Vanmorgen verlieten we met pijn in het hart het All Star Value Motel. Wat een leuke, gezellige en schattige plek was dat! Als we ooit terugkomen, weten we al waar we gaan logeren!

Uiteraard heeft Wisconsin Dells ook een pretpark: Mount Olympus. U raadt het al, gebaseerd op de Griekse goden en mythologie. Elke attractie en elk restaurant heeft een naam die hieraan gerelateerd kan worden en hier en daar staan polyester zuilen of een paard van Troje neergeplant. Verder dan dit gaat de thematisering helaas niet, al vonden we vanmiddag ook één eetplek waar we een lekker Grieks slaatje konden eten, met tomaat, feta, tzatziki en gyros en al. Heerlijk!

De achtbaan ‘Cyclops’ was de beste van het park: kort maar krachtig. ‘Pegasus’ was vooral pijnlijk en ‘Zeus’ was oké maar ook geen uitschieter. (Allemaal houten CCI banen voor de kenners). Best grappig hoe ze hier trouwens enkel houten achtbanen hebben gezet die allemaal als een wirwar over en onder elkaar lopen. Omdat er nog geen staal was in de Griekse Oudheid?

Maar je komt natuurlijk naar het park voor Hades 360, een houten achtbaan van The Gravity Group die een paar jaar geleden zijn suffix 360 kreeg omdat een bocht werd vervangen door een looping. Best spectaculair voor een houten achtbaan maar met stalen supports gaat dat natuurlijk al een pak makkelijker. Bij die update kreeg de baan ook nieuwe treinen (Timberliners, red.) die in de gespecialiseerde achtbaanliteratuur vrij kritisch onthaald werden. We waren dus heel benieuwd. Ons geduld werd ook stevig op de proef gesteld want elke achtbaan in dit park heeft maar één trein. Bij die drie kleinere zorgde dat niet meteen voor langere wachttijden maar bij Hades 360 wel. Bovendien waren er weer niet-Amerikaanse arbeidskrachten zonder een greintje arbeidsvreugde aan de slag als operators, die een tempo – geeuw – aan de -gaap – dag legden – staar – waar we zelf moe van werden. We beginnen ons een beetje te schamen als dit hét beeld is dat Amerikanen van Europeanen krijgen… Dit resulteerde in een dispatch tijd van jawel 7 minuten voor één trein. Een snelle rekensom leerde ons dat de capaciteit ongeveer op 100 man per uur lag, wat gewoon schandalig belachelijk weinig is voor zo’n achtbaan die in 2005 zelfs op nummer 7 van de beste houten achtbanen ter wereld stond (in 2013 op nummer 31, red.)! Nu, we begrijpen niet zo goed hoe ze daar ooit terecht gekomen is, want ze gaat wel heel hard en sjeest door een donkere tunnel, maar verder is ze nu ook niet zo interessant. De nieuwe treinen zitten comfortabel maar je voelt amper iets van de baan. De looping is wel leuk maar je gaat voor de rest gewoon precies de hele tijd rechtdoor. Bochten of hellingen worden precies erg afgezwakt door de treinen. Enfin, leuke baan maar toch wat overroepen. Zeker als je er een uur en drie kwartier voor hebt staan wachten.

We probeerden ook nog een van de vele go-kart banen die het park rijk is, en uiteraard kozen we die die door het paard van Troje rijdt! Natuurlijk! De teleurstelling was groot toen we merkten dat je niet helemaal naar boven mag rijden maar enkel onder het paard doorgaat. Nu ja, ik had nog nooit in m’n leven gekart dus ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker (die ik niet per se nog eens hoef te herhalen :-)).

Vanochtend was het weer trouwens helemaal betrokken, er vielen trouwens wat druppels en het was niet warm dus nam ik een truitje mee. We hadden wel beter ons zwemgerief meegenomen want twee uur later klaarde het op en werd het weer behoorlijk warm. Mount Olympus heeft ook een waterpark, zowel indoor als outdoor met een lazy river die ze ‘River Troy’ genoemd hebben. Troy?? River Styx was volgens de mythologie iets accurater geweest, maar ja, daar is geen Disney- of Hollywoodfilm over gemaakt dus zal die naam misschien wat moeilijker gelegen hebben… Er was zelfs een golfslagbad dat een grote golf voortbracht om de paar minuten, zoals in Typhoon Lagoon, maar dan ietsje kleiner. Nu hadden we nog meer spijt dat we onze zwemkleren niet mee hadden gebracht…

Het stukje indoor pretpark was heel zielig, echt vergane glorie met een zo goed als lege, lelijke hal. Verder had het hele park wat een marginale uitstraling. Ook hiervoor smijten ze weer met kortingen en alle hotelgasten van het Mount Olympos resort mogen gratis binnen dus veel veeleisende gasten leek je hier niet tegen te komen. Het meest absurde van de zaak was dat de parking zowaar duurder is dan de onlineprijs voor wristbands. Om één auto te parkeren betaal je – hou u vast – 20 (!) dollar, terwijl onze wristbands amper 9 dollar kostten.

Vanavond ontdekten we de Red Robin, een heerlijke restaurantketen waar ze kwaliteitsvolle hamburgers serveren met lekkere dikke frieten. Een hamburger met rucola, een citrusdressing en zongedroogde tomaten met een heerlijke looksaus, het was de moeite!!

Oh ja, en Robin deed vandaag zijn 500e achtbaan! Avalanche, een achtbaan die hier in een klein pretparkje staat langs de kant van de weg waarvoor je per ritje betaalt. 500, check. (Ik zit intussen aan 286, de 300 komt eraan!)