Drie kuststadjes op een rij

Het derde Sloveense kuststadje dat we bezochten was Izola. Volgens de reisgids is dit het minst mooie van de drie (na Koper en Piran, die je vanaf de Izola zelfs ziet liggen). Izola betekent eiland en was dat vroeger ook. Tot Napoleon besliste er een schiereiland van te maken door de stadsmuren en enkele kerken af te breken en het puin hiervoor te gebruiken.

Veel verwachtten we dus niet echt toen we aan onze wandeling begonnen. Het was alweer bloedheet, maar we staken Ellis toch maar in de draagzak na het heuvelachtige kasseienavontuur in Piran. We zoeken sowieso voor onszelf altijd de schaduw op want in de zon is het niet uit te houden, en het briesje verfrist ook een beetje. In ieder geval gaf de draagzak ons wat meer bewegingsruimte en rust, want als de intussen bijna drie maanden oude Ellis kan rondkijken en niet hoeft te liggen, is het kind content en moppert ze niet.

Op onze weg naar het stadscentrum kochten we meteen de gebruikelijke souvenirs van postkaart tot magneet. Een routebeschrijving langs de highlights hadden we niet want veel was er in onze reisgidsen niet te vinden over Izola. We waren dus blij om op de dijk toch een kaart te vinden met wat gekleurde bolletjes op die bezienswaardigheden zouden zijn. Dat bleken er niet teveel te zijn: twee kerken, een plein en een museum. De haven was wel redelijk groot met verschillende steigers vol motor- en zeilboten.

We dwaalden wat door de straatjes en waren aangenaam verrast! Izola blijkt bekend te zijn om haar vele kunstgalerijen, en die zagen we dan ook overal in de smalle straatjes. De huizen waren erg kleurrijk en de houten (meestal gesloten) gekleurde luiken aan de ramen maakten de aanblik van de straatjes heel sfeervol.

Ook hier zijn geen zandstranden te vinden, maar toch lag het naast de zee vol mensen: op het gras in het parkje (zelfs vlak naast bordjes met een duidelijk pictogram dat je daar niet mocht liggen), maar ook gewoon op het beton, aan de kant van de weg. We snappen niet wat daar zo leuk aan is, maar toch leken een hele hoop mensen het gezellig genoeg te vinden om zo hun dag door te brengen.

Wij hadden intussen een slapende dochter die toch wat honger begon te krijgen (en wij zelf ook), dus nestelden we op een terras van een restaurantje dat er gezellig uit zag. De menukaart op de tafels was enkel in het Sloveens, dus we hadden geen idee wat ze zoal serveerden, maar we zouden wel zien. De vriendelijke dienster kwam uitleggen dat het een visrestaurant was – “So no meat or pizza okay?” – en vertaalde al ratelend zowat de hele kaart. Wij zijn niet altijd de grootste visliefhebbers maar het zag eruit alsof ze wisten wat ze deden dus ging ik voor de mix aperitiefhapjes waar zij, volgens de lieve dame, bekend om staan en Robin koos de gefrituurde calamares. We zouden alles dan wel delen. Het bleek inderdaad ongelofelijk lekker! Fris, vers en met een lekker sausje. Daar kunnen wij zo content van worden als we kwalitatief eten voorgeschoteld krijgen. Ondertussen zat Ellis gewoon mee op onze schoot wat rustig rond te kijken en content erbij te wezen.