De laatste dag. Na zeven weken reizen duurt het toch even voor dat back to reality gevoel doordringt. Je wandelt dan voor de laatste keer naar Disneyland en je bent verdrietig dat die reis er bijna opzit, maar je kijkt er ook wel naar uit om iedereen thuis terug te zien, je bent toch ook blij dat je nog die laatste dag hebt, enthousiast omdat je nog alles uit die dag wil halen en ook stikkapot van al drie dagen 16 uur Disneyland per dag.

Enfin, we deden nog wat attracties die we nog wilden doen in Disneyland en tegen de middag gingen we eten bij Café Orleans. Ook hier waren de frietjes met look, parmezaan en peterselie een topper en veel mensen nemen ze als aperitiefhapje. Dat probeerden wij dan ook maar. Het duurde alleen wel meer dan een half uur voor we ons ‘hapje’ hadden (zeg maar hap natuurlijk), en heel vriendelijk was de bediening ook niet. Makkelijk hier, dat scheelt dan een paar dollar fooi. Het eten was wel superlekker. Robin had de ‘signature dish’, de Monte Cristo sandwich: een broodje met kaas en hesp dat in een soort van smoutebollendeeg gefrituurd wordt en met een bessensaus wordt geserveerd. Niet meteen mijn meug en superzwaar, maar het was een combinatie die zeker wel kon! Ik had een multigranenbroodje met zalm, spek en sweet chilisaus. Wat een fantastische combinatie. Nog wat gegrilde groentjes erbij, een lekker sausje en frietjes van zoete aardappel en mijn gerecht was compleet. Heerlijk!

We ontdekten vandaag ook weer waarom Disney qua gastenservice absoluut aan de top staat: we hadden eigenlijk FastPassen voor Space Mountain tot 12u15, en we hadden gereserveerd in het restaurant om 12u00. Tegen 11u00 gingen we nog even Autopia in, een attractie waarbij je met autootjes over een spoor rijdt. 5 minuten wachttijd stond er. Geen probleem dus dachten we, dan kunnen we dit nog doen, naar Space Mountain en tijd zat om naar het restaurant te gaan. Alleen bleek die wachrij van Autopia 45 minuten te zijn en toen we eruit kwamen, was het 11u55. Dju, dan mislopen we dus onze Space Mountain rit zonder wachten. Maar proberen loont hier altijd, dus we legden het probleem uit aan de medewerker bij Space Mountain en we kregen een FastPass om op eender welk moment die dag terug te komen. Zalig toch!

Na het eten gingen we kanovaren! Jawel, zelfs dat kan in Disneyland. In alle Disneyparken is deze attractie afgeschaft, behalve in Californië en in Tokio. Het concept is geweldig: je gaat met 15 man in grote kano’s zitten, een medewerker vooraan en een achteraan en je roeit met z’n allen de vijver rond… Ondertussen worden er natuurlijk honderden cynische grapjes gemaakt over hoe zwaar het roeien is en dat het waarschijnlijk de laatste keer is dat je die attractie nog ooit zal doen. Maar om maar te zeggen dat Disneyland zooo gevarieerd is aan attracties dat zelfs kanovaren kan!

Wat ons hier vandaag ook opviel, was de strenge kordaatheid waarmee de Disney medewerkers hier optreden tegen kinderen. We zien ouders hier bijzonder weinig streng optreden tegen hun kinderen, maar de Disneymedewerkers deinzen er niet voor terug om die kinderen terecht te wijzen met de ouders erbij: “Kom van dat hek af, ‘sweetie’, als je valt, val je hoog hier.” of “Dat is een reling, geen attractie, kom er af.” Het jammere is wel dat de ouders zelfs hier niet op reageren, maar het viel ons vandaag op dat de Disneymensen de kinderen zelf mee op lijken te voeden hier.

