Intussen is het bijna 2014, en het eerste trimester van het nieuwe schooljaar is gepasseerd. En we moeten eerlijk zijn: we zijn dit schooljaar toch een beetje ontheemd gestart. Het was stevig aanpassen na 6 weken van reizen en ons onderdompelen in de Amerikaanse cultuur en natuur. Niets moest, alles mocht. Buiten leven, overal veel ruimte (zowel letterlijk als figuurlijk), gewoon rijden, nationale parken ontdekken, genieten van the simple life in kleine Amerikaanse smalltown-dorpen. Je kan het je wel voorstellen dat het ons weken tijd heeft gekost om weer te wennen aan een leven tussen de schoolboeken en pubers, in een vast en strak ritme, vol deadlines en verplichtingen. Ondertussen hebben we ook nog even een huis gekocht en met de bijhorende stress die daarmee gepaard gaat, kunnen we toch zeggen dat we er geen gemakkelijk najaar hebben opzitten.

Gelukkig was er nog ons Eftelingabonnement. Daarmee kan je dus een heel jaar lang de Efteling binnen, maar wat weinig mensen weten is dat je ook één keer per jaar een bezoek mag brengen aan andere pretparken in Europa: Phantasialand in Duitsland, Parc Astérix in Frankrijk, Tripsdrill en Europa Park in Duitsland en nog een boel andere parken. Deze bezochten wij allemaal in september en oktober en voor de twee laatste planden we een weekendje Duitsland. 

We verklaarden onszelf redelijk zot toen we op zaterdag 28 september onze wekker om 4u zetten en om 5u al in de auto zaten richting Zwarte Woud, waar het grootste pretpark van Europa ligt: Europa Park. Gigantisch groot, maar we gingen toch proberen om alles in één dag gedaan te krijgen en de dag daarna terug huiswaarts te rijden met een tussenstop in Tripsdrill. Om eerlijk te zijn, stond ik niet te springen voor Europa Park. Er staan toch een aantal giga-achtbanen, waaronder één van 73 meter hoog, en in Amerika was me een dergelijke achtbaan toch niet zo goed bevallen. Maar goed, het was een mooie dag en gratis een park binnenlopen dat normaal 34 euro kost, geeft toch altijd een goed gevoel.

Europa Park heeft zijn naam niet gestolen, want het hele domein in verdeeld in verschillende themagebieden: van Ijsland tot Spanje en van Rusland tot Engeland, zo goed als elk Europees land (behalve België :-)) heeft er zijn  regio met typische inrichting en eetgelegenheden. We haastten ons meteen naar het Ijslandgebied om te gaan aanschuiven voor Blue Fire, zowat de populairste achtbaan van het park, die gelanceerd wordt met een snelheid van 100 km/u tot een hoogte van 38m. En maar goed ook dat we daar op tijd waren, want er stond al een wachtrij van meer dan een uur. Toen waren er ook nog even een technisch probleem, waardoor de baan een 20-tal minuten stil lag. Het was dus al middag toen we de Blue Fire beleving achter ons hadden en als er niet zo’n lange wachtrij had gestaan, waren we meteen nog eens gegaan. Zo leuk!

Het was behoorlijk druk in het park, want het was een van de eerste Halloweendagen, waarbij er ’s avonds in een bepaald deel van het park een Halloweenfuif werd gegeven. Extra veel volk in het park dus, maar daardoor kregen we al snel te horen dat ze het sluitingsuur uitzonderlijk 2 uur zouden verlaten tot 20u. Hoera, meer tijd en kans dus om toch elke achtbaan te doen! :-) Tegen de avond was ik helemaal klaar voor Silver Star, de hoogste achtbaan van het park. Gelukkig is deze megacoaster gebouwd door B&M, wat me wel het vertrouwen gaf dat het wel zou meevallen. Maar het was toch lang geleden dat ik nog eens zo zenuwachtig in mijn stoeltje de lift op werd getrokken. En dan 67 meter naar beneden razen! En weer naar boven! En terug naar beneden! Maar ik moet toegeven, het viel best mee en het was eigenlijk nog leuk ook! Uiteindelijk slaagden we erin om alle achtbanen netjes op tijd gedaan te hebben en zo werden er alweer 11 toegevoegd aan de lijst!

Het was dus al redelijk laat toen we aankwamen in Rust, het dorpje met de ironische naam, waar Europa Park ligt. We logeerden in een bed & breakfast, die zoals de meeste daar eigenlijk gewoon een huis is van mensen die kamers leeg hebben staan. Tegen half 10 ’s avonds konden we dan eindelijk onze pizza als avondmaal verorberen, net zoals alle andere toeristen die in Rust verbleven, want veel andere eetgelegenheden zijn er niet.

De volgende ochtend ging het naar Tripsdrill, een heel ander soort Duits pretpark. Moeilijk te beschrijven zelfs, omdat het toch redelijk fout is in zijn Duitsheid, als iemand begrijpt wat ik daarmee bedoel. Maar het was een schattig park, met veel rustige attracties, waar je gewoon in een wagentje kan gaan zitten en rondgereden wordt door een decor vol animatronics of poppen. De gloednieuwe achtbaan, Karacho, was natuurlijk ook voor Robin een reden om het park nogmaals te bezoeken en het moet gezegd, het is een topbaan!

Tegen de vroege avond reden we nog 3 uurtjes naar huis en zo had de ontspanning, het er even tussenuit zijn en de quality-time samen ons alweer erg goed gedaan!