Oh, wat slapen wij hier goed!! Op zo’n pretparkdagen schrijf ik de blog meestal overdag, terwijl ik even op Robin wacht als hij nog wat extra ritjes gaat maken, of in de auto. Normaal komen we rond 22u aan in ons hotel, waar we eerst douchen om het zweet en zonnemelk van ons af te spoelen, en dan kruip ik in bed met de tv op. The Big Bang Theory is dan nog net bezig en dan begint Conan. Deze week zelfs in het weekend omdat het deze week Comic Con is in LA: een beurs rond strips en fantasy series! Robin begint dan aan de foto’s: op de computer zetten, backuppen, selecteren en uploaden op de blog. Tegen dat hij klaar is, lig ik doorgaans al in dromenland :-) Vanmorgen sliepen we heerlijk uit, tot 10u! Dat gaat hier dus goed, slapen!

Vandaag stond er een ‘kleiner’ pretpark op het programma: Kennywood. Totaal in the middle of nowhere, maar bekend om een aantal klassieke houten achtbanen, waarvan er een nog uit 1920 stamt!

Kennywood ligt in de buurt van Pittsburgh, onze laatste stop in Pennsylvania. We schrokken vanmorgen een beetje op weg naar het park. Die buitenwijken van Pittsburgh zien er zo arm en troosteloos uit. Kleine, half vervallen huisjes, lege straten, van die typische groezelige buurtsupermarkten… Je weet wel, zo’n wijk die lijkt op diegene die soms het journaal halen bij ons. Pittsburgh is ook een stad die erg getroffen is door de economie en dat is zichtbaar. Tja, ook dat is weer Amerika.

Kennywood had op het eerste zicht ook diezelfde troosteloze indruk. Het pretpark is wel mooi gebouwd op een heuvel, maar onderaan de heuvel zie je een groot industriegebied liggen. Rokende schoorstenen, kabels, torens, silo’s.. Mooi is anders. Toch veranderde die indruk in positieve zin nadat we er even hadden rondgelopen. Het park bestaat al sinds 1898 en uiteraard is men daar zeer trots op. Overal staan bordjes met uitleg over de geschiedenis van bepaalde winkels, gebouwen of attracties. So much history! Maar het geeft dit park inderdaad wel een nostalgisch gevoel en het is leuk die rijke geschiedenis te voelen.

Grappig is wel dat de masquotte van het park een pijl is. Anders zie je aan de ingang iemand verkleed als een of ander beest, maar nu liep er iemand rond in een pak van een pijl. :-)

Vandaag was het ook Italian Day in het park! Op bepaalde dagen in de zomer zijn er van die themadagen en vandaag knalde er dus de hele dag Italiaanse muziek uit de boxen. Alsof Andrea Boccelli himself er de hele dag bij was. Er waren zelfs live zangers die op hun paasbest O Sole Mio en andere klassiekers brachten toen we onze lunch aan het verorberen waren… Absurd.

Qua attracties zijn vooral Jack Rabbit, Thunderbolt en Phantom’s Revenge het vermelden waard. Die laatste vond Robin vooral leuk, ik vond hem wat hoog en heftig (net geen 70m). Maar hoe leuk waren die houten achtbanen?!! Jack Rabbit is de enige houten achtbaan uit die tijd met een double down element, een drop die in 2 stukken naar beneden gaat, dus met een klein heuveltje in het midden en dat was superleuk!! Ook de andere houten, Thunderbolt, was super! Geen gedoe met gordels en al, je zat gewoon los in het karretje (met een lichte beugel), maar je moest een partner naast je hebben zitten en de lichtste moest eerst instappen. Dat zegt al genoeg, en inderdaad, in de bochten vloog ik gewoon tegen Robin. Heel anders dan de huidige achtbanen, maar zeker niet minder leuk!

Toen we deze middag honger kregen, waren we vlakbij de Potato Patch, de keet die door het park werd aangeprezen als de lokale specialiteit: the real Idaho Potato, topped with cheese and bacon! Ik dacht dus aan zo’n lekkere ovenaardappel, waarvan je de toppings kan kiezen. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Het was een bakje platte frieten, gedrenkt in vleessaus, met een kwak gesmolten cheddar of spekjes. Verschrikkelijk. Best lekker hoor, maar voor een friet of 3. Dan voel je dat je genoeg vettigheid binnen hebt.. Eigenlijk onverantwoord dat zo’n dingen geserveerd mogen worden. En echt iedereen zit dat hier te eten: jong, oud, dik, dun… Bizar.