Om niet in het midden van de nacht te moeten vertrekken, boekten we voor vrijdagavond een hotel in de buurt van Dusseldorf en maakten onze vakantie zo ineens een nachtje langer. Het deed inderdaad deugd om pas om 8u naar de luchthaven te moeten vertrekken in plaats van om 4u ‘s nachts.

We geraakten vlot tot aan onze gate en het vliegtuig kon mooi op tijd vertrekken van een vlucht van 9 uur en 10 minuten tot in Atlanta. Best een lange vlucht dus, maar we kregen ze makkelijk gevuld met lezen, Denksportboekjes en series kijken.

En eten! Want man, wat een hoeveelheid eten kregen we geserveerd!

Dat lijkt met de jaren alleen maar toe te nemen: eerst een zakje zoute stokjes of nootjes, dan een warme lunch van kip met aardappelen of tortellini met kaassaus, dan nog een snack van crackers en smeerkaas en een granola reep en tot slot nog een soort van quiche met kip/prei of met kaas/groenten. Ook de kar met drankjes passeerde regelmatig. Geen supergrote porties allemaal, maar toch…

Na de lange vlucht komt altijd het spannendste gedeelte van de reis: hoe lang gaat de rij zijn bij de douane? En ze was lang… een lange rij mensen van twee verschillende vluchten en van de zeker 30 hokjes waren er 2 open. Twee! Ons geduld werd stevig op de proef gesteld. Gelukkig stonden we vlak achter twee Vlaamse meisjes uit Gent en Genk die naar Nicaragua en Costa Rica doorreisden en konden we de tijd wat doden door wat te staan keuvelen.

Dik anderhalf uur later (!) hadden we eindelijk die felbegeerde stempel in onze paspoorten staan, waren onze vingerafdrukken nogmaals gescand en onze gezichtjes op beeld vastgelegd en mochten we het land van Trump betreden. Hop, de volgende rij in.

Want bij de volgende security check was het al niet veel beter… Alweer een lange rij in die gelukkig iets sneller vooruit ging. Robin zijn rugzak werd wel van de band gevist en grondig doorzocht omdat er een mesvormig voorwerp te zien was op de scanner. Het bleek onze Suzukisleutel met sleutelhanger te zijn!

We dachten nog even mijn zwangerschap te gebruiken om een eerdere vlucht proberen te pakken te krijgen maar door al de verloren tijd was dat zelfs de moeite niet meer.

Na al dat wachten hadden we toch weer terug een hongertje gekregen, en toevallig was er toch wel een Panda Express in de luchthaven zeker? Heerlijk was het alweer, de chow mein met orange chicken (en beijing beef voor Robin en cream cheese rangoons voor mij)!

De tweede vlucht geraakte vlot ingecheckt, maar toch hadden we vertraging omdat het druk was om op te stijgen. Ik werd wakker tijdens het opstijgen en hoorde de vrouwelijke piloot nog zeggen dat het een ruwe vlucht ging worden door turbulentie, maar veel heb ik er niet van meegekregen. Af en toe werd ik wakker geschud, en Robin zei dat hij blij was dat de vlucht gedaan was, maar ik was vooral blij dat ik weer wat dichter bij een bed was…

Eerst moesten we nog de auto ophalen, naar het hotel rijden, snel nog wat drank inslaan en dan eindelijk ons bed in.

Op zich is het zeker te doen om naar Orlando te vliegen voor een week, maar bij de deur is het toch niet. Uiteindelijk zijn we toch 21 uur onderweg geweest…

Moeilijk om te slapen en meteen in het Amerikaanse ritme te komen, zal het gelukkig dus niet zijn.