18 jaar geleden was het dat ik nog eens in het enige Disneypark op Europese bodem was geweest! Robin kent elk hoekje van het park natuurlijk uit zijn broekzak en vond het maar al te leuk om mij daar drie dagen rond de jaarwisseling opnieuw in rond te leiden en alle nieuwe en oude attracties te laten zien, te ervaren en uiteraard – want zo zijn we – kritisch te beoordelen. Ik moet eerlijk zijn dat ik me niet meer veel herinner van de vorige keer. Ja, Space Mountain, dat vond ik als 15-jarige toch ontzettend spannend en ook die hal in de wachtrij met de sterrenhemel deed toch een belletje rinkelen. Al wist ik toen uiteraard nog niet dat de letters bij de sterren op het plafond initialen zijn van de makers en ontwerpers van de attractie. Want zo’n weetjes krijg je de hele dag te horen als je met Robin door het park wandelt. Wisten jullie dat er een Mickey verstopt zit als je naar een rad in het decor links kijkt bij de tweede lift van Big Thunder Mountain? En wisten jullie dat er elk jaar een roeiwedstrijd voor parkmedewerkers wordt gehouden op het water rond Big Thunder Mountain? Of dat Space Mountain oorspronkelijk Discovery Mountain zou heten en dat er hier en daar nog oude initialen terug te vinden zijn? Enfin, je komt een hoop te weten als je met Robin door Disney wandelt en na drie dagen voel ik me dan ook meteen een Disneykenner. Ahum. Merk zeker de ironie op, want ik heb nog een stapel Disneyfilms in te halen tegen dat we deze zomer in Orlando zijn. Dan hoef ik tenminste niet meer te vragen wie Lilo & Stitch zijn en waarom sloefen in de vorm van Sullypoten best grappig en leuk zijn, en dan ken ik misschien toch meer dan 2 personages in de Disneyparade.

Maar goed, op 30 december liepen we dus vrolijk en wel door Disneyland Parijs. Samen met zo’n 10 miljoen andere mensen. Het Fast Pass systeem werd me snel duidelijk, waardoor je snel een ticketje ging halen bij een attractie waar een uur opstond waarop je kon terugkomen en je (bijna) niet moest aanschuiven. Dat werd dus de bezigheid van de dag: ticketje halen, ondertussen toch nog wat andere dingen doen met minder lange wachtrijen en als het tijd was, snel ergens een nieuw ticketje gaan halen en dan naar die vorige attractie terug. Je zal begrijpen dat dit systeem de wachttijden aanzienlijk verkort, maar het aantal kilometers dat je door het park host, wordt hierdoor wel verviervoudigd! Ik wil niet weten hoe vaak we van de ene kant van het park naar de anderen liepen, maar het was vaak! We ontwikkelden al snel de ‘Disney-split’, waarop we ons automatisch opsplitsten en niet meer naast maar achter elkaar gingen lopen, en ons dan – met het verstand op nul – een snelle weg baanden door de mensenmassa: niet omkijken naar de ander, maar van het ene gat in het andere lopen en overal tussen glippen. De Disney-split, een perfecte training voor deze zomer in Orlando.

Wat we naast de mensenmassa vooral ook onthouden van de eerste dag is dat het park de laatste jaren blijkbaar toch wat verwaarloosd werd. Het is geen geheim dat Disneyland Parijs verlieslatend is, maar de besparingen zijn overal zichtbaar: de achtbanen rammelen als de pest (mijn osteopaat zou zo goed als alle ritten een erg slecht idee gevonden hebben voor mijn nek), na 18u is er bijna geen restaurant meer open om te eten (tenzij een paar dure buffetrestaurants), de helft van het park wordt al vroeg afgesloten, zogezegd om het vuurwerk bij de avondshow voor te bereiden, een iets meer afgelegen speeltuin is gewoon gesloten voor publiek, wat eigenlijk best vreemd is op zo’n ontzettend drukke dag, waarop zo’n groot park op volle capaciteit zou moeten draaien… En zo kon Robin me toch nog vaak wijzen op zaken die doen uitschijnen dat de gloriedagen van het park eerder voorbij zijn.

Op de laatste dag van het jaar ben ik de hele voormiddag zenuwachtig geweest… We hadden immers een Fast Pass gehaald voor de Tower of Terror, een befaamde attractie in de meeste Walt Disney Studios parken ter wereld. Voor achtbanen ben ik al lang niet meer zenuwachtig, maar dit was… een vrije-val toren. En daar ben ik nog geen held in. Robin had me wel al duizend keer proberen gerust te stellen dat het geen klassieke vrije-val attractie was, maar dat het supergoed ingekleed was en niet in één keer naar beneden stortte, maar toch had ik er niet veel zin in om in een stoeltje te gaan zitten op 65 meter hoogte en te weten dat je toch naar beneden zou vallen, al is het dan in schokjes en beetjes. Enfin, ik geraakte toch wat afgeleid door een paar leuke en een paar slaapverwekkende shows en toen de tijd op ons Fast Pass ticketje verstreken was en we uit die beruchte Tower of Terror kwamen, zei ik meteen: Oké, dit was super, ik wil nog eens. En zo krijgt Robin alleen nog maar meer het idee dat hij altijd gelijk heeft, want daar was het zoveelste ‘told-you-so’-moment… Tja.

Het laatste avondmaal van 2013 nuttigden we bij Annette’s Diner, een beruchte klassieker in de Disney Village, in American diner stijl en met Amerikaanse menukaart. Robin bestelde als een echte Amerikaan een hamburger met milkshake (de befaamde caramel-milkshake van Annette’s) en ik hield het bij een ‘gewone’ chicken burger met cola. Wij vonden dat als echte Amerikaliefhebbers – en als ode aan onze mooie reis door dat land deze zomer – een perfecte afsluiter van 2013!

Hét vuurwerk om het nieuwe jaar in te luiden zou dit jaar voor het eerst alleen nog maar in de Studios plaatsvinden en niet in het Disneypark zelf (alweer die besparingen). We hadden die avond dus nog rustig de tijd om ook alle kinderattracties daar uitvoerig te testen, want Rock ’n Rollercoaster was al dicht (wegens voorbereidingen voor het vuurwerk, of waren het besparingen?) en bij Crush’s Coaster stond er zoals altijd blijkbaar een superlange wachtrij (en geen Fast Passes). Maar goed, het vuurwerk was best de moeite en meteen daarna zijn we naar de Tower of Terror gelopen om daar het nieuwe jaar letterlijk in te vallen.

Onze laatste dag brachten we opnieuw door in Disneyland zelf, om daar de paar attracties te doen die we nog niet hadden gedaan, rustig wat door het park te kuieren en wat winkeltjes in en uit te wandelen.

Nu ben ik alleen nog meer benieuwd naar de Disneyparken die we deze zomer in Orlando gaan bezoeken, want deze drie dagen met ons tweetjes door Disneyland Parijs kuieren was al leuk, maar als die parken daar nòg leuker en beter georganiseerd zijn, en dat alles in een meer tropisch klimaat, dan kijk ik er nog meer naar uit!