Het beloofde een heugelijke dag te worden, want het eerste wat we ’s ochtends op onze gsm zagen, was een schattig fotootje van Brent. Robin was peter geworden! De dag kon al niet meer stuk!

We gingen eerst naar Animal Kingdom. Het is best grappig hoe strikt alle regels hier opgevolgd moeten worden en hoe belachelijk absurd alles dan wordt. (Interessante discussie trouwens of door al die regels de freedom waar de Amerikanen zo hoog mee oplopen, geen illusie wordt, maar dat is misschien te filosofisch voor hier..) Enfin, een goed voorbeeld deed zich voor op de ‘people mover’ (het trammetje dat iedereen van de gigaparking naar de ingang brengt). Mensen stappen op de tram, als die vol is, moet de rest wachten achter de gele streep op de grond. Achter de gele streep dus. Dat nam de chauffeur van het busje zo letterlijk dat hij kwaad werd omdat sommige mensen nog op de gele lijn stonden. Dus volgde een hilarisch absurde conversatie via de luidsprekers: Please, people, stand behind the yellow line. Behind! Not on the yellow line. People, look down, if you’re on the yellow line, take one step back. We need your cooperation, people. Parents, look at your children, they’re still ON the yellow line. En zo ging dat nog even verder. Echt waar… Voor die paar centimeter zo’n scène maken. Het typeert de Amerikaan wel. Maar ja, soms is het waarschijnlijk nodig, want de Amerikaan is niet altijd even snugger.

Zo was er bij Dinosaur (een ontzettend enge rit langs allerlei dino’s waar Robin nog even snel alleen inging) iemand die zijn rugzak in de attractie had laten vallen. Ding stilgelegd en security erbij. Ik stond bij de uitgang te wachten en zag twee securitymensen paniekerig de rugzak millimeter per millimeter uitkammen… Gewoon lompigheid van de mensen maar dan treden 1000 veiligheidsprocedures in werking.

Daarna gingen we nog naar het India-gebied om wat diertjes te bekijken. Bij de vleermuizen stonden drie (!) medewerkers om uitleg te geven. We geraakten aan de praat met ‘grandpa Florida’, een heerlijk gepensioneerde man die voor zijn plezier nog in Animal Kingdom werkte in de zomer en duidelijk graag alle informatie die hij had over de vleermuizen deelde met iedereen. Zalig. Het moet ook echt wel geweldig zijn om te kunnen werken voor een bedrijf als Disney, dat vaak als goed voorbeeld wordt gebruikt als het gaat om service, behandeling van werknemers en professionaliteit.

Dat werd ook bevestigd door een van de mensen die in het conservation station uitleg stond te geven over het voederen van de dieren. Er zijn in Animal Kingdom 22 mensen die zich fulltime bezig houden met het samenstellen van het eten van de dieren. In andere dierentuinen doen de trainers dat meestal ook, maar hier kunnen die fulltime met het trainen bezig zijn. Ze hebben de dieren bijvoorbeeld geleerd hun bil aan te bieden zodat de verzorgers makkelijk een spuitje kunnen geven als ze verdoofd moeten worden. Geen pijltjes schieten dus, geen stress voor de dieren. Geweldig toch!

Vandaag deden we het rustig aan, dus haalden we onze eerste cocktail hier: een overheerlijke cocktail met kokosrum, lycheesap en limonade. Het eten hier was ook alweer superlekker: we aten een vegetarisch pitabroodje met falafel, tzatziki, tomaatjes en sla. Heel fris!

Tegen drie uur gingen we door uit het fantastisch mooie Animal Kingdom en op naar de Hollywood Studios!

Het is absurd hoeveel we gedaan kregen door de FastPass+’en alweer. Zonder wachten is het heerlijk om de ene na de andere attractie in te kunnen lopen. Op die 5 uur tijd deden we 1 keer Rock ’n Rollercoaster, 1 keer Star Tours, 1 keer The Muppets 3D, 5 keer Tower of Terror en 2 keer Toy Story’s Midway Mania! Met gemiddelde normale wachttijden van meer dan een uur voor veel van deze attracties is dat ongelofelijk. Nu ja, we hadden ook geluk, want toen we bij Midway Mania aankwamen, ging hij net terug open na een storing. De hele rij was leeggehaald, dus we konden zo doorlopen! Daarna konden we nog eens met onze FastPass. En toen stond er iemand voor ons die 2 FastPassen voor eender welke attractie op overschot had en hij gaf die zomaar aan ons! Die gingen we gebruiken voor de Tower of Terror. Toen we die afgaven aan de werknemer aan de ingang, zei hij om te lachen dat hij die aan zijn kinderen zou doorgeven. Waarop Robin terug grapte: of geef ze terug aan ons, omdat we zo lief lachen. En hop, we kregen we pasjes terug :-) Robin krijgt het toch altijd gedaan…

