Een rustdag zou het worden. Maar het is hier zo geweldig, zo mooi en er is zoveel te beleven dat de dag toch nog behoorlijk goed gevuld geraakte.

Er zijn twee grote grottenstelsels in de buurt: Jewel Cave NM en Wind Cave NP. Na wat getwijfel gisteren hadden we beslist om tegen 8u, bij het openen van het visitor center, naar Jewel Cave te gaan. Je kan beide grotten alleen bezoeken onder begeleiding van een ranger, met een tour en die moet je ter plekke boeken, volgens het principe: eerst is eerst. We stonden om 8 na 8 in de rij en toen stonden er al 50 mensen voor ons. Maar we konden toch nog tickets boeken voor de ‘scenic tour’ van 9.20u. Goed voor ons, maar slecht voor onze portemonnee, want in het winkeltje zagen we een deluxe uitvoering van de ‘National Parks Passport’, een boekje waarin alle nationale parken, monumenten enz. van de NPS vermeld staan. Maar hét leuke eraan is dat je in elk visitor center van elk van deze parken dit paspoort kan afstempelen met een speciale park-datumstempel (de ‘cancellation’) en de bijhorende sticker (de ‘stamp’) in je boekje kunt plakken. We hadden het boekje al vaak vastgehad, maar deze gestructureerde, uitbreidbare luxeversie konden we niet laten liggen! En zo konden we in Jewel Cave de eerste stempel zetten! Grappig was dat onze boeken meteen een aanknopingspunt waren voor een gesprek met een hoop andere mensen die bij het stempelstation stonden. Ja, we waren verkocht. Nu is het hek helemaal van de dam.

De tour die 1.20u duurde was best de moeite, maar nadat we zo onder de indruk van Carlsbad Caverns waren geweest, waren we natuurlijk wat kritischer. Toch vloog de tijd voorbij en beslisten we dat we eigenlijk wel graag grotten bezoeken.

Het was nog maar een kleine stap om dan toch ook nog naar Wind Cave NP te rijden. Bovendien konden we dan een tweede stempel gaan halen! Toen we daar aankwamen, bleken er zelfs nog tours beschikbaar te zijn! We kochten tickets voor de ‘Natural Entrance tour’ van 13.00u, die een dik uur zou duren. Deze natuurlijke ingang was minder spectaculair dan dat grote gapende gat van Carlsbad Caverns, maar het knappe aan Wind Cave is dat het 95% van al het ‘boxwork’ (een speciale rotsformatie) ter wereld bevat! De grot zag er helemaal anders uit dan de vorige en was ook veel krapper! We moesten door smalle gangen, af en toe bukken en het was de meest avontuurlijke tour van al diegene die we al gedaan hadden. We waren dus heel blij dat we toch nog naar Wind Cave gereden waren.

Ons oorspronkelijke plan was om daarna naar Custer State Park te rijden, dus dat deden we nu ook, iets later dan gepland. Je kan makkelijk door het park rijden via de drie highways, die samen den grote cirkel vormen. Het zuidelijke deel heet de ‘Wildlife Loop Road’, waarop je dus de kans hebt om veel dieren te zien: van herten, tot ezels en bizons. Toch lazen we dat veel mensen eerder teleurgesteld waren en weinig dieren hadden kunnen spotten. Wij hadden geluk! We waren nog maar pas weg toen we herten zagen in de wei, en wat verder stonden wel 10 ezels op de weg. Die waren blijkbaar erg gewend aan mensen, want ze kwamen gewoon op de auto’s af in de hoop wat lekkers te krijgen. Hilarisch. Maar toen moest het beste nog komen. Een paar mijl verder zagen we plots een heleboel auto’s stil staan. Wat verder in het grasland zagen we wel 60 buffels! WOW! Behoorlijk onder de indruk stonden we foto’s te nemen toen we zagen dat er verderop nog een paar honderden buffels stonden!! Maf! We reden nog wat verder, namen de fototoestellen en ondertussen stond de weg helemaal vol met auto’s en moto’s die allemaal bleven kijken natuurlijk. Na een paar minuten leken de buffels onze richting uit te komen. Iedereen ging in de auto’s zitten, maar niemand kon doorrijden omdat de weg helemaal geblokkeerd stond, dus we konden niets anders doen dat de kudde bizons met z’n allen onze richting te zien uitkomen. Dat was een behoorlijk grellig zicht, maar de bizons leken zich weinig van de auto’s aan te trekken en passeerden gewoon op nog geen 20 cm van onze auto. Compleet geschift! Zot! We durfden ons amper bewegen maar zagen door de raampjes natuurlijk de hele kudde passeren: gigantische mannetjes, schattige kleintjes, zogend aan de moeders, misschien was dit wel een van de zotste dingen die we ooit gezien hebben.

We reden verder langs de Iron Mountain Road, de weg die in het oosten van het park naar het noorden loopt. Hier zagen we geen beesten meer, maar wel knappe houten bruggen, die speciaal voor dit landschap gemaakt waren. Er waren ook een paar smalle tunnels, waardoor je zicht had op Mount Rushmore. Daar waren we op dat moment weer vlakbij. En dat deed ons eraan denken… Daar konden we ook een stempel gaan halen! Wij dus opnieuw de parking op en naar het visitor center voor dé stempel!

Intussen was het al redelijk laat en moesten we ons haasten om op tijd in het theater te zijn. Maar het derde deel van het park, de Needles Highway, hadden we nog niet gedaan en dat scheen toch ook de moeite te zijn. Bij het prachtige Sylvan Lake (zowat het mooiste meer dat we allebei al gezien hebben), beslisten we om daar nog wat te wandelen en niet naar het theater te gaan. Een goeie beslissing want het was ongelofelijk mooi om rond het meer met alle rotsen te wandelen. Ook daarna zagen we nog prachtige hoge puntige rotsen, waar de naam van de weg haar naam vandaan haalde. Ook hier weer moesten we door een paar erg smalle gaten in de rotsen rijden. Het smalste was 2,5 meter! Na een late stop bij de Subway voor een broodje, zijn we nu terug in onze cabin voor een laatste nacht in Custer. We vinden het allebei jammer dat we hier weg moeten, want het is hier werkelijk prachtig! De bossen, de grotten, de meren… We hebben het vandaag vaak gezegd: hier in South Dakota komen we zeker nog terug!