Zo zenuwachtig waren we vanmorgen! Door alle verhalen over de mythische Angels Landing wandeling, had ik behoorlijk wat schrik gekregen. En door mijn schrik, was Robin ook zenuwachtig geworden, ook al wist hij perfect hoe de wandeling was, na zijn eerste ‘klim’ in 2011. Het is ook wel grappig: overal hoor en lees je waarschuwingen, maar toch wordt er voortdurend over gesproken door iedereen, inclusief de buschauffeurs die er niet voorbij kunnen rijden zonder te zeggen: ‘look to your right, there is the Angels Landing Trail, and if you look closely you might even see hikers on the top.’

We waren om 8.40u aan de start van de trail en konden beginnen aan de klim. Het eerste deel is een licht stijgend wandelpad naar de voet van de berg. So far, so good. Dan volgt een steil zigzaggend pad tegen de bergwand. Robin wist nog van de vorige keer dat dat een van de lastigste stukken is. En inderdaad, puffen, pauzeren, klimmen, pauzeren, drinken, op adem komen enz. Maar we geraakten langzaam maar zeker op redelijk korte afstand een pak hoger en konden daarna afkoelen in de Refrigerator Canyon, een vlak stuk dat door een smalle canyon loopt en waar het zo’n 10 graden koeler is dan tegen de bergwand. Gelukkig hadden we ook de hele tijd al schaduw, doordat we zo vroeg vertrokken waren. Na een paar grotere switchbacks, kwamen we bij de beroemde Walter’s Wiggles, een ingenieus geconstrueerde serie van 21 switchbacks, bedacht door de eerste manager van Zion in de jaren ’20 en bedenker van deze trail. Walters roltrap was handiger geweest, maar ja, de man bedacht een slingerend wandelpad. Tja, daar geraak je ook mee boven…

En toen waren we op Scout Lookout, het punt waar veel mensen terugkeren, maar vanwaaruit je ook al een mooi uitzicht hebt op de canyon. Wij wilden uiteraard wel het hele pad tot boven doen en begonnen daar dus aan de echte Angels Landing Trail. Vanaf hier klim je op de laatste 800 meter nog zo’n 150 meter, tot je op de top staat, zo’n 462 meter hoger dan waar je vertrokken bent. Dit was dus het enge stuk waar iedereen zo lelijk over deed. Gelukkig waren er overal kettingen, veel rotsen om je aan vast te houden of tussen te klimmen en waren er maar een paar korte stukjes waar je echt op een halve meter van de afgrond loopt. Voor de rest was er zeker genoeg plaats om comfortabel, zonder knikkende knieën naar boven te geraken. Gelukkig maar, want hoewel we vroeg waren vertrokken, was het al goed druk. Het was vaak wachten en aanschuiven om rustig een voor een voorbij een bepaald punt te klimmen. Maar prima voor ons hoor, zo’n rustig tempo, want het idee dat je op een pad van een paar meter breed loopt, met diepe afgronden aan beide kanten, blijft redelijk spannend. Ik kon het bijna niet geloven, en was verbaasd over mezelf, maar ik haalde de top! Vreugdekreet! Hoera! En Robin was ook blij dat het hem de tweede keer ook gelukt was.

Naar beneden klimmen was iets enger, omdat het dan moeilijker is niet naar de afgronden naast de weg te kijken, maar het was toen al na 11u en de afdaling ging al helemaal traag, allemaal in een rijtje naar beneden, tientallen mensen achter elkaar. Vier uur en tien minuten na onze start stonden we terug beneden, een persoonlijke, fysieke en mentale overwinning rijker! En het moet gezegd, op de top van Angels Landing heb je een prachtig en magisch 360° zicht op de canyon, de klim naar boven is gewoon heel leuk en zeker niet zo verschrikkelijk eng als iedereen altijd doet uitschijnen. Als je gewoon verstandig en rustig wandelt en uitkijkt waar je je voeten zet, is het goed te doen.

We lieten het busje ons tot bij de Zion Lodge voeren voor een lekkere lunch en een van de best smakende cola’s ooit! Na de middag was zowat al onze energie opgebruikt, en kuierden we nog langs de Virgin River, langs de Riverside Walk. Aan de einde van dit pad, legden we ons neer op een grote steen om wat mensen te kijken en te genieten van de laatste momenten in Zion. Kinderen speelden in de rivier, volwassen mannen speelden ook in de rivier en probeerden een dam te bouwen met grote stenen en rotsen, ongelofelijk kostelijk om naar te kijken en af en toe kwamen er mensen voorbij die materiaal en wandelstokken gehuurd hadden om die andere populaire trail te doen door The Narrows. Dat houden we voor een volgende keer, en we besluiten: Zion is een geweldig park, goed georganiseerd, met fantastisch mooie plaatsen, geweldige wandelingen en een heerlijk relaxe en gemoedelijke sfeer.

Morgen rijden we naar Las Vegas, onze laatste stop voor we woensdagochtend weer naar huis vliegen. We hebben elke avond een of twee Cirque du Soleil shows gepland, dus de blog updaten en foto’s bewerken, zal waarschijnlijk pas voor thuis zijn. In ieder geval tot snel! Als het niet online is, zal het weer thuis zijn in ons Belgenlandje.