We reden vandaag door twee nieuwe staten: we doorkruisten een stuk van Wyoming (waar echt werkelijk niets, maar dan ook niets te zien is buiten eindeloze ‘plains’) en reden dan The Mount Rushmore State binnen, om later op de dag een bezoek te brengen aan jawel, Mount Rushmore.

Maar eerst stonden er meer huishoudelijke beslommeringen op het programma. We zijn intussen meer dan twee weken onderweg en onze voorraad frisse kleren begon wat te slinken. Omdat we hier in Custer drie nachten blijven, was het meteen de ideale plek om een wasje te doen. We vonden een wassalon met de toepasselijke naam ‘The Lost Sock’ en begaven ons met vier zakken was en een boek daarheen. Anderhalf uur later waren onze valiezen weer helemaal gevuld met fris geurende kleertjes.

We hadden intussen ook al kennisgemaakt met John (God Bless!) de eigenaar van de Shady Rest Motel Cabins, waar we de komende dagen logeren. Deze gele houten huisjes zijn zo mogelijk nog gezelliger dan het hutje van gisteren. Maar tijd om op de schommelstoel buiten te zitten, of om in de jacuzzi te gaan, komt hopelijk later nog, want nu moesten we vertrekken naar Mount Rushmore, als we de stenen koppen van de presidenten nog in het licht wilden zien.

Dat het ook daar erg toeristisch is, bleek onmiddellijk uit de parkeergarage die bij de ingang was aangelegd en drie verdiepingen telde! Nog nooit gezien bij een nationaal park of monument. Maar Mount Rushmore telt jaarlijks 2,6 miljoen bezoekers en die moeten natuurlijk allemaal hun grote auto’s ergens kwijt kunnen.

Het eerste wat ons opviel toen we de koppen zagen, was dat ze eigenlijk nogal klein waren! Nu ja, klein… Als je weet dat de neus van Washington 6,4 meter lang is, en de monden 5 meter breed, weet je natuurlijk dat het niet klein is. Om naar het Grand View Terrace te wandelen, hét uitzichtpunt, moet je langs de Avenue of the Flags, een laan met de vlaggen van de 50 staten (en nog wat andere deelstaten en bondgenoten). Van op het uitzichtpunt kan je dan de ‘Presidential Trail’ doen. Via dat pad wandel je naar de voet van de rots en zie je de koppen van dichterbij. Van daaruit zijn de beelden best indrukwekkend.

Het grote voordeel van zo laat pas naar Mount Rushmore te gaan, is dat je de avondceremonie kan meepikken. Elke dag wordt om 21u een heuse plechtigheid gehouden, waarbij een ranger eerst wat uitleg geeft over deze vier presidenten. In ons geval werd vooral een eerbetoon gehouden aan Lincoln, die 150 jaar geleden zijn beroemde speech had gedaan: the Gettysburg Address. Daarna krijg je een 20 minuten durende informatieve en licht patriottische film te zien over Amerika, het ontstaan van het land en de rol van deze vier presidenten (die trouwens George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore Roosevelt zijn). Tot daar waren we nog mee.

Maar dan volgt het slotmoment wat voor ons, nuchtere Europeanen, toch moeilijk te vatten is. Bij het einde van de film worden de vier stenen koppen langzaamaan belicht (dat is de eigenlijke ‘lighting ceremony’), er wordt gevraagd recht te gaan staan en het Amerikaans volkslied mee te zingen (wat iedereen ook vol overtuiging doet). Oké, op zich is dat best ontroerend om te zien hoe ongelofelijk geweldig overdreven trots iedereen is op zijn land. Mag best. Maar dan worden alle militairen naar voren geroepen (past and present) en vergis u niet, dat waren er véél om te helpen bij het strijken en ceremonieel opplooien van de Amerikaanse vlag. Applaus! Bij het naar voren komen van de militairen. Applaus! Bij het strijken van de vlag. Applaus! Bij het opplooien van de vlag. En dan mocht elke militair zijn (of haar) naam zeggen en erbij vermelden bij welk deel van het leger ze gediend hadden: John Huppeldepup, US Navy! Bill Dinges, US Airforce! Nog meer applaus. Zoiets is voor ons toch wat moeilijker te kaderen. Het zijn allemaal de grootste helden hier, maar ze veroorzaken uiteraard ook veel leed in andere landen tijdens hun heldendaden, maar daar lijkt niemand echt om te malen. We werden ook een beetje zot van de manier waarop ze Amerika profileren als ‘de moeder der naties’ terwijl het land ocharme 200 jaar oud is en toch in vele opzichten wat simpeler, conservatiever en oppervlakkiger is dan de Europese landen.

Enfin, het was zeker de moeite om meegemaakt te hebben, al begrepen we er niks van. Het verschil tussen vaderlandslievende Amerikanen en nuchtere Europeanen zal er wellicht altijd zijn. En misschien mogen wij wel wat meer trots van hen overnemen, maar een beetje meer bescheidenheid zou dan wel hun richting uit mogen gaan. Het is in ieder geval een moeilijke en zeer interessante discussie, maar met deze bescheiden filosofische beschouwing sluiten wij deze eerste dag in The Mount Rushmore State af. Slaapwel lieve nuchtere Europeaantjes!