Aan de FastPass kiosk gingen we toch eens kijken of er nog iets te rapen viel, en we hadden alweer geluk, want mensen hadden net hun Rock ’n Rollercoaster-FP ingeleverd en die konden wij dan uit het systeem halen. Konden we die ook nog doen zonder de 80 minuten wachten!

Maar we gingen eerst eten, in het 50’s Prime Time Cafe, waar we gereserveerd hadden. Het is weer moeilijk uit te leggen hoe goed dit was, maar het concept is dat je eet in de huiskamer in de fifties, bij je moeder die heerlijk gekookt heeft. Als ze je naar je tafel brengen, roepen ze dus ook: Peeters kids, dinner is ready! Onze waitress Amanda was helemaal geweldig en verwelkomde ons met: Welcome home, kids! You know there are some rules in this house! De regels waren: geen ellebogen op tafel, al je groentjes opeten en niet zagen en zeuren! Het grappige was dat ze steeds riep: No elbows! I saw that! als ze iemand met een elleboog op tafel zag. En toen de man naast ons wat boontjes onder zijn servet had verstopt, schepte ze die op zijn vork en bracht ze die als een vliegtuigje zoals bij kinderen naar zijn mond en hij moest ze opeten. Wij hadden wel onze groentjes op en toen zei ze tegen die man naast ons: kijk maar naar hen, dat zijn voorbeeldkinderen, daar kan je nog iets van leren! Hilarisch! Het eten was trouwens superlekker: typische ouderwetse kost: gehaktbrood met puree, een stoofpotje van vlees.. Heerlijk! Beste restaurant van het park! Het was wel grappig dat ze niet geloofde dat onze pas echt een officiële identiteitskaart was. Toen ik een cocktail als aperitief vroeg, nam ze dus eerst mijne pas mee naar de manager om te vragen of dat wel mocht. Ze werden helemaal zot toen we ons rijbewijs lieten zien. Grappig!

Na het eten was het park nog een half uurtje open, dus gebruikten we onze FastPass voor Rock n Rollercoaster. Daar was juist een storing, maar we waren eruit om 5 voor 10 en konden dus nog net om 2 minuten voor 10 de Tower of Terror inlopen, waar de wachttijd op 13 minuten stond :-) Toch altijd tof als parken de wachtrij pas sluiten als het park dichtgaat en niet een kwartier vroeger. We zaten al in onze lift naar boven, toen plots… Stop.. Alle lichten aan… Storing. We zaten gelukkig nog net niet in de schacht van de attractie zelf waarin je de hele valsequentie hebt, anders had ik helemaal in mijn broek gedaan. Ik vind het prima om die attractie in het donker te doen, ik hoef dat allemaal niet te zien. Robin zat natuurlijk naast mij zijn ogen uit te kijken en probeerde uit te vinden hoe alles precies werkt. Hij snapt er nu nog minder van. Maar het is natuurlijk een unieke kans en we kregen vanalles te zien wat je normaal niet te zien hoort te krijgen. Wij dachten dat we gewoon geëvacueerd zouden worden langs de trap, maar nee, ineens riepen ze om dat we toch de valsequentie zouden doen zoals normaal. In het licht dus, en zonder geluidseffecten. Ik vond het doodeng om door die lift naar boven en beneden te sjezen terwijl je alles ziet, maar Robin zat te glunderen en verzekerde me dat er echt niks mis kon gaan. Achteraf vind ik het ook geweldig cool hoor, maar ik was er toch niet gerust in. Het was wel super dat ze ons aanboden nog eens te gaan, om ons toch de juiste ervaring te geven. We werden dus langs allerlei gangetjes en achterpoortjes naar de andere liftschacht begeleid en mochten daar nog eens in de Tower of Terror, maar dan zoals het hoort. En zo werd dat laatste half uur van de dag een perfecte en spannende afsluiter van een heerlijke dag!