Congaree NP is als een kinderachtbaan: het staat leuk in je lijst maar je hoeft het niet per se nog eens te doen. Dit nationaal park heeft die titel sinds 2003 en is dus nog maar weinig bezocht. Misschien zitten de vochtigheid en de muggen daar ook voor iets tussen, maar op zich is het park de titel van nationaal park zeker waard.

We hebben ook weer wat bijgeleerd vandaag. Dat Congaree een ‘floodplain’ is, een gebied dat regelmatig overstroomt en zo enorm vruchtbare grond creëert. Dat de onderkant van de bomen veel dikker zijn dan gewoon om meer stabiliteit te bieden tijdens de overstroming. Dat de ‘bald cypres’ vaak nog stompjes van wortels naast zich heeft staan, waarschijnlijk ook nog voor meer stabiliteit. En dat de hoogste boomsoort van South Carolina de loblolly pine is en die hebben we hier ook zien staan!

We wandelden over de houten paadjes zo’n 4 km door het park, zowat het standaard rondje dat iedereen hier aflegt. In het meer zagen we verschillende schildpadden, we hoorden miljoenen vogels, we zagen ook veel salamanders, libellen, maar gelukkig viel het aantal muggen mee. Omdat mijn muggenbeten hier weer gigantische proporties aannemen, had ik me goed ingeduffeld met lange broek en truitje. Zo wandelen in een vochtige 28 graden, het kon me niet schelen. Ik was voorbereid!

Van die rust en natuur reden we door naar de kust, meerbepaald naar Myrtle Beach. En laat dat nu net compleet het tegenovergestelde zijn! De grootste attractie hier is kijken en bekeken worden. Mensen installeren zich gewoon met hun campingstoel aan de kant van de weg, richting straat om daar te kijken naar wat passeert. Alle auto’s rijden ook opzettelijk traag om op hun beurt te kijken naar alles wat beweegt. Af en toe moeten de mannen zich, zoals bij de apen, laten horen en tonen dat ze de sterksten zijn en laten ze hun motor om ter luidst brullen en ronken. Tegen mekaar op. Het is eens iets anders.

Wij trokken ons er weinig van aan en wandelden een paar km op het strand, naar Family Kingdom, een attractiepark hier vlakbij het strand. Je kan per ritje betalen en dus deden we enkel de 2 achtbanen die hier staan, waaronder een wilde muis en een houten achtbaan waar je eigenlijk 6$ voor zou moeten krijgen als je hem hebt bereden dan dat je moet betalen om helemaal door elkaar gerammeld te worden. Maar goed, ook die kunnen bij op de lijst!

We aten ook erg lekker bij 8th Avenue Bar & Grill: humus als hapje, Robin een broodje met schnitzel en groentjes en ook weer humus, en ik een slaatje met scampi’s, ananas en crab fries (wat eigenlijk gewoon frieten zijn met satékruiden – wie mij kan uitleggen wat ze met krab te maken hebben, mag dat zeker doen).

Het was een lange wandeling terug naar ons hotel (overigens zowat het duurste van de hele reis, voor de kleinste kamer tot nu toe). Onderweg viel onze mond alleen nog meer open. Als je nu Benidorm zou nemen, en Blankenberge, en Salou, je doet die ik een cocktailshaker en je laat dat allemaal over de datum gaan, dan krijg je een indruk van wat Myrtle Beach is. Amerikanen zijn er blijkbaar dol op – er is amper een vrije hotelkamer in deze stad te vinden – maar wij begrijpen het niet helemaal.

Toen we hier daarstraks aankwamen op het strand, dachten we in eerste instantie: oh spijtig dat we hier morgen al weer weg gaan, maar eigenlijk is één nachtje Myrtle Beach genoeg om de “ervaring” voldoende mee te maken.