellis sliep nog meer dan een uur in de voormiddag. Het was wel bevreemdend om in een extreem rustig baanrestaurant te komen: amper auto’s, amper mensen, slechts een paar basic gerechten te krijgen en een eerste contact tracing formulier om in te vullen. Gelukkig was de speeltuin open en kon Ellis even haar energie kwijt, want die had ze uiteraard in overvloed na een lange autorit.

Ook de rest van de rit verliep vlot en tegen 16:30 waren we in onze vakantiewoning (FeWo Connerhof) in Todtnauberg. Dat ziet er weer zo fantastisch uit dat we hier langer dan drie nachten willen blijven.

Toen we trouwens een paar weken geleden wat activiteiten hier in de buurt aan het opzoeken waren, hadden we al snel door dat hier véél te doen is en dat we hier dus zeker nog eens terug naartoe moeten komen voor een langere periode.

We hadden geen zin om te koken dus gingen we een restaurantje zoeken in Todtnau, het dorp beneden (ons huisje ligt wat hoger op de berg). Tripadvisor adviseerde Willy’s Bar en zij hadden nog een plaatsje op het terras zonder dat we gereserveerd hadden. Je zou zelfs zeggen dat er hier geen virus gepasseerd is. Alles verliep bijzonder gemütlich en naast het ontsmetten van je handen bij het plaatsnemen was er weinig opvallend. Behalve de obers droeg niemand een mondmasker, maar er was ruim voldoende afstand tussen de tafels.

We waren het zesde gezelschap op het terras en daarmee zat het vol. Een klein terrasje dus en vooral: het was er muisstil! Niemand zei een woord en iedereen keek naar ons. Later werd duidelijk dat iedereen iedereen kende, niet moeilijk dus dat drie verdwaalde toeristen misschien wat vreemd waren hier. Wij schoten echter in een paniekske want met onze Ellis op restaurant gaan, heeft al eerder huwelijkscrisissen veroorzaakt. Maar deze keer waren we voorbereid. Ik had een zakje volgeladen met kleine nieuwe dingetjes om haar te entertainen op moeilijke momenten: in de auto, op restaurant enz. Ellis had bovendien honger en dat maakt het er doorgaans niet makkelijker op, dus werd de houten puzzel met deurtjes en magneetjes bovengehaald.

Het was een hit! Het kind was stil en speelde braaf en wij voelden ons de ouders van de eeuw!

Het eten was trouwens inderdaad wel lekker, maar zwaar en veel. Mijn pasta van de chef met diepvriesgroenten en een dikke room-, boter-, knoflooksaus was niet echt verfijnd te noemen, en Robin zijn portie schnitzel was zo groot dat zelfs hij het er moeilijk mee had. Om over Ellis haar kinderportie schnitzel nog maar te zwijgen!

Ik weet niet of ze pas terug open waren, maar de serveerster was er toch niet helemaal met haar hoofd bij. Ze bracht slaatjes naar de verkeerde tafels, moest meermaals vragen wie wat nu weer besteld had (altijd voor het hele terras, dus wij wisten intussen ieders bestelling beter dan zijzelf) en élk bord (behalve het onze) belandde minstens een keer op de verkeerde tafel voor het bij de juiste persoon terechtkwam.

Het was er op z’n minst bizar. Toen iedereen uiteindelijk z’n juiste gerecht voor zich had, kwam de kok supervriendelijk vragen of alles oké was. Toen er nog een ander gezelschap arriveerde, riep de kok naar een grote tafel waar intussen 2 plaatsen vrijgekomen waren of het oké was dat zij bij hen kwamen zitten. “Ja, tuurlijk!” – “Ga daar maar zitten, maar afstand houden hè (knipoog) En zet uw mondmaskers maar op”, grapte hij (terwijl er niemand met een mondmasker zat). Het was op z’n minst relativerend en het deed eigenlijk goed, om even wat meer relax met de situatie om te gaan. Het is hier natuurlijk geen stad, niet dichtbevolkt en extreem rustig, dat ze het hier wel anders moeten ervaren hebben…

Oh ja, en Ellis bleef zich de hele avond bijzonder voorbeeldig gedragen, maar onze nieuwe speelgoedjes zijn allemaal al wel geïntroduceerd. Hopelijk blijven ze hun effect niet missen bij volgende restaurantbezoekjes!