Vanochtend gingen we voor het eerst ‘rush tickets’ halen, tickets die aan de kassa van het theater de dag zelf worden verkocht tegen fikse kortingen. Er zijn er altijd maar een klein aantal beschikbaar dus je bent best op tijd aan het theater. Wij stonden in de rij iets na half 10, een half uur voor de kassa open ging en waren al nummer 15 en 16… Hmm, zouden er wel zoveel rush tickets zijn? En inderdaad, er was nog maar 1 goedkope kaart en de andere zou dan meer dan 100 euro kosten. We kozen er dan maar voor om helemaal achteraan in het theater te gaan zitten voor een dikke 50 euro. Dat is natuurlijk nog niet goedkoop maar naar New Yorkse maatstaven best oké.

The Color Purple vertelt het levensverhaal van drie zwarte vrouwen in het zuiden van Amerika aan het begin van de 20e eeuw, een tijd waarin slavernij is afgeschaft maar de gevolgen nog sterk voelbaar zijn. Hoofdpersoon Celie (Cynthia Erivo) leidt een leven dat gedomineerd lijkt door armoede, misbruik en geweld. Maar Celie maakt zich vrij door haar eigenwaarde te vinden en op te komen voor haar persoonlijk geluk. Ze wordt daarbij geholpen door haar schoonzusje Sofia en door Shug Avery, een rondreizende zangeres.

Terwijl we stonden te wachten, werden we aangesproken door een crew van CBS, een groot Amerikaans televisiestation dat een Thanksgivingspecial ging opnemen met de cast van The Color Purple. Ze hadden nog publiek nodig om de eerste drie rijen van het theater te bezetten. Die kans lieten we niet liggen en zo konden we ’s ochtends al helemaal ontroerd worden door Cynthia Erivo, de hoofdrolspeelster en Tony Award-winnares.

Ze moesten hun nummer drie keer zingen en dat vonden wij niet erg. Zo’n mooi nummer! En wij maar janken…

Wie goed kijkt naar onderstaand filmpje (het is echt genieten!), kan misschien onze achterkanten op rij 3 ontwaren… Hoera! Alweer op de Amerikaanse tv geweest!

Daarna was het tijd voor nog meer emoties, want we gingen het 9/11 Museum and Memorial bezoeken. Op de plaats van de ramp zelf werd een groots museum opgezet waarin nog een aantal restanten van de torens zelf verwerkt zitten. Moeilijk te beschrijven, maar het is allemaal erg imposant en treffend gedaan. Dat is zo’n museum dat je toch ooit een keer bezocht moet hebben. Vooral alle voorwerpen, kledingstukken en brokstukken van de vliegtuigen zijn erg pakkend…

Ook het herdenkingsmonument buiten is erg indrukwekkend. Twee grote putten, exact op de plaats waar de torens stonden, maar nu gevuld met water, water dat langs de randen naar beneden stroomt en op die randen staan alle namen van de slachtoffers. Op de namen van de mensen die die dag jarig zouden zijn, legt het museum een roos. Heel sereen. Zelfs zoveel jaren later blijft de sfeer daar nog wat onwezenlijk.

Benodigde tijd: minimum 3 uren
De moeite omdat… knappe, serene en duidelijke opbouw en tentoonstelling
Te vermijden omdat… beklemmend en confronterend
Score: 10/10

’s Avonds konden we dan echt naar The Color Purple gaan zien, van helemaal bovenin het theater. Gelukkig was de zaal niet uitverkocht en konden we nog enkele rijen naar beneden en kwamen we uiteindelijk terecht op twee fantastische plaatsen om daar te genieten van een formidabele musical met Cynthia Erivo als buitengewone leading lady. Buitenaards om haar de rol van Celie te zien vertolken!