Omdat Texel vorig jaar zo goed was meegevallen, beslisten we om oud op nieuw ook dit jaar op een rustige plek in de natuur door te brengen. We wilden al lang eens naar Pas de Calais dus zochten we in die streek een huisje om de laatste dagen van 2015 en de eerste van 2016 ontspannend door te brengen met wandelingen maken, spelletjes spelen en series kijken.

Op Airbnb vonden we een knus zolderappartement in Wimille dat verhuurd werd door Flo en Ali en dat werd onze uitvalsbasis. Zo via Airbnb iets boeken is toch altijd spannend, want je komt gewoon bij particulieren terecht die iets verhuren, maar het appartementje kreeg lovende recensies dus zou het wel meevallen.

Een paar dagen voor we vertrokken, kregen we een bericht van Flo en Ali of het mogelijk zou zijn om tegen 18u in te checken i.p.v. ’s namiddags want hij kon er pas dan zijn. Een beetje een streep door onze rekening, want we wilden gewoon ’s ochtends vertrekken en ons ’s middags rustig installeren, naar de supermarkt gaan enz. Maar ja, niks aan te doen, we pakten dus dinsdag op het gemak in en tegen half 5 stonden we aan de toeristische dienst in Wimereux voor een wandelgids die we online hadden gezien. Uiteraard was die wandelgids er niet meer maar misschien in Wissant nog wel… Dan moeten we morgen daar even gaan kijken.

De resterende tijd maakten we een wandeling langs de dijk van Wimereux, zagen een mooie zonsondergang en wandelden terug langs de winkelstraat, waar de verschillende bakkerijen met patisserie en chocola onze ogen uitstaken.

We werden hartelijk ontvangen door Ali en konden dan eindelijk het appartementje in. Het was inderdaad knus, had alles wat we nodig hebben en leek een beetje op de schuur waar Robin vroeger woonde. Schattig dus. Alleen ligt het in zo’n typisch oud huis en ligt de vloer dus helemaal scheef, geen enkel meubel staat recht en alles is nogal bric à brac samengesteld. De keuken en badkamer zijn heel basic, maar we hebben voor 4 dagen een eigen appartement aan de Opaalkust dus we klagen niet!

Onze eerste taak was om inkopen te gaan doen. Vlakbij was een Auchan, een gigantische supermarkt à la mega Carrefour. Mannen, druk dat dat daar was! Niet te doen! Bijna twee uur hebben we er rondgelopen op zoek naar hapjes en maaltijden voor de komende dagen. De chips hadden we wel snel gevonden en alle lokale specialiteiten hebben we uiteraard meegebracht: aïoli, pizza, zout en vinaigrette, met Baskische kruiden,… Enfin, we komen een tijdje toe. Maar we waren vooral compleet onder de indruk van de hoeveelheid foie gras die er lag. Zeker 30 meter toog lag vol met ganzenlever, eendenlever, hele levers, zot! Wij lusten dat stiekem heel graag maar ja, toch denk je altijd wel aan hoe het gemaakt wordt. Maar die Fransen hier! Amai, Gaia moest het gezien hebben… Nog typischer was het bord bij het restaurant tegenover ons appartement: foie gras à emporter. Niet te doen hoe zot ze hier zijn van foie gras! Afhaal-foie gras: het kan!

Tegen half 9 konden we dan eindelijk onze pizza’s in de oven steken en dat bleek geen sinecure. Mijn (niet zo lekkere) pizza was half verbrand en die van Robin werd maar niet gaar. Volgens mij hebben we de oven op de verkeerde functie gezet want dat ging niet vlot… Enfin, de zak met aïoli-chips was een aangename aanvulling op de mindere maaltijd.

Daarna keken we nog het laatste half uur van de zesde Star Wars film, waarbij we gisteren thuis in slaap waren gevallen, maar nu zijn we weer helemaal mee en kunnen we de nieuwe gaan zien!

