Na onze lange reis deze zomer en drukke weekends was het er nog niet van gekomen, maar nu was het eindelijk zo ver. We gingen een weekendje zeilen. We is Robin, papa en ik, gewoon makkelijk met ons drieën, zodat we wat konden oefenen en ook echt konden zeilen. Het weer zat mee, vrijdagavond trokken we al naar Wemeldinge, zodat we zaterdag fris en monter aan ons dagtripje konden beginnen.

De wind zat goed om tot in Zierikzee te geraken, dus werd dat ons te bereiken doel voor de dag. Het ging vlot, boeitjes volgen, mooi met halve tot ruime wind vooruit sjeezen, de brug door en voilà, Zierikzee! In de zomer liggen de boten hier makkelijk met zeven naast elkaar (je meert allemaal dwars aan tegen de kade), en ook nu lag het al goed vol. Wij waren de tweede in de rij en lagen naast een boot met 7 enthousiaste Nederlandse zeilsters die al goed aan het aperitieven waren toen wij aankwamen en zich ook de rest van de avond duidelijk goed vermaakten.

Robin en ik gingen op verkenning in Zierikzee, de zon scheen, het weer was aangenaam. Perfect om wat door een gezellig Nederlands stadje te kuieren. Snel vonden we de winkelstraat en dan is meestal het hek van de dam. De Xenos, een soort van Action/Hema/Blokker, werd half leeggekocht door ons en met twee volle zakken kaarsen, fotokaders, popcornbekers, een kersenpitkussen, een kruidenschaar en nog wat prul liepen we verder de winkelstraat in. Toen we wat later door de Hema liepen, werd er omgeroepen dat ze snel zouden sluiten. Huh? Het was nog maar 5 uur. Maar wat bleek: in Zierikzee sluiten alle winkels om 17u. Dju, we waren nog helemaal niet rond. Och ja, dan moeten we nog eens terugkomen.

Tijd om dan ook maar te gaan aperitieven op de boot. Papa had een gevuld varkenshaasje met geitenkaas mee en wij boontjes en kruidige ovenfrietjes, dus het werd een eenvoudig maar overheerlijk avondmaal!

De volgende ochtend wilden onze Hollandse buren graag om 12u uitvaren om op tijd de brug te halen. Perfect voor ons, dat was ook ons plan, maar de vorige dag waren er nog 2 schepen naast ons komen liggen. Die moesten dus ook even gevraagd worden of het oké was voor hen dat we tegen de middag zouden vertrekken. De vierde boot in de rij was ’s ochtends vroeg al weg, maar de Duitsers naast ons lagen er nog. Die vonden het natuurlijk ook geen probleem dat we tegen 12u zouden vertrekken. Maar toen het 10 voor 12 werd en zowel wij als onze buren zich duidelijk klaar maakten om te vertrekken, was er nog amper beweging te zien in de boot naast ons. Vrouw en dochter zaten rustig op het dek en af en toe kwam de man eens piepen, maar er werd geen motor gestart, er werden totaal geen aanstalten gemaakt om te vertrekken of om zich even te verleggen. Iedereen werd licht ongeduldig en snapte niks van die Duitsers hun gebrek aan actie terwijl ze duidelijk wisten dat wij wilden vertrekken. Om 3 na 12 werd het duidelijk. Een oudere schipper kwam in zijn marcelleke en katoenen shortje het dek op gestrompeld en startte verontschuldigend en stamelend de motor. Het bleek een gehuurd schip te zijn en het Duitse gezin kan dus blijkbaar zelf niet starten zonder de schipper die nog in zijn kajuit lag.

Enfin, zo haalden we toch nog de brug en zaten we weer op de Oosterschelde richting Zierikzee. Daar nam Robin voor het eerst het roer en zette koers naar Wemeldinge. Het was alweer een prachtige dag, al was het behoorlijk koud op de Nederlandse wateren. Maar heerlijk zeilweer, al waren de windstoten die soms tot boven de 20 knopen gingen toch iets minder aangenaam vond ik.

En zo zijn we er toch nog in geslaagd, op de valreep, om het eerste zeilseizoen dat de Marçalo in onze familie werd opgenomen, er een weekendje op uit te trekken.