Misschien is dat soms ook wel nodig, want voor ons in de rij bij Star Tours speelde zich een opvoedkundig drama af. Mama en papa wilden in de attractie, hun jongste was te klein, zoon van 4-5 ging mee. Papa en zoon gingen eerst, en ze kregen een kaartje waarmee de mama dan gewoon zonder wachten nadien kon gaan om de kleinste niet alleen te moeten laten. Star Tours is een space simulator waarbij in de wachtrij al enige spacey robots staan. De zoon panikeerde bij de robots en begon hysterisch te huilen, gooide zich op de grond en riep dat hij naar zijn mammie wilde. En hij meende het. Hij bleef roepen op zijn mammie. Dan kan je natuurlijk twee dingen doen: de meesten zouden uit de rij gaan denk ik en hun kind kalmeren. De papa wilde duidelijk zelf graag in de attractie met zijn zoon, pakte hem op, zei dat mammie daar stond (en wees in de richting van de attractie) en beloofde de zoon een lolly als hij stopte met wenen. Echt, dat kind is blijven roepen op zijn mammie tot we in de simulator zaten en uiteraard ook tijdens de ‘rit’. Een kar die in alle richtingen beweegt met een groot scherm voor je waarop gevechtsscènes in de ruimte worden geprojecteerd met als bedoeling je het gevoel te geven dat je er middenin zit, is ook niet bepaald rustgevend. Enfin, Disneyland is een interessante plek op vele vlakken.

We gingen naar California Adventure om onze laatste show mee te pikken: World of Color, onze favoriet uit de twee parken. De prachtige, kleurrijke, melige, emotionele ode aan Walt Disney en Disneyland als the happiest place on earth waar je eeuwig jong kunt blijven en geen zorgen hebt, was een prachtige afsluiter van deze reis.

Nu ja, afsluiten deden we met twee klassiekers. California Adventure sluit om 22u00, maar Disneyland was nog open tot middernacht. We konden dus nog een ritje doen in Indiana Jones (dat wel een beetje verpest werd door echte fans – drie mannen in de 30 – die luidop riepen wat er ging gebeuren en commentaar brulde, een ras apart hoor, die echte Disneyfans). En de twee laatste ritjes waren voor Splash Mountain, misschien wel de beste attractie van het park. Eigenlijk zijn het gewoon boomstammekes, die je in veel pretparken vindt. Maar daar rijd je in een blauwe bak waar amper water in zit, zonder enige aankleding, drop, splash en klaar. Hier rijd je door een berg, er wordt een heel verhaal verteld over Brer Rabbit, overal poppen, animatronics en vrolijkheid, je dropt en splasht een paar keer, het verhaaltje gaat verder, dan de grote drop naar beneden en iedereen happy, alweer een animatronics show waarbij alle poppetjes ‘zippie-die-doe-dah zippie-die-day’ zingen. Geweldig. Het is die aankleding die alles in Disney zo af maakt. Rond een achtbaan bouwen ze een hele sterrenhemel waar je op spacey muziek doorheen zoeft, rond een drop tower bouwen ze een heel hotel met een lift die naar beneden stort. Alles is gewoon zo goed bedacht en zo goed uitgevoerd. Doe daarbij de ongelofelijke professionaliteit, vriendelijkheid en klantenservice van de medewerkers en je hebt gewoon heel veel kwaliteit. Oké, je betaalt ervoor, maar hier heb je tenminste het gevoel dat het elke cent waard is. Je bent zelfs geneigd om nog meer geld uit te geven aan al dat lekkere eten en die leuke souvenirs. Mensen geven hier duizenden dollars uit aan het verzamelen, ruilen en kopen van pins. Dat is een echte hype, waar wij – gelukkig voor onze portemonnee – nog niet aan begonnen zijn.

Enfin, we hebben nu veel pretparken gedaan deze reis, en sommige waren ook echt fantastisch maar Disney blijft daar toch altijd met kop en schouders bovenuit steken. Misschien was het niet de beste plek om onze reis af te sluiten omdat we hier zouden kunnen blijven wonen. Maar de laatste dagen waren zo perfect dat het misschien toch wel de beste afsluiter van de reis was. Een mooier einde van deze 47 dagen door Amerika hadden we niet kunnen bedenken… Nu naar huis om af te kicken, nog weken na te genieten en toch ook een beetje bij te slapen…