De volgende dag gingen we de kustlijn verkennen. Wimereux hadden we al gezien, de volgende interessante stop die we tegenkwamen, waren Les Dunes de Slack, een natuurgebied. We gingen eigenlijk gewoon kijken op het strand, maar we vonden een leuke wandeling van 5,5km door de duinen die we wel zagen zitten. Het was zelfs behoorlijk warm uit de wind in de duinen in het zonnetje, maar toen we terug op het strand kwamen, was een muts toch handig. Het was in ieder geval een aanrader, de wandeling, die zoals overal in Frankrijk, zoals de GR’s, goed aangegeven was met gele lijntjes. Daarna gingen we nog naar Cap Gris-Nez en maakten we daar nog een korte wandeling.

’s Avonds wilden we op restaurant gaan maar het was geen sinecure om iets te vinden wat open of niet volzet was. Het eerste was gesloten, bij het tweede was het personeel nog niet gearriveerd en stond de dienster zenuwachtig te telefoneren met de kok die volgens haar nog lag te slapen (het was al 7 uur en de bar van het restaurant zat al stampvol!), bij het derde was nog wel plaats. Jammer genoeg was de kwaliteit van het eten maar matig. Robin zijn welsh was wel een vermelding waardig. Het is hier de plaatselijke specialiteit: een croque monsieur of simpele toast, overgoten met gesmolten cheddar met wat bier, mosterd en een spiegeleitje. Het smaakte echt lekker, maar zo zwaar dat dat was!

Op de laatste dag van het jaar gingen we net zoals vorig jaar een sealife museum bezoeken. Nausicaà is een bekend aquarium in Boulogne-sur-Mer waar we met plezier een paar uur spendeerden. Zoals vorig jaar sloten we ons bezoek af met het bijwonen van een trainingssessie van de zeeleeuwen. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden.

Een andere traditie is dat we altijd veel te veel eten kopen voor ons oudejaarsavonddiner. We hielden het ook dit jaar simpel: veel lekkere hapjes, als voorgerecht een typische streekpaté met een broodkorst rond, dan wat lekkere microgolfmaaltijden (ons keukentje hier is echt te basic om te koken) en een chocomoussetaart als dessert. We probeerden een nieuw spel dat we nog nooit gespeeld hadden, Bora Bora, wat niet zo simpel bleek. Na twee uur waren we door de spelregels en moesten we nog beginnen spelen… Natuurlijk hadden we al genoeg met de hapjes tijdens het spel en nadien het voorgerecht en bleef het hoofdgerecht gewoon in de koelkast staan om mee te nemen naar huis.

We strandden in de zetel met seizoen 5 van Homeland en chocomoussetaart en zagen een hele reeks fantastische en spannende afleveringen na elkaar tot we om half 3 niet meer wakker konden blijven en erbij in slaap vielen. Topreeks, absoluut! En schrikwekkend actueel…

Op onze laatste dag aan de Opaalkust gingen we Cap Blanc-Nez nog verkennen. We wandelden over het strand langs de witte kliffen 2 km tot het volgende dorpje en konden dan op de kliffen terug wandelen over een stukje van de GR120, de route du littoral, die de hele kustlijn volgt. Alweer een mooie wandeling bij een flauw zonnetje en een stevige wind.

’s Avonds speelden we voor het eerst een klein spelletje dat we uit Amerika meebrachten, een kaartspel gethematiseerd rond vulkanen en het bleek superleuk te zijn! Het was meteen ook het eerste spelletje van de hele week dat ik eens kon winnen. Oef, eer gered.

Qua streek vonden we Texel wel een pak meer charme hebben, meer variatie in de landschappen tijdens de wandelingen, specialer door ‘het eilandgevoel’. In Pas de Calais hadden we sneller het gevoel dat we het wel gezien hadden. Bovendien stoorden we ons een beetje aan het feit dat winkels en bakkers hier maar een paar uur per dag open zijn en de dorpjes stralen eerder vergane glorie uit dan schattigheid. We zijn natuurlijk verwend na al die prachtige spectaculaire kustlijnen deze zomer in Amerika, maar desalniettemin blijven Les Deux Caps toch ook een mooi stukje natuur. We hebben er zeker van genoten om de jaarwisseling hier door te brengen. De zorgen van 2015 zijn uit ons hoofd gewaaid en er is plaats voor nieuwe avonturen in 